Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

stanowiła pożądaną paszę dla koni. W jednym z prześwitów tryskało z ziemi źródło, którego
woda w niezbyt dużej odległości spływała do laguny, gdzie natychmiast mętniała. Dzia~o się
tak dlate-go, że woda laguny nigdy nie stała spokojnie, tylko wciąż była poru-szana przez
krokodyle, które polowały na podobne do siebie, a także inne zwierzęta, rozgrzebując przy tym
muł. Zwierząt tych było w lagunie bardżo dużó. Gdy doktor Morgenstern je ujrzał, zawołał
przerażony:
-To okropne! Widzę tu naraz dwadzieścia, trzydzieści zwierząt, które na siebie napadają! Co
ty na to, Fritz?
- Co ja na to? Nic. Rozdziawiłem gębę ze zdumienia. Ciekaw
W
jestem tylko, czym te bestie się odżywiają.
- Jeśli się pan dobrze przyjrzy, będzie pan wiedział - rzekł brat Jaguar. - Jesteśmy w pobliżu
Rio Salado, znajdujemy się w okolicy,
~:~,.”:’
184 do której każdegó roku dociera powódź.’Ib najdogodniejsza pora dla tych zwierząt, mają
wtedy pod dostatkiem jedzenia. Gdy powódź ustępuje, dla riich przychodzi pora postu. Najpierw
żreją ryby i inną zwierzynę, która dostała się z rzeki do laguny. Gdy to się skończy, głód zmusza je
do tego, że napadają na siebie, duże pożerają małe.
- A kiedy już nie ma małych, to co robią duże?
- Wtedy nie pozostaje im nic innego, jak tylko... Ale, ale - przerwał sam sobie - zaraz pan zobaczy.
Niech pan uważa! Niedaleko od nich w pobliżu brzegu walczyły ze sobą dwa potężrie
krokodyle. Rzucały się na siebie, aż muł i woda pryskały wysoko 1v górę. Po krótkiej walce
wpakowały w siebie nawzajęm ostro uzbrojo-ne szczęki tak mocno, że wydawało się, iż sięjuż
nie rozerwą. Wówczas podpłynął trzeci, odgryzł jednemu z walczących nogę i znikł w wodzie
ze swoją zdobyczą. Ranna bestia wydała niesamowity ryk bólu i natychmiast zjawiły się inne
krokodyle, by go ostatecznie pokonać, został rozszarpany na kawałki.
- Teraz pan widzi, czym one się żywią - rzekł Hammer. - Jeśli jeden z nich, choćby był największy
i najsilniejszy, zostanie zraniony, to koriiec z nim. Zostaje natychmiast pożarty przez inne, a
przy tym te zwierzęta są ogromnie tchórzliwe. Zaraz to panu udowodnię. Zdjął strzelbę z
ramienia i wystrzelił. Gdy rozległ się huk, wszystkie krokodyle natychmiast znikły. Woda
marszczyła się przez kilka minut, a potem stała spokojnie, jakby nigdy nie było w niej życia. Z
brzegu natomiast uniosło się z krzykiem kilka brodźców, które mimo obe-cności krokodyli
szukały w mule łupu; a z gałązi drzew wyfrunęla gromada papug.
Fritz przyłożył strzelbę do policzka i chciał wystrzelić, lecz Ham-mer odsunął go, pytając:
- Po co to panu? Po co niepotrzebnie marnować proch?
- Niepotrzebnie? Chciałem do naszych ryb ustrzelić pieczyste z drobiu.
- Niech pan da spokój ! Jeśli nie ma pan zębów jak krokodyle, nie
185
radzę panu. Papuga żyje bardzo długo i nawet kiedy jest młoda ma mięso tak twarde, że trudno
je pogryźć.
- Może takie jak struś, którego chcieliśmy kiedyś upiec, jak to panu opowiadałem?
- Tak. Musimy zadowolić się naszymi rybami, a później, kiedy znów znajdziemy się w lesie
u zaprzyjaźnionych Camba, będziemy się lepiej odżywiać.
Rozsiodłano konie, napojono je i puszczono na trawę. Jeźdźcy zjedli obiad, po czym
powtórzyło się dokładnie to samo, co było nad Źródłem Pijawek. Szukano kryjówki z
bronią,,znaleziono ją, wydoby-to zapasy i znów zasypano. Podczas tej pracy zapadł zmierzch