SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

yât yaşıyordu ki, yimek ve içmek hâtırına bile gelmezdi. Yemek getirin yiyelim veyâ
falanca yemeği pişiriniz demezdi. Yemek getirirlerse yir, her ne meyve verseler
kabûl ederdi. Ba’zan aylarca az yir, açlığı severdi. Ba’zan da çok yirdi. Yemeği
üç parmakla yirdi. Yemek sonunda su içmezdi. Suyu otururken içerdi. Başkaları
ile yemek yirken, herkesden sonra el çekerdi. Herkesin hediyyesini kabûl ederdi.
Hediyye getirene karşılık olarak, katkat fazlasını verirdi.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, hicretin sekizinci senesi, Ramezân-ı şerîfin
onuncu Pazartesi günü, onikibin kahraman ile birlikde, Medîneden çıkarak
Ramezânın yirminci Perşembe günü Mekke-i mükerremeyi feth eyledi. Ertesi
Cum’a günü hutbe okurken, mubârek başında siyâh sarık sarılı idi. Mekkede onsekiz
gün kalıp Huneyne gitdi. Sarığının ucunu sarkıtırdı. (Sarık, müslimânlar ile
kâfirler arasını ayırır) buyururdu. Çeşidli elbise giymek âdeti idi. Yabancı devlet
sefîrleri gelince süslenirdi. Ya’nî kıymetli ve nefîs elbise giyerek, güzel yüzünü gösterirdi.
Önce, altın yüzük takardı. Sonra, taşı akîkden gümüş yüzük takdı. Yüzüğünü
mühür olarak kullanırdı. Yüzüğü üzerinde (Muhammedün Resûlullah) yazılı
idi. Erkeklerin altın yüzük takmaları, dört mezhebde de câiz değildir. Yatağı
deriden olup, içi hurma ağacı iplikleri ile dolu idi. Ba’zan bu yatak üzerine, ba’zan
yere serili deri üzerine, ba’zan da, hasır veyâ kuru toprak üzerine yatardı. Mubârek
avucunun içini sağ yanağının altına koyup, sağ yanı üstüne yatardı.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” zekât malı almaz, çiğ soğan ve sarmısak
gibi şeyler yimez ve şi’r söylemezdi.
Resûl-i ekrem “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimiz, mîlâdın beşyüzyetmişbirinci
[571] yılı nisan ayının yirmisine rastlıyan, Rebî’ul-evvel ayının onikinci Pazartesi
gecesi, sabâha karşı, Mekke-i mükerreme şehrinde dünyâya gelmişdir. Dünyânın
her tarafındaki müslimânlar, her sene, bu geceyi, mevlid kandili olarak tes’îd
etmekdedir. Her yerde (Mevlid kasîdeleri) okunarak Resûlullah hâtırlatılmakdadır.
Erbil sultânı Ebû Sa’îd Muzaffer-üd-dîn Kükbûrî bin Zeyneddîn Alî, mevlid
gecelerinde şenlikler yapar, ikrâm ve ihsânlarda bulunurdu. Sultânın güzel ahlâkı,
hayrât ve hasenâtı, İbni Hilligânın târîhinde ve (Huccetullahi alel’âlemîn)in
ikiyüzotuzdördüncü sahîfesinde ve seyyid Abdülhakîm efendinin (Mevlid-i şerîf)
risâlesinde uzun yazılıdır. Mevlid, doğum zemânı demekdir. Rebî’ul-evvel, ilkbehâr
demekdir. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” nübüvvetden sonra, her
yıl, bu geceye ehemmiyyet verirdi. Her Peygamberin ümmeti, kendi Peygamberinin
doğum gününü bayram yapmışdı. Bugün de, müslimânların bayramıdır. Neş’e
ve sevinç günüdür. Âdem aleyhisselâm rûh ile cesed arasında iken, O Peygamber
idi. Âdem aleyhisselâm ve herşey, Onun şerefine yaratılmışdır. Arş ve gökler ve
Cennetler üzerine, islâm harfleri ile mubârek ismi yazılmışdır. Ona (Muhammed)
adını, dedesi Abdülmuttalib koydu. Onun adının yer yüzüne yayılacağını, herkesin
Onu medh ve senâ edeceğini rü’yâda görmüşdü. Muhammed, çok medh olunan
demekdir. Cebrâîl aleyhisselâmın, ilk gelerek, Peygamber olduğunu bildirmesi
ve hicretde Mekke şehrindeki mağaradan çıkması ve Medîne-i münevverenin Kubâ
köyüne ayak basması ve Mekkeyi feth için Medîneden çıkması ve vefâtı, hep
pazartesi günü olmuşdur. Doğduğu zemân, göbeği kesilmiş ve sünnet olmuş görüldü.
Yeryüzünü şereflendirince, şehâdet parmağını kaldırdı ve secde etdi. Melekler
beşiğini sallardı. Beşikde iken konuşmağa başladı. (Mevâhib)in Zerkânî şerhinde
diyor ki, (Hazret-i Abdüllah evlendiği zemân onsekiz ve hazret-i Âmine ondört
yaşında idi. Hazret-i Âmine yirmi yaşında vefât etdi. Evvelâ mubârek annesi
dokuz gün, sonra Ebû Lehebin câriyesi Süveybe bir kaç gün emzirdi. Sonra, Halîme-i
Sa’diyye iki sene emzirdi. İki sene dahâ Benî Sa’d bin Bekr köyünde kalarak
dört yaşında Mekkeye getirildi. Ayağa kalkdığı zemân, çocukların oyunlarını
seyr ederdi. Oyuna karışmazdı. Altı yaşında iken, annesi Âmine “radıyallahü
anhâ”, sekiz yaşında iken, dedesi Abdülmuttalib vefât etdi. Yirmibeş yaşında
– 378 –