Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Więc niech mi pan powie, kim oni są i gdzie ich mogę znaleźć.
- W Salina del Condor. Pana ukochany Anton jest z bratem Jaguarem, który ma przy sobie
dwudziestu dzielnych ludzi. Widzi pan więc, że nie ma się czego obawiać.
Z twarzy Engelhardta znikł wyraz niepokoju, klasnął radośnie w dłonie i zawołał:
- Jest z bratem Jaguarem? A więc w Salina del Condor, które leży wcale nie tak daleko stąd?
-‘Idk.Tam na górze brat Jaguar miał go przetransportować przez granicę, ałe teraz odda go w
pańskie objęcia.
- Co za przypadek, co za szczęśliwy zbieg okoliczności.
-To nie przypadek - odezwał się doktor. - Zawdzięcza to pan dobroci swego serca. Gdyby pan. nas
minął i nie dopomógł nam, byłby pan długo jeszcze rozdzielony z synem. Wszystko panu
opowiemy. Poczciwy doktor miał zamiar zacząć długą przemowę, która zapew-ne zaczynałaby
się od stworzenia świata, lecz rozsądny Fritz przyha-mował go.
- Nie teraz, moi panowie. Widzicie przecież, że pozostaliśmy
356 daleko w tyle. ‘Idmci zatrzymali się i czekają na nas. Jedźmy dalej. W drodze możemy także
rozmawiać, a kiedy rozbijemy obóz; będzie dość czasu na długie opowieści.
Obaj musieli przyznać mu rację i ruszyli za nim. Jechali teraz z podwójną szybkością. Słofice
zaszło za górami i arriero, który teraz był przewodnikiem, bardzo naglił. W górze unosił się
kondor. Arriero wskazał na niegc~.
- Leci do swego gniazda, bo za niespełna pół godziny będzie ciemno.
- Czy już niedługo natrafimy na właściwą drogę? - zapytał En-gelhardt.
- Będziemy tam za kilka minut.
- A miejsce, gdzie możemy przenocować?
-Także jest niedaleko. Tylko niestety położone jest nie na połud-nie, gdzie jutro pojedziemy, lecz
na północ, przez co znów stracimy czas. ,
- A więc w kierunku Salina del Condor?
-Tak.
- Wobec tego nie stracimy czasu, bo jutro rano nie pojadę wprost dc! Salta, lecz do Salina. Proszę
sobie wyobrazić, senior, że właśnie się dowiedziałem, iż mój syn znajduje się z bratem
Jaguarem. W kilka minut później doszli do piaszczystej równiny i przewodnik rzekł:
- Seniores, widzicie tu ślady w piasku? Są stare i już zatarte, ledwo dostrzegalne.1b droga do
Salina. Pojedziemy tędy. Droga jest dobra, popędzimy nasze muły.
Jechali szybko przez równinę, wreszcie arriero zatrzymał muła, wskazał szeroki, ale niezbyt
wysoki otwór i rzekł:
- ‘Iii możemy przenocować. Tb rodzaj jaskini, która ma dwa wejścia. Wiatr tu nie dociera, a kiedy
rozpalimy ognisko i owiniemy się w koce, będziemy tak dobrze spali jak w ranczo. Zsiedli, by
obejrzeć jaskinię. Miała długość około dwudziestu 357 kroków i kształt półkola. Przed vejściem
rosła niska, ale gęsta trawa, znakomite pożywienie dla mułów. Rozsiodłano je i uwiązano tak, by
nie mogły się zbytnio oddalaE.
Krótki czas do zapadnięcia zmierzchu wykorzystano, by przygoto-wać posłania. Rozpalono
ognisko, a zebrane po drodze gałęzie wy-starczyły na kilka godzin. - Po jednej stronie ogniska
siedzieli obaj arrieros i peon, rozmawia-jąc po hiszpafisku, po drugiej trzech Niemców, którzy
mówili w swym ojczystym języku. Fritz i doktor Morgenstern opowiadali bankierowi, co zaszło od
owego dnia w Buenos Aires. Żaden z nich nie pomyślał o wystawieniu posterunku. Gdyby tu był
brat Jaguar, na pewno by tego nie zaniedbał, ponieważ w takiej okolicy należy przestrzegać
wszelkich reguł ostrożności.
Jak powiedzieliśmy, gambusino i Antonio Perillo pojechali w stro-, nę doliny Guanaco, by do
swych celów zwerbować kilku Mojosów. Zabrali ze sobą co prawda z Salta zapas żywności, ale
nie tyle, by starczyło im na dłuższy czas. Gambusino bowiem postanowił pozo-stać tam tak długo,