Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Co się dzieje! Chce pan stąd odjechać? -.zapytał Fritz. - Czy to może odjazd do podziemnego
przedpotopowego świata?
- Głupie żarty - lamentował Morgenstern. - Tkwię w jakiejś okropnej studni, po łacinie puteus.
Wiszę nad okropną głębią; po łacinie vorago albo barathrum, a jeśli sznur puści, jestem
zgubiony. Ważył nie więcej niż dziewięćdziesiąt funtów, a że kamiefi, do którego był
przywiązany, ważył o wiele więcej niź cetnar, więc go utrzymywał. Mimo to Morgenstern
wrzeszczał tak, że gam6usino i Perillo go usłyszeli. Przybiegli i byli bardzo zdziwieni, widząc,
że ich więzień wpadł do połowy w dół. Wyciągnęli go, a przy tym ukazał się kawałek skóry
muła.
- Co to jest? - zapytał Perillo. - Skóra przykrywa jamę? A może...
- Milcz! - szepnął mu gambusino. - Jesteśmy u celu... przez szczęśliwy przypadek. Oby więźniowie
nie zauważyli, co tu robimy. Usufimy ich stąd.
Powlekli więźniów kawałek dalej, by ich nie obserwowali, po czym wrócili do jamy i odsunęli
skórę. Rzucili kamienie w dół i przekonali się, że nie jest głęboki. Więc gamóusino zszedł na dół.
- Udało się! - zawołał po chwili. - ‘Ii’afiliśmy! Leżą tu swiece.
Zejdź szybko,na dół, ja tymczasem zapalę jedną.
3’85
Gdy Perillo skoczył na dół, świeca już się paliła. Nie zwracali na nic uwagi, takźe na to,.że jedna
świeca leżała na półwypalona i widać było, że dopiero niedawno była używana. Powoli wchodzili
do pożiomej sztolni. Po drodze dzielili się uwagami i nadziejami. Byli niezwykle podnieceni i omal
nie oszaleli z wrażenia, gdy dotarli do tylnego pomieszczenia i ujrzeli jego zawartość. Stanęli jak
urzeczeni, spoglą-dając błyszczącymi oczami na ten przepych. Wreszcie gambusino zawołał:
- Odkryliśmy skarbiec! ‘Iiz leżą miliony: Mnie to zawdzięczasz!
- Nie, to ty mnie! - odparł Perillo. - Spróbujmy to oszacować.
W tych rowkach tkwi dużo świec, chyba po to,~ aby przy ich blasku można było lepiej widzieć te
cuda. Czy mam je zapalić?
- Tak, bo przy tym ogarku nic nie widać:
Perillo wyrwał gambusino świecę z ręki i przytknął do jednego z knotów, który się zapalił jak
zwykła świeca. Mały płomyk na razie palił się spokojnie, potem zaczął pełzać, przybierając
jednocześnie barwę błękitną, nagle rozprysł się na wszystkie strony sypiąc iskrami i zapa-lając
dalsze knoty, aż wreszcie w górę wystrzelił wielki płomiefi. Rozszedł się ostry, okropny zapach.
W wyżłobieniach paliło się już ponad dwadzieścia świec. Ogiefi pełzał, iskrzył się i głośno syczał.
- Co to jest? - zapytał Perillo zaskoczony. - Czy ktoś widział kiedy takie ognie?
- Co to jest? - odparł gambusino. - To nasza zguba, jeśli natychmiast nie uciekniemy. Te światła
przeznaczone są dla włamy-waczy. A więc musimy...
Przerwał mu trzask, po czym ze świec wyskoczyły ogniste węże, które jak błyskawice okrążyły
pomieszczenie i podpaliły odzież obu mężczyzn.
- Uciekajmy! - krzyczał gambusirzo i pobiegł d^ ~sztolni, by jak najszybciej wydostać się na
zewnątrz.
Perillo biegł za nim. Odzież na nich płonęła. Obaj obijali się o ściany. Jeszeze nie doszli do
wyjścia, gdy rozległ się głośny huk, od 386 którego zadrżała ziemia.
- Palę się, palę się! - ryczał Perillo.
-Ja też! -wołałgambusino pędząc naprzód. -Prędzej, prędzej, skała się rozstępuje!
Dobiegł do szybu i wydostał się na zewnątrz, Perillo tuż za nim. Na dole ich odzież ledwie się
paliła, teraz jednak na powietrzu wybuchły niebieskie płomienie, które natychmiast zamknęły się
nad nimi. Ry-cząc z przerażenia obaj padli na ziemię i tarzali się, by zdusić ogień. Wówczas