SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

tü olmaz. Onları tanıyanlar mahrûm kalmaz) buyuruyor.
O büyükleri, yalancılardan ayıran farkların en açığı, her sözlerinin, hareketlerinin
islâmiyyete uygun olması, yanlarında bulunanların kalblerinde, Allahü teâlânın
korkusu ve sevgisi hâsıl olmasıdır ve başka şeylerden soğumalarıdır. Evliyâ ile
münâsebeti olanlarda, bu alâmetler hâsıl olur. Münâsebetleri olmıyanlar, zâten herşeyden
mahrûmdur. Fârisî beyt tercemesi:
İyiliğe elverişli olmıyan kimse,
fâidelenemez, Peygamberi de görse.
[(Reşehât)da, Ubeydüllah-i Ahrâr “kaddesallahü teâlâ sirrehül’azîz” buyuruyor
ki: ((Himmet etmek), Allahü teâlânın ismleri ile münâsebeti olan bir zâtın, kalbinde
yalnız bir işin yapılmasını bulundurması demekdir. Bu şeye teveccüh eder.
Kalbine bundan başka hiçbir şey getirmez. Yalnız, o işin yapılmasını ister. Allahü
teâlâ da o işi yaratır. Allahü teâlânın âdeti böyledir. Kâfirlerin himmet etdikleri
şeylerin de hâsıl oldukları görülmüşdür. Allahü teâlâ, bana bu kuvveti ihsân
etmişdir. Fekat, bu makâmda edeb lâzımdır. Edeb de, bendenin kendisini Hak teâlânın
irâdesine tâbi’ etmesidir. Hakkı kendi irâdesine tâbi’ etmemekdir. Hak teâlânın
fermânına muntazır olmakdır. İrâdesi te’alluk edip fermân buyurunca,
himmet etmekdir). Übeydüllah-i Ahrârın oğlu hâce Muhammed Yahyâ buyurdu
ki: (Tesarruf sâhibleri üç nev’dir: Bir kısmı, Allahü teâlânın izni ile, her istedikleri
zemânda, diledikleri kimselerin kalbinde tesarruf ederek, onu fenâ makâmına
erişdirirler. Ba’zısı, Allahü teâlânın emri olmadan tesarruf etmez. Emr olunan
kimseye teveccüh ederler. Bir kısmı ise, kendilerine bir sıfat, bir hâl geldiği zemân
kalblere tesarruf ederler)].
Kıymetli mektûbunuzda, zemânımız pâdişâhının islâmiyyete ehemmiyyet verdiğini,
adâleti, Allahü teâlânın emrlerini yerine getirdiğini yazıyorsunuz. Bunları
okuyunca, pek fazla sevindik. Allahü teâlâ, memleketleri, devlet reîslerinin
adâlet ışığı ile nûrlandırdığı gibi, islâm dînini de, onların himâye ve yardımları ile
kuvvetlendirir. Sevgili kardeşim! (İslâmiyyet, kılıncın himâyesi altında) buyuruldu.
Ya’nî, islâm dîninin yayılması, yapılması, devlet reîslerinin yardım ve himâyesine
bağlıdır. [Devlet kuvvetli oldukca, herkes malından, canından emîn olur.
İbâdetlerini râhatlıkla, huzûr içinde yapar. Avrupa, Amerika gibi kâfir memleketlerinde
insan haklarına mâlik olan, dînî vazîfelerini serbestce yapan müslimânların
da, kendilerine hürriyyet veren devlete, kanûnlara karşı gelmemeleri, fitneye,
anarşiye sebeb olmamaları, vergilerini, borçlarını zemânında ödemeleri, devlete
yardımcı olmaları lâzımdır. Ehl-i sünnet âlimleri böyle olmamızı emr etmekdedirler.]
Ne yazık ki, Hindistânda, devletin müslimânları himâye etmesi, çok zemândan
beri gevşemiş idi. Müslimânlık da za’îflemişdi. Hind kâfirleri, sıkılmadan, câmi’leri
harâb etmiş, buraları, kendi tapınma ve oyun yerleri hâline çevirmişdi. Mubârek
insanların mezârlarını yıkıp, yerlerini park yapmışlardı. Kâfirler, her günâhı,
kâfirlik alâmetini açıkça işliyor, müslimânlar, Allahü teâlânın emrlerini yerine
getirebilmek için, zorluklarla karşılaşıyordu. Hind kâfirlerinin bayramlarında,
yimeleri, içmeleri yasak olduğundan, müslimân şehrlerinde, fırınların, aşçıların ekmek,
yemek satmasına mâni’ oluyorlardı. Mubârek Ramezân ayında, umûmî yerlerde,
oruclular karşısında, çılgınca yiyip içiyorlardı. Müslimânlar, birşey söyliyemiyordu.
Yazıklar olsun ki, devlet adamları bizden olduğu hâlde, böyle za’îf ve zevallı
hâle düşmüşdük. İdârecilerin kıymet verdikleri zemânlarda, islâmiyyet parlamış,
âlimlerin yüksekleri, Sôfiyyenin büyükleri “kaddesallahü teâlâ sirrehül’azîz”,
herkesden sevgi ve saygı görmüşdü. Devletden aldıkları kuvvet ile, islâmiyyetin
yayılmasına çalışmışlardı. İşitdiğime göre, sâhibkran emîr Tîmûr “aleyhirrahme”,
Buhârâ caddesinden geçerken, uzakda, birçok kimsenin halı silkdiklerini
görüp, merâkla sormuş. Hâce Muhammed Behâeddîn-i Buhârî “kuddise sir-
– 751 –