Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Spróbuj tylko. Jestem poddanym króla Prus, którego ramię sięga dość daleko, by się za mną ująć i
ukarać cię, jeśli się ważysz na mnie targnąć.
Słowa te rozpaliły gniew oficera do najwyższego stopnia. Pobiegł do drzwi; za którymi stał
ordynans, i zawołał:
- Wejść! Wyrzucić mi natychmiast tego człowieka przed bramę i zbić tak mocno, jak to tylko
możliwe: Im więcej dostanie, tym lepiej. , Na zewnątrz stali jeszcze żołnierze, którzy przynieśli
bagaże. Za-trzymały ich donośne głosy, weszli więc szybko, by wykonać rozkaz. Mieli wielką
ochotę wyrzucić obcego i wcale im nie przeszkadzało, źe jeszcze przed kilkoma minutami
uważali go za oficera. Fritz sięgnął po karabin, aby się bronić, ale rozsądek nakazał inu 4 nie
strzelać. Zarzucił rzemiefi na ramię i rzekł:
- Zostawcie mnie, sam pójdę. Chodźmy, panie doktorze.
Mówiąc te słowa, podniósł tobołek z narzędziami, zarzucił na plecy i udał się do drzwi.
Nikt by nie uwierzył, że ten mały człowieczek z taką łatwością poradzi sobie ze sporym ciężarem.
Jego groźna postawa wywarła wrażenie na żołnierzach. Cofnęli się przed nim i przepuścili do
drzwi.
Wtedy kapitan ich ofuknął:
- Czy to nazywacie wyrzuceniem łotra? Natyćhmiast idźcie za nim, bo inaczej wsadzę was do paki!
Posłuchali, kapitan natomiast zwrócił się do uczonego:
- Widzi pan, do czego to prowadzi, kiedy nie okazuje się oficerowi należytego szacunku. Co pan
uczyni, jeśli każę pana aresztować?
- Zwrócę się za pośrednictwem przedstawiciela mojego
66 monarchy do pafiskiego prezydenta - odparł Morgenstern spokoj-nie. - Wówczas gan rówrtież
zostanie aresztowany i dowie się, do czego prowadzi odmowa niemieckiemu poddanemu należnych
mu względów.
- Przernawia przez pana pycha. Sytuacj a, w której się pari obecnie znajduje, wcale nie jest
honorowa.
- A pafiska jeszcze mniej. ‘I~n, kto chce aresztować człowieka, którego przedtem nazywał
pułkownikiem, powinien obawiać się komprornitacji. Sąd~ę, że skoficzyliśmy. Po leżące tu
książki przyślę umyślnego. Do widzenia, senior.
Zwrócił się w stronę drzwi i poszedł, kapitan zaś ani myślał go
zatrzymywać. Kiedy Morgenstern schodził ze schodów, usłyszał na
dziedzińcu hałas, a kiedy tam dotarł, ujrzał gęsty kłąb żołnierzy, a w
środku Fritza. Unieśli pięści i chcieli go bić, ale nie mieli odwagi,
ponieważ Fritz wyciągnąl rewolwer. ‘I~k więc tylko mu wymyślali,
popychali go, doprowadzając w ten sposób do bramy, gdzie się po-
tknął i upadł ze swym tobołkiem. Wtedy go chwycili, wyrwali tobołek
z ręki i zaczęli okładać pięściami. Fritz bronił się rękarni i nogami,
dzielnie rozdawał razy na lewo i prawo, aż Morgenstern nadszedł i
kilku ź nich odepchnął kolbą swej strzelby. ~
-Precz, łotry! =rozkazał. -Zapomnieliście, żejestem o~cerem!
Wasz kapitan zwariował, skoro odważył się napuścić was na towarzy- . sza koronela. Biegnijcie
szybko do medico militar! Rozkazuję wam, abyście natychmiast zbadali kapitana i wzięli go na
lecżenie. ‘T~n wybieg poskutkował. Zaskoczeni żalnierze cofnęli się i kilku istotnie pobiegło po
lekarza. Fritz zerwał się, wymierzył jeszcze kilka mocnych kuksańców, podniósł tobołek, zarzucił
na plecy i poszedł za doktorem, który szybkim krokiem oddalał się w stronę miasta. Gdy Fritz go
dopędzżł, zaczął wymyślać.