Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Później się pan dowie - odparł kapitan, zawracając konia. - Już nie usłyszy pan ode mnie żadnej
rady.
-‘I~n łotr na pewno podsłuchał nas wczoraj. Jak sądzisz, co mamy robić? - szepnął gambusino.
- Zmusić go do milczenia i to możl’iwie jak najprędzej, zanim będzie miał sposobność wypaplać
to, co usłyszał.
, - Słusznie! Dziś jest ostatni dzień jego życia! Prawdę móyąc, ma
on słuszność ze swoją przestrogą, ale ja ani myślę słuchać tych natar-
czywych rad. Osobiście nie wystawię się na niebezpieczefistwo. Zo-
staniemy przy wejściu do doliny i przepuścimy przodem naszych ludzi.
Wtedy się okaże, czy są tam Camba.
Tak też zrobili. Gambusino ruszył z Perillem i Odważnym Ramie-
;
niem przodem~ aż do wejścia i tam się zatrzymał, by przepuścić
wojsko. Odważne Ramię, odwracając się, uniósł rękę do góry, dając
znak, by gromada zaczekała, a sam pogalopował w głąb doliny. Gdy
wrócił, zameldował:
8
- Nie ma tam żywej duszy. Możemy śmiało jecha~ dalej.
- No to ruszam - rozkazał ambusino, odsuwając się z koniem
C
na bok, by wraz z Perillem przepuściE pochód. Odważne Ramię jechał
na czele, za nim Abiponi, na koficu zaś biali żołnierze.
,. Odważne Ramię pomylił się, uznając, że dolina jest
pusta i w
bardzo krótkim czasie zrozumiał swój błąd.
Gdy brat Jaguar dotarł do Doliny Wyschniętego
Jeziora, spostrzegł
ku swemu zaskoczeniu, że brzegi doliny jeszcze nie są obsadzone.
,
Zawołał więc z daleka do Geronima, który wyjechał mu na spotkanie.
298
- Mam nadzieję, że wojownicy są w komplecie?
- Wszyscy - odparł Geronirno.
- A gdzie?
-Tam ze mną nad rzeką.
- Czemu nie weszliście do doliny? ‘
- Bo twoi uczeni rodacy, których na nieszczęście przyprowadził~ś, uciekli nam. ‘Obawiałem się, że
zostaną ujęci przez Abiponów i wypaplają nasz plan. Dlatego uznałem, że lepiej będzie
odczekać, aż wrócisz cały i dopiero potem obsadziE dolinę. Dobrze zrobiłem czy źle? ‘
- Dobrze, zasłużyłeś na pochwałę.
Brat Jaguar uścisnął rękę Geronima. Biali skupili się dokoła nich, by powitać powracającego
przywódcę. Morgenstern i Fritz zawstydze-ni odeszli na bok. Woleli unikną~ przykrych pytań, ale
znalazł się ktoś, kto nie miał nic lepszego do roboty, niż podejść do nich i zawołać ze śmiechem: