Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

ardziej milczący i zamyślony. Zaczął sobie uświadamiae, . ;’ że jego dotychczasowe marzenia są
tylko marzeniami i nimi pozosta- :::ź ną.
r
Dziś, kiedy rozpoczęla się narada, sądzili, że są za młodzi, by brać .....
w niej udział, poszli więc się przejś~. Udali się na pastwisko i szli w ,~
niezbyt wielkiej odległości do jego skraju. Nie przyszło im do głowy, ~
by zabrać ze sobą strzelby. Anton miał nó~ i rewolwer, Inka także nóz ;,.,,, u pasa, poza tym
maczugę, ź którą się nigdy nie rozstawał. Anton, jak’ zawsz~ opowiadał, a Inka w milczeniu
słuchał i od czasu do czasu zadawał jakieś pytanie. Nagle usłyszeli grzmiący głos:
- Cuidado, seniores! Przynieście strzelby, tu jest jaguar!
-1b głos ojca Jaguara -rzekł Anton zatrzymując się i wyciągaj~c rewolwer. - Czyżby do wsi wpadł
tygrys?
- Nie - odpowiedział Haukaropora. -‘fbn głos nie dobiega ze-wsi, lecz z drugiej strony pastwiska.
Odeszliśmy za daleko. Wracajmyl Poszli w kierunku wioski, mijając przy tym grupę wołów.
Gdy Inka,,’. zobaczył, w jaki sposób zwierzęta stoją.
- Pospieszmy się. Woły stoją gotowe do obrony, a ponieważ‘ pochyliły rogi, więc jaguar jest
bardzo blisko. Podążyli dalej szybkimi krokami, tam gdzie sześć czy siedem koni ‘ 260
wypinąjąc zady utworzyło krąg obronny. Parskały i wierzgały. Hauka-ropora minął ich z lewej
strony, Anton okrążyłje z prawej, sądząc, że będzie się mógł zbliżyć. Właśnie s’kręcił koło
gromady koni, kiedy ujrzał coś w trawie. Nie mógł rozpoznać, co to jest, ponieważ noc była zbyt
ciemna. Myślał, że to jakieś małe zwierzę, i chciałje minąE. Wtedy to coś uniosło się i Anton
zobaczył, że ma przed sobą jaguara, który wprawdzie się zerwał, ale natychmiast przyczaił się
do skoku. Ucie-czka w tej sytuacji byłaby najgorszym wyjściem. Anton zatrzymał się więc,
skierował rewolwer na zwierzę i lewą ręką wyciągnął nóż.
- Hauka - zawołał - jaguar!
Inka właśnie przyszedł z drugiej strony koni. W tej samej chwili jaguar skoczył na Antona. ‘I~n
strzelił do niego, ale zwierzę go powa-liło. Anton poczuł ciężar bestii na sobie i jego smrodliwy
dech. Był pewien, że teraz jaguar rozszarpie go pazurami , ale usłyszał nad sobą trzask, jakby
siekiera uderzyław piefi drzewa. Jaguar uniósł się, potem nie wydając dźwięku, stoczył się na bok.
Anton poczuł, że spadł z niego ciężar, ale jeszcze nie wierzył, że to prawda, więc się nie podnosił.
Wtedy pochylił się nad niin Inka i spytał troskliwie:
- Czy jeste~ ranny, Antonio? Czy nic ci się nie stało?
- Chyba nie - odparł Anton. - Nic mnie nie boli. A ćo ze zwierzęciem?
- Jest martwe. Utłukłem je moją maczugą. Wstań, zobaczymy czy nie odniosłeś obrażefi.
Anton wstał. Nic mu się nie stało. Nawet ubranie było całe. Czy wystrzał tak zaskoczył zwierzę, że
nie zdążyło użye swej ostrej broni?
Ocalony serdecznie uściskał swego zbawcę i rzekł:
- Gdyby nie ty, już bym nie żył. Jak mam ci dziękować?
- Chciałbym, abyś zawsze był moim przyjacielem, tak jak teraz.
Ale wracajmy do naszych.
- A co będzie z jaguarem?
- Na razie go tu zostawimy. Niech Camba go zabiorą.
Nie odeszli jeszcze z miejsca; kiedy nadszedł ojciec Jaguar. Usłyszał 261 wołanie Antona, wystrzał
i pospieszył z pomocą. A kiedy zobaczył, co się stałó, pochylił się nad drapieżnikiem, zbadał go i
rzekł:
- Samica, chyba pięcioletnia. Rzadko się zdarza taki wielki okaz.