Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

Czy jest pan bogaty?
363
- Bardzo. -
- Może pan zapłacić okup?
- Oczywiście.
-Ale nie ma pan pieniędzy przy sobie?
- Niestety nie. Są u mojego bankiera.
-To nic nie szkodzi. Da mi pan tylko polecenie: A pafiski towa-rzysz?
Fritz odpowiedział:
-‘I~n biedak nie ma nic prócz tego, co znajduje się wjego torbie, gar~ć peso, to wszystko.
- Więc umrze. Mogę go uwolnić tylko za okup.
- On nie ma zamiaru umierać, bo wie, że ja za niego zapłacę. Ile wynosi okup?
- Dziesięć tysięcy peso za obu, to najmniejsza suma, jakiej mogę żądać.
- Świetnie! Otrzyma ją pan. Proszę o atrament, pióro i papier, to napiszę zlecenie.
- Powoli, powoli! Tb nie takie pilne. Muszę jeszcze pornówić z tamtym panem. ; Stanął naprzeciw
Engelhardta .
- Czy pan mnie zna? - zapytał.
- Nie = odparł Engelhardt z ulgą, że nie chodzi o jego życie tylko 0 okup.
,
- Nie? To nic; pozna mnie pan, a jeśli będzie pan równie gotów do płacenia jak pafiski towarzysz,
to nasza znajomość możesię okazać miła dla nas obu.
- Ile pan żąda za uwolnienie mnie?
- Tb się okaże, kiedy się dowiem, ile wynosi pafiski majątek. Liczę bowiem procentowo i... ‘
Przerwał, bo wbdz wszedł szybkim krokiem i dał mu znak, by się zbliżył.
- Nie jesteśmy bezpieczni, - szepnął - ktoś nas obserwuje. Jeden 364 z moich ludzi widział
czołgającą się postać.
- Może to jakieś zwierzę?
- Nie, senior, to był człowiek, bo kiedy zauważył, że go spostrze-żono, zerwał się i uciekł.
- Nie goniliście go?
- W takich ciemnościach? Człowiek znika w jednej chwili.
-Que disgusto! Musimy stąd uciekać. Kto wie, jacy ludzie się tutaj włóczą?
-To na pewno brat Jaguar - rzekł Perillo, który stał tak blisko, że słyszał rozmowę.
- Nie, to na pewno nie on, bo by nas natychmiast zaatakował, aby uwolnić więźniów. Ale
ktokolwiek to jest, nic nam nie zrobi, wypro-wadzimy go w pole.
Podszedł do ogniska i wydał po cichu parę rozkazów. Kilku Indian wzięło muły zabitych i jeficów,
inni wzięli Niemców i zanie~li na miejsce, gdzie jeden Indianin pilnował zwierząt. Wkrótce po
małym zamieszaniu, grupa odjechała, ale nie w kierunku Salina del Condor, lecz w przeciwną
stronę. W tak ożywionym przedtem miejscu pano-wały teraz cisza i spokój.
Ale czy naprawdę? Nie całkiem, bo niedaleko od jaskini uniosły się dwie ciemne postaci i jakiś
głos szepnął:
- Oni cię widzieli, dlatego odjechali. A tak łatwo mogli cię ująć, o panie!
- Mnie? Nigdy, drogi Anciano - odparł Haukaropora, syn Inki:
- Obrali fałszywy kierunek, by nas zmylić, ale nic z tego. Nasze stopy są szybsze od kopyt ich koni.
Oni na pewno jadą do Salina del Condor. Biegnijmy tam, by uprzedźić brata Jaguara o ich
nadejściu. Obaj potomkowie dawnych Peruwiaficzyków zniknęli w ciemno-~ciach. Brat Jaguar
wysłał ich jako zwiadowców, by zameldowali mu o zbliżaniu się gambusina.