SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

nında nikâhı tâzelemeleri lâzımdır. Şâfi’îde iddet zemânı içinde tevbe ederse,
tecdîd-i nikâh lâzım olmaz. Hanefî olan, kolaylık olmak için, nikâhını yenilemeğe,
zevcesinden vekâlet almalı, iki şâhid yanında, (Öteden beri nikâhım altında bulunan
zevcemi, onun tarafından vekîl olarak ve tarafımdan asîl olarak kendime tezvîc
etdim) demelidir. Câmi’de cemâ’atin çok olduğu bir nemâzın düâsından sonra,
imâm efendi, tecdîd-i îmân ve nikâh düâsını cemâ’at ile birlikde okursa, cemâ’at
birbirlerine şâhid olmuş, nikâhları da tâzelenmiş olur. 566. cı sahîfeye bakınız! Son
nefesde müslimânın tevbe etmesi sahîh olur. Fekat, kâfirin îmâna gelmesi sahîh olmaz.
Her müslimân, sabâh ve akşam, şu îmân düâsını okumalıdır: (Allahümme innî
e’ûzü bike min en-üşrike bike şey-en ve ene a’lemü ve estagfirü-ke li-mâ lâ-a’lemü
inneke ente allâmülguyûb). Sabâh düâsı gece yarısında okumağa başlanır. Akşam
düâsı zevâlden başlar. Mürted olduğunu inkâr etmek, tevbe olur.
(Berîka) ve (Hadîka)da, dil âfetlerinde ve (Mecmâ’ul-enhür)de diyor ki, (Erkek
veyâ kadın, bir müslimân, âlimlerin sözbirliği ile küfre sebeb olacağını bildirdikleri
bir sözün veyâ işin küfre sebeb olduğunu bilerek, amden [tehdîd edilmeden,
istekle] ciddî olarak veyâ hezl, güldürmek için söyler, yaparsa, ma’nâsını düşünmese
dahî îmânı gider. (Mürted) olur. Buna (Küfr-i inâdî) denir. Küfr-i inâdî
ile mürted olanın, evvelki ibâdetlerinin sevâbları yok olur. Tevbe ederse, geri gelmezler.
Zengin ise, tekrâr hacca gitmesi lâzım olur. Mürted iken kılmış olduğu nemâzları,
orucları, zekâtları kazâ etmez. Riddetden evvel yapmadıklarını kazâ eder.
Çünki, mürted olunca, evvelki günâhları yok olmaz. Riddet zemânında yapmadıklarını
kazâ etmez. Küfr-i inâdî ile mürted olanların nikâhları bozulur. Tekrâr
îmâna gelince, iki şâhid yanında (Tecdîd-i nikâh) yapmaları lâzım olur. Hulle lâzım
olmaz. Tevbe etmek için yalnız Kelime-i şehâdet söylemeleri kâfî değildir. Küfre
sebeb olan şeyden de tevbe etmeleri lâzımdır. Eğer, küfre sebeb olduğunu bilmeyip
söyler, yaparsa veyâ küfre sebeb olacağı, âlimler arasında ihtilâflı olan bir
sözü amden söylerse, îmânının gideceği ve nikâhının bozulacağı, şübhelidir. İhtiyât
olarak, tecdîd-i îmân ve nikâh etmesi iyi olur. Bilmiyerek söylemeğe (Küfr-i cehlî)
denir. Çünki her müslimânın, bilmesi lâzım olan şeyleri öğrenmesi farzdır.
Bilmemesi özr değil, büyük günâhdır. Küfre sebeb olan sözü, hatâ ederek, yanılarak
veyâ te’vîlli olarak söyleyenin îmânı ve nikâhı bozulmaz. Yalnız tevbe ve istigfâr,
ya’nî tecdîd-i îmân etmesi ihtiyâtlı olur. Tecdîd-i nikâh lâzım olmaz.) Câmi’lere
giden müslimânın küfr-i inâdî ile mürted olması düşünülemez. Yalnız diğer
dört şekl ile küfr söylemesi ihtimâli olduğu için, imâm efendiler cemâ’ate, (Allahümme
innî ürîdü en üceddidel îmâne vennikâha tecdîden bi-kavli lâ ilâhe illallah
Muhammedün resûlullah) okutarak, tevbe ve tecdîd-i îmân ve nikâh yapdırıyorlar.
Böylece (Lâ ilâhe illallah diyerek, tecdîd-i îmân yapınız!) hadîs-i şerîfindeki
emr yapılmış olmakdadır.]
Mu’cizelerine Ahmedin, yokdur adedle hesâb,
etdiler ammâ sahâbe, ondan üç bini ta’dâd.
Mu’cize, herkim nebîdir, sıdkına olur delîl,
şöyle ki, gün olduğunu haber verir âfitâb.
Mu’cize, bir de görülse, yetişir tasdîk için,
göstermişdir, hod Muhammed, mu’cizât-ı bî hesâb.
Sıdkına Kur’ân yeter ki, Hak sözüdür şübhesiz,
zîrâ üstündür belâgatde, cümleye ol kitâb.
Şöyle ki, cin ve beşer mislini yapamadılar,
tâ ki bildiler, kelâmullah imiş bî irtiyâb.
– 436 –