Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

Na wschód od miejsca, gdzie cała trójka z taką pilnością pracowała, ukazała się bówiem gromada
około pięćdziesięciu jeźdźców. Ich ce-lem najwidoczniej była woda w pobliżu znaleziska. ‘
Jednocześnie z południa ukazało się pięciu jeźdźców, ale byli jeszcze tak daleko, że wida~ ich było
jako małe ruchome punkty.
Pierwsza gromada znajdowała się bliżej. Składała się z Indian, z
którymi było dwóch białych. Czerwonoskórzy byli uzbrojeni w łuki i
strzały, długie oszczepy i rurki do wydmuchiwania strzał. Tylko jeden
z nich, widocznie przywódca, miał strzelbę. Obaj biali ubrani byli jak
gauczowie i otuleni w poncho w biało-czerwone pasy. Jako brofi mieli
noże, rewolwery i strzelby o podwójnych lufach. Jeden z nich był to
128
,
Antonio Perillo, toreador z Buenos Aires, drugi zaś owym starszym mężczyzną, który wraz z
Perillem. obserwował brata Jaguara wieczorem pod quintą bankiera.
Jechali skrajem lasu. Gdy byli dostatecznie blisko, ujrzeli małego uczonego, który, odwrócony do
nich tyłem, był zagłębiony w swej pracy. Obaj biali jechali z przywódcą przodem. Starszy z nich
uniósł rękę, dając znak do zatrzymania i rzekł zwracając się do wodza:
-A to co? Nie jesteśmy sami?’Idm przy wodzie j est jakiś człowiek.
Widzisz go? Rozkopuje ziemię:
Czerwonoskóry spojrzał we wskazanym kierunku i odpowiedział łamanym, ale biegłym
hiszpafiskim:
- Biały u naszego źródła, koło naszej kryjówki! Odkrył ją i. teraz rozkopuje. i~aya! ~Vaprzód na
niego!
Chciał popędzić swego konia, ale biały chwycił go za ramię i rzekł:
- Nie tak prędko. Najpienw go poobserwujemy. Nie może nam umknąć. Jest przecież sam.
- Czy jest sam, czy ma przy sobie jakichś ludzi, to dla mnie obojętne. Nazywają mnie „el Brcrzo
valiente”, „Odważne Ramię”. Jestem najwyższym wodzem wojowników i nie boję się żadnego
wro-ga.
- Wiem. Ale najpierw musimy go obsernvować. Musimy się do-wiedzieć, kim jest i skąd wie o
naszym magazynie prochu. Zresztą on nie jest sam, ma towarzystwo, bo widzę pięć koni
pasącyeh się koło wody.
- Quedo - cicho! - zawołał Antonio Perillo. - On jest mały i ubrany na czerwono. Czy to możliwe?
Jeśli mnie wzrok nie myli, to mamy ważny łup. Tb ów pułkownik, który w Buenos Aires
podszywał się pod niemieckiego uczonego.
- Demonio! Czy to prawda? - zapytał starszy towarzysz Perilla.
- Mogę przysiąc. ‘I~raz mamy dowód, że się nie myliłem co do niego. W jaki sposób niewinny
niemiecki mól książkowy trańłby do tajnego magażynu prochu, który założyliśmy dla naszych
129 czerwonoskórych sojuszników, aby w chwili ataku mieli potrzebną amunicję? To pułkownik
Glotino, ten łotr, który skrada się wszędzie naszymi tropami. W Buenos Aires nie trafiła go nasza
kula, ale tu go nie ominie.
Wyciągnął rewolwer zza pasa.
- Uspokój się! - mitygował go starszy. - Nie tak pochopnie. Nie wolno nam go zabić, bo musi nam
powiedzieć, czego szuka w tej okolicy i skąd zna naszą kryjówkę. Jeśli go teraz załatwimy,
pozbę-dziemy się go, ale jeśli zatrzymamy, to jako.zakładnik może nam przynieść wielką
korzyść. A kto tam się zbliża? Czy to nie jeźdźcy? Wskazał kierunek południowy, gdzie pięć
punkcików stawało się coraz wyraźniejszymi. Spojrzenia innych też się tam skierowały, a
Antonio Perillo odparł: