Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Miejsce to znajduje się o dzień jazdy za naszą wioską.
-Nie podoba mi się to. Proponuję, abyśmy zaraz wyruszyli. Do-prawdy ńie rozumiem, czemu
tkwimy tu tak długo!
- Powoli, powoli - roześmial się brat Jaguar. - Najpierw chce pan tu pozostać, a teraz nie może się
pan doczekać wymarszu. Mamy jeszczę sporo do zrobienia i przed południem stąd nie
wyjedziemy.
- Co takiego do zrobienia? Doprawdy nie wiem, co tu jest jeszcze do zrobienia!
- Niech pan pomyśli o koniach i o naszym ładun~Cu. Musimy sporządzić siodła na ładunek.
- Przecież nie mamy skbry ani żadnych innych materiałów.
230
-r-Matesiału jest dośe.’Iizeba umieć dostosować się do okoliczno-ści. Siodła zrobimy z gałęzi,
trzcin, i trawy, wytrzymają dłużej niż trzy dni. Z pnączy ukręcimy sznury, którymi powiążemy
ze sobą konie. Wtedy jazda pójdzie o wiele sprawniej i szybciej. A więc bierzmy się do roboty.
Kazał narwać trawy, trzciny i wkrótce wszyscy zabrali się do spo-rządzania miękkich podkładów
dla koni pod ładunek oraz uzd z pnączy. Gdy zwierzęta wypoczęły, nałożono ńa nie ładunki i
powiąza-no ze sobą. Wówczas można było wyruszyć. Było właśnie południe, kiedy opuszczali
osiedle o tak okropnej nazwie, a które dało im schronienie przed straszliwą nawałnicą.
Dzisiejszym celem było Jezioro Palmowe, położone w kierunku ‘ południowo-zachodnim od
Osiedla Wymordowanych. ‘Ii.varda Czasz-ka jako przewodnik jechał na czele ze swymi Camba.
Dalej podążały konie w długich szeregach, trzymane w ryzach przez jeźdźców. Wzgó- ‘ rza, które
mijali nocą, pozostały po lewej stronie, okolica, przez którą _ jechali, przypominała łąkę. Tylko tu i
ówdzie miękką trawę przecinały piaszczyste miejsca. Wreszcie po południu wkroczono do dzikiej
okolicy, która, jak powiedział wódz, kończyła się dopiero przy Jezio-rze Palmowym.
Brat Jaguar jechał dziś na końcu. Dał znak Anciano i Ince, by trzymali się w pobliżu. Kiedy więc
znaleźli się po obu jego bokach, rzekł do starszego:
-‘Iiwoje usta dziś rano omal nie stały się bardziej wymowne, niż to było twoim zamiarem. Omal
nie zdradziłeś tajemnicy.
- Sądzi pan, że posiadam jakąś tajemnicę? Cóż by to mógło być?
- zapytał Anciano.
- Nie znam jej, ale przeczuwam. Haukaropora nie jest twoim synem ani wnukiem!
- Skąd to panu przyszło na myśl, senior? Przecież zawsze znał go , pan jako mojego wnuka.
- Już od dłuższego czasu podejrzewałem, że łączy was coś innego.
231
W swym podnieceniu powiedziałeś nam, że spinka, o której mówił porucznik, nie jest z żelaza, lecz
ze złota. Są jeszcze inne przedmioty, które wydają się z żelaza, a przecież wykonano je ze złota.
- Jakie, senior?
- Na przykład maczuga, którą Hauka nosi u boku.
. - Ońa ma być ze złota, senior? Bylibyśmy wówczas bogatymi ludźmi!
- Nie udawaj! Jestem waszytn przyjacielem i wiecie, że nie musicie się mnie obawiać. Nie chcę być
natrętny. Ale jeśli chcecie zachować waszą tajemnicę, musicie być bardziej ostrożni. Hauka
zabił wczoraj wrogiego Indianina maczugą. Brofi widocznie natrafiła na coś twar-dego, ostrego
lub spiczastego, wskutek czego ciemna żywiczna pole-wa została uszkodzona. To małe miejsce
błyszczy złociście. Spójrzcie na nie!
Haukaropora wziął maczugę do ręki, obejrzał ją i zarumieniony powiesił u pasa.
- No i co? - zapytał brat Jaguar z uśmiechem: