SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

malına, nâmûsuna saldıranlar islâm dînini gençlerden saklıyorlar ise de, aklı olan
bir insanın, fen, biyoloji ve astronomi bilgilerini öğrenince, dinleri inceliyerek, akla,
ilme uygun olan islâm dînini seçmesi îcâb eder. Bunu başaramıyanın da, bütün
dünyânın inandığı, Cehennemde sonsuz yanmak tehlükesi karşısında, korkarak,
titriyerek hemen müslimân olması lâzımdır. Yine inanmazsa, akla uymamış olur.
Hulâsa, dünyâ ve âhıret se’âdetlerinin başı, en iyisi, Allahü teâlânın rızâsına, sevmesine
kavuşmakdır. Allahü teâlâya yakın olmak, Onun sevmesine kavuşmak
demekdir. Bu se’âdete kavuşana (Velî) ve (Ârif) denir. Velî olmak için, farzları yapmak
lâzımdır. Farzlar, sıra ile, evvelâ Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi îmân
etmek, sonra harâmlardan sakınmak, farz olan ibâdetleri yapmak ve sâlih olan
mü’minleri sevmekdir. İhlâs ile yapılmıyan ibâdetin fâidesi olmaz, sevâbı olmaz.
(İhlâs), herşeyi yalnız Allah rızâsı için yapmakdır. İhlâs, Allahü teâlâdan başka hiçbir
şeyi sevmemekle, yalnız Onu sevmekle, kendiliğinden hâsıl olur. Kalbin yalnız
Onu sevmesine (Kalbin tasfiyesi), (Kalbin itmînânı) veyâ (Fenâ fillah) denir. Kalbin
itmînâna kavuşması, ancak Onu çok hâtırlamakla, büyüklüğünü, ni’metlerini
düşünmekle olacağını, Ra’d sûresinin yirmisekizinci âyeti bildirmekdedir. İnsanda,
akl, kalb ve nefs denilen üç kuvvet vardır. Aklın ve nefsin yeri dimâgdır. Kalbin
yeri yürekdir. Akl, mekteb dersleri, san’at hesâbları, mâl sâhibi olmak, âhıreti
kazanmak yolları gibi şeyleri düşünür. İsterse düşünür. İstemezse düşünmez. Aklın
bu düşünceleri ve insanın bunlara kavuşmak için çalışması câizdir. Hattâ, çok
sevâb olur. Bunların kalbe sirâyet etmeleri zararlıdır. Nefs dâimâ harâmları, zararlı
şeyleri yapmağı düşünür. Kalbin kendinde hiç düşünce yokdur. Ona, aklın ve nefsin
ve his uzvlarından dimâga ve dimâgdan kalbe ulaşan harâm şeylerin düşünceleri
gelerek hasta yapar. Kalbi bu hataralardan kurtarmak güçdür. Bu düşüncelerden
kurtulursa, Allahü teâlâyı hâtırlar, düşünür. Ya’nî kalb, hiç düşüncesiz kalmaz. Kalbin
hataralardan kurtulması Allahü teâlânın ismini çok söylemekle veyâ bir Velîyi
severek görmek ile olur. Bir Velî bulamazsa, ismini işitdiği bir Velînin hayâtını
okuyup öğrenir. Onu çok sever. Hep onu düşünür. Bir Velîyi görmek, Allahü
teâlâyı hâtırlamağa sebeb olacağı, (Onlar görüldükleri zemân, Allahü teâlâ zikr edilmiş
olur) hadîs-i şerîfi ile bildirilmişdir. Bu hadîs-i şerîf, (İrşâd-üt-tâlibîn), (İbni
Mâce), (Ezkâr) ve Abdülhakîm efendinin (Râbıta-i şerîfe)sinde ve Dost Muhammed
Kandihârînin onbirinci mektûbunda vardır. Bir insan, kendisine islâmiyyeti
doğru olarak öğreten, kendisini dünyâ ve âhıretde felâketlerden kurtaran, ebedî
se’âdete kavuşduran vesîleyi görerek veyâ kitâblarından tanıyarak, onu cânı gibi
sever. Onu görünce, göremezse, severek düşündükce, Resûlullahdan ona gelen feyzler
bunun kalbine de akar. (Makâmât-i Mazheriyye), 74. cü sahîfesinde diyor ki,
(Mükerrem hân öleceği zemân, başına Ubeydüllah-ı Ahrârın takkesini koydular.
Onu alın! Yerine üstâdımın külâhını geçirin! Çünki, beni se’âdetlere kavuşduran
odur, dedi). Düşünülen şeklin, Velînin tam kendisi olması şart değildir. Hergün,
sabâh ve akşam gözleri kapatıp, beş-on dakîka aynı sûret düşünülürse, bir müddet
sonra, bu Velînin rûhu, o sûretde görünerek, rü’yâda olduğu gibi, konuşmağa
başlar. İhsânlarda bulunur. İkinci kısmın 17. ci maddesinde bildirdiğimiz hadîs-i kudsîden
anlaşılıyor ki, bir müslimân, sohbetlerinde bulunarak veyâ kitâblardan okuyarak,
tanıdığı ve sevdiği, uzakda veyâ kabrde bulunan bir Velîyi, ismi ile çağırır
ve yalvarırsa, Allahü teâlâ, o Velîye işitdirir. Velî de, ona imdâd eder. Bir Velî, olmuş
veyâ ilerde olacak birşeyi öğrenmek isterse, Allahü teâlâ, ona bildirir. Allahü
teâlânın, Velîlere olan, bunlar gibi ihsânlarına, ikrâmlarına (Kerâmet) denir. Bedreddîn-i
Serhendî, (Hadarât-ül-kuds) kitâbında, imâm-ı Rabbânînin kerâmetlerinden
binlerce gördüğünü ve işitdiğini yazıyor ve bunlardan yüzden fazlasını bildiriyor.
Kalb fânî olunca, ya’nî hiçbirşeyi hâtırlamayınca, aklın, fikrin ve hâfızanın
da dünyâ işlerini unutması îcâb etmez. Kalb, fânî iken de, bütün organlara, akla,
fikre, hâfızaya, her nev’ dünyâ işlerini yapdırır, başka insanlar gibi dünyâ işlerine
de çalışır. Bütün insanlık vazîfesini, her iyiliği Allah rızâsı için yapar. Bütün yapdıkları
ibâdet olur. Birinci kısmda, 46. cı madde sonuna bakınız!
– 1057 – Se’âdet-i Ebediyye 3-F:67