SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

Demek ki, çalışanların tevekkülü, sermâyeye güvenmemekdir. Bunun alâmeti
de, sermâye elden giderse, kalbinin hiç sıkılmaması, rızkdan ümmîdi kesilmemesidir.
Çünki, Allahü teâlâya güvenen bir kimse, hiç ummadığı yerden rızk göndereceğini
bilir. Eğer göndermezse, benim için böylesi hayrlı imiş der.
Böyle bir tevekkül elde edebilmek kolay değildir. Bir kimsenin bütün malı çalınır
veyâ felâkete uğrayıp da, kalbinin hiç değişmemesi, herkesin yapacağı şey değildir.
Böyle tevekkül eden pek az bulunur ise de, yok değildir. Böyle tevekküle
kavuşmak için, Allahü teâlânın fazl, rahmet ve ihsânının sonsuzluğuna ve kudretinin
kemâl üzere büyük olduğuna, kalbin tam inanması, yakîn hâsıl etmesi lâzımdır.
Birçok kimseye sermâyesiz rızk gönderdiğini, birçok sermâyenin de, felâkete
sebeb olduğunu düşünmelidir. Kendi sermâyesinin elinden gitmesinin, hayrlı olduğunu
bilmelidir. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki, (Bir kimse
geceyi, yarın yapacağı işleri düşünmekle geçirir. Hâlbuki o iş, bu kimsenin felâketine
sebeb olacakdır. Allahü teâlâ, bu kuluna acıyıp, o işi yapdırmaz. O ise, iş
olmadığı için, üzülür. Bu işim neden olmıyor. Kim yapdırmıyor. Bana kim düşmanlık
ediyor diye arkadaşlarına kötü gözle bakmağa başlar. Hâlbuki, Allahü teâlâ,
ona merhamet ederek felâketden korumuşdur). Bunun için, Ömer “radıyallahü
anh”, (Yarın fakîr, muhtâc kalırsam hiç üzülmem. Zengin olmağı da, hiç düşünmem.
Çünki, hangisinin benim için hayrlı olacağını bilmem) buyurdu.
İkinci olarak, bilmesi lâzım olan şey, fakîrlikden korkmak, uğursuzluğa inanmak
şeytândandır. Nitekim, sûre-i Bekaradaki 268.ci âyet-i kerîmede meâlen, (Şeytân,
muhtâc hâle düşeceğinizi, size söz veriyor) buyruldu. Allahü teâlânın merhametine
güvenmek, yüksek ma’rifetdir. Ummadık yerlerden, düşünmedik sebeblerle, bol
rızk gönderdiği her zemân görülmekdedir. Fekat, gizli sebeblere de güvenmemeli,
sebebleri yaratana sığınmalıdır. Tevekkül eden birisi, bir mescidde ibâdet ederdi.
Mescidin imâmı, buna (Fakîrsin, bir iş tutsan iyi olur) dedi. Bu da, (Bir yehûdî
komşum, hergün bana lâzım olan şeyleri gönderiyor) deyince, imâm: (Öyle ise,
sen işini sağlama bağlamışsın, çalışmazsan zararı yok) dedi. Bu da, imâma: (Öyle
ise, sen de, herkese imâm olmakdan vazgeç ki, yehûdînin sözünü, Allahü teâlânın
sözünden üstün tutan, imâm olmağa lâyık değildir) dedi. Başka bir mescid imâmı
da, cemâ’atden birine, (Nereden geçiniyorsun?) dedi, o da, (Dur! Önce senin arkanda
kıldığım nemâzı yeniden kılayım) dedi. Ya’nî senin, Allahü teâlânın rızk göndereceğine
inancın yok. Nemâzın kabûl olmaz, demek istedi. Böyle, tâm tevekkül
eden, her zemân, hiç ummadık yerlerden rızklanmış, sûre-i Hûddaki 6.cı âyet-i kerîmenin,
(Yer yüzündeki her cânlının rızkını, Allahü teâlâ, elbette gönderir) meâline
îmânı kuvvetlenmişdir. Huzeyfe-i Mer’aşî, İbrâhîm-i Edheme hizmet ederdi.
Sebebini sorduklarında, “Mekkeye giderken çok acıkmışdık. Kûfeye gelince,
açlıkdan yürüyemez oldum. (Açlıkdan kuvvetsiz mi kaldın?) dedi. (Evet!) dedim.
Hokka, kalem, kâğıd istedi. Bulup getirdim. Besmele ve (Her şeyde, her hâlde sana
güvenilen Rabbim! Herşeyi veren sensin! Sana her ân hamd ve şükr ederim. Seni
bir ân unutmam. Aç, susuz ve çıplak kaldım. İlk üçü, benim vazîfemdir. Elbette
yaparım. Son üçünü sen söz verdin. Senden bekliyorum) yazıp, bana verdi ve (Dışarı
git ve Allahü teâlâdan başka kimseden birşey umma ve ilk karşılaşdığın adama
bu kâğıdı ver!) dedi. Dışarı çıkdım. İlk olarak, deve üstünde biri ile karşılaşdım.
Kâğıdı ona verdim. Okudu, ağlamağa başladı. (Bunu kim yazdı?) dedi. (Câmi’de
birisi) dedim. Bana bir kese altın verdi. İçinde altmış dînâr vardı. Bunun kim
olduğunu sonradan, etrâfdakilere sordum. Nasrânîdir [ya’nî hıristiyandır] dediler.
İbrâhîm-i Edheme bunları anlatdım. (Keseye elini sürme! Sâhibi şimdi gelir) buyurdu.
Az zemân sonra, nasrânî geldi. İbrâhîmin ayaklarına düşüp, öpdü. Müslimân
oldu.” Ebû Ya’kûb-i Basrî “rahmetullahi teâlâ aleyh” buyuruyor ki, “Mekke-i
mükerremede on gün aç kaldım. Dayanamaz bir hâle geldim. Sokağa atılmış
bir şalgam gördüm. Almak istedim. İçimden, sanki bir ses: On gün sabr etdin de,
– 687 –