Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

Po pewnym czasie ukazał się sierp księżyca, zrobiło s~ię widniej i wtedy stary Anciano spostrzegł,
że brat Jaguar idzie obok niego przygarbiony i zatopiony w myśla~ch. ‘I~go zazwyczaj tak silnego
i 282 dzielnego człowieka najwidoczniej coś gnębiło. Mijał kwadrans za kwadransem, a on nie
odzywał się ani słowem, tylko od czasu do czasu słychać było, jak zgrzyta zębami. Wreszcie stary
przerwał milczenie, pytając półgłosem:
- Widzę, że coś pana gnębi, czy powie mi pan, co to takiego?
- Powiem ci, Anciano - odparł. - Szukałem tego człowieka od wielu lat, lecz nigdy go nie
spotkałem.
- Szkoda! Gdyby pan mi powiedział o swoim życzeniu, dawno byłoby spełnione.
- To by nic nie dało, bo nie wiedziałem, że gambusino jest tym człowiekiem, którego poszukuję.
Ale teraz go rozpoznałem. I to nie dopięro dziś, kiedy go zobaczyłem, ale już wcześniej, kiedy
go usłysza-łem. Gdy spotkaliśmy się najpierw tam, nad Rio Salado i z rąk Abiponów
uwolniliśmy tych dwóch, których i dziś ocaliliśmy od śmierci, usłyszałem donośny, rozkazujący
głos. Jego brzmienie spra-wiło, że mimo wielkiego pośpiechu zatrzymałem się, ale mieliśmy las
po prawej i po lewej stronie, wskutek czego głos miał inną barwę. Ale teraz go rozpoznałem.
- Gzy to pański wróg?
- Mam z nim rachunek do wyrównania, a pokwitowanie wypiszę krwią, mam nadzieję, że już jutro.
- A więc krew za krew?
- Tak. Zamordował mojego brata tam na Północy. Nie chcę opowiadać, jak to się stało. Było to tak
okropne, że aż osiwiałem. Zacząłem go tropić i dowiedziałem się, że pojechał do Ameryki
Południowej. Ojczyzną jego jest Argentyna. Przybyłem tu, by go odszukać. I dziś go znalazłem,
teraz już mi nie ujdzie, dopóki... nie wypiszę pokwitowania.
- Więc pan weźmie jednego, a ja drugiego.
- Kogo?
- Tego toreadora. Zapytarn go o skalp, który pokazywał porucz-nikowi Verano. . Tajemnica
toreadora
Ogniska przy bagnach wygasły. Czerwonoskórzy i biali położyli się spaE, bo jutro z samego
rana mieli wyruszyć. Wartownik stał przy koniach. Ale nie on jeden czuwał, poza nim jeszcze
trzech ludzi nie spałó, mianowicie gambusino, toreador i kapitan Pellejo.
‘ Pellejo odczuwał wobec tamtych dwóch to samo co porucznik
Verano wobec brata Jaguara. Był oficerem, a tamci nie byli wojsko-
wymi, więc uważał, że stoi wyżej od nich. Ostatnio często się z nimi
sprzeczał i zawsze musiał ustępować, ponieważ wpływ gambusina na
Abiponów był większy niż jego. Stał się wfęc podejrzliwy i zniechęco-
ny.
Dziś, kiedy obaj więźniowie zniknęli; siedział z żołnierzami, którzy
zgromadzili się nad Jeziorem Palmowym, a za których przywbdcę się
uważał. Gambusino podszedł do nich z Perillem i powiedział:
- Panie kapitanie, j utro dotrzemy do dużej wioski Camba i od razu na nich napadniemy,
udzielę teraz panu instrukcji.
- Mnie?... Instrukcji? - źapytał Pellejo zdziwiony. - Przyjmuję je tylko od zwierzchnika.
- Więc według pana nie jestem jego zwierzchnikiem?
- Nie.
284
- Wiedziałem o tym, ale dotąd milczałem. Jeśli jednak jutro ma dojść do walki, muszę pana
uświadomić. Proszę to przeczytać. Wyjął z torby małą blaszaną kapslę. Otworzył ją, wyjął
papier, rozłożył i podał kapitanowi. ‘I~n czytał przy świetle ogniska, po chwili zbladł i zwrócił
rnuvkartkę.
- No i co? - zapytał gambusino. - Kto tu jest zwierzchnikiem?
- Przekonał mnie pan, że mam mu się podporządkować.