Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

Silny wiatr hulał w dolinie, niósł ze sobą ciężkie, na razie jeszcze pojedyncze krople deszczu.
Mężcżyźni gorączkowo pracowali i w niespełna dziesięć minut wykonano polecenia Hammera.
Konie, któ-re wędrowcy zdążyli nawet rozsiodłać, stały bezpiecznie pod dachem, a ludzie, którzy
mieli ich pilnować, rozpalili ogiefi w pobliżu wejścia. Ogień palił się także w domach
przeznaczonych dla pozostałych, a był już najwyższy czas, gdyż teraz rozpętała się burza z siłą,
którą trudno sobie wyobrazić.
219
Naraz jasnożółte niebo zabarwiło się na czarno. Słychać było jęki,
stękanie, huk i wycie, jakby tysiące diabłów wypełniło dolinę. Nadle-
ciał orkan. Domy drżały pod jego naporem, ale wytrzymywały. A
potem nagle rozległ się trzask, jak gdyby zawaliła się góra. Lunęło
nagle, ale nie kroplami, lecz zwartą masą, z hukiem wodospadu. ~
Ulewę zagłuszały silne uderzenia piorunów. Błyskawice przecinały
ciemną noc z taką częstotliwością, że wyglądało to jak słupy ognia, które spadały z chmur.
Uderzenie następowało po uderzeniu, trzask za trzaskiem, ognista kula po ognistej kuli, trwało
to kilka godzin. Ludzie nie mogli ze sobą rozmawiać, bo~ nie słyszeli nawet własnych słów. W
milczeniu siedzieli na ziemi i porozumiewali się na migi.
W gorszym położeniu znaleźli się ci, którzy pozostali z końmi. Nie można było wszystkich
uwiązać. Nie wystarczyło rzemieni, lin i sznu-rów, aby im wszystkim spętać nogi. Zwierzęta
zaczęly parskać, rżeć, kopać i wierzgać, co stawało się niebezpieczne.
‘l~raz nastąpił jeszcze jeden potworny grzmot, najsilniejszy ze
wszystkich dotychczasowych, ale też i ostatni, potem zapadła cisza,
tak nagła, że aż niesamowita. Nikt nie ważył się odezwać. Większość
‘ myślała, że ten bunt żywiołów ustał tylko na chwilę i zaraz na nowo
wybuchnie ze zdwojoną siłą. Ale tak się nie stało. Brat Jaguar pod-
niósł się ze swojego miejsca, minął ogień, podszedł do wejścia, gdzie
z szumem przepływała woda szeroka jak rzeka, i oznajmił:
- Minęło. Niebo jest usiane gwiazdami. Bogu dzięki!
- ‘Pak, Bogu dzięki - westchnął doktor Morgenstern z ul
! gą,
ocierając rękami pobladłą twarz. - Czegoś takiego nigdy dotąd nie
przeżyłem. Nie potrafi azić ak bardzo si bałem. Każda ka-
ę ~ ,j
wica była jak pożoga po łacinie incendium, która groziła, że wszystko
,
dokoła pochłonie.
- Tak, to prawda - przytaknął Fritz. - Dziw, że nas nie zabiło, bo przy takich piorunaeh i
błyskawicach jeszcze rozpaliliśmy sześć ognisk.
- Istotnie! Nauka dowiodła, że ogień przyciąga błyskawice. To 220 istny cud, że nas nie
trafiło.
-‘I~go nie należało się chyba obawiać, ponieważ las jest dosko-nałym piorunochronem - rzekł brat
Jaguar. - Ale teraz muszę zajrzeć do koni.
Wyszedł, brodził w wodzie po kolana. Konie co prawda były jeszcze trochę niespokojne, ale stały
na swoich miejscach. Wprost trudno było uwierzy~, że wszystko tak pomyślnie się skończyło.
Kiedy brat Jaguar wrócił, porucznik Verano właśnie miał zamiar opowiedzieć o swojej przygodzie.
Ujrzał Hammera i zwrócił się do niego ze słowami: