Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

-U toreadora Antonia Perilla. Byłem kiedyś u niego z przyjacie-lem. Ozdobił swój pokój
rozmaitymi trofeami, wśród których znajdo-wał się 6w skalp. .
-Antonio Perillo, espada! Tb z nim prawdopodobnie się zetknę= liśmy! Powiadają, że kilkakrotnie
był, na Zachodzie. Czy zdradził panu, skąd ma tę skórę?
- Tak. Podobno walczył z jakimś Indianinem na śmierć i życie, pokonał go, a na pamiątkę tej
niebezpiecznej walki zabrał skalp wroga. .
- Gdzie odbyła się ta walka?
- Na południowych pampasach. Zb wszystko, czego się dowiedzia-łem.
-‘Tdm na dole? A więc nie tak, jak myślałem.
Przy tych słowach Anciano odetchnął głośno, jakby z ulgą. ‘Iiearz jego źnów wyrażała obojętność,
ale natychmiast się zmieniła, kiedy porucznik dodał:
- Włosy były naprawdę wspaniałe, ładniejsze niż pańskie. Przy-trzymywała je spinka, a ten, kto je
nosił, był chyba bardzo starym i
225
ubogim człowiekiem.
- Spinka!. - zawołał Anciano zaskoczony. - Jak ta spinka wy-glądała? I dlaczego pan
sądzi, że to był człowiek ubogi?
- Bo spinka była z żelaza, podczas gdy człowiek zamożny nosi podobną ozdobę ze
szlachetnego metalu. Spinka miała kształt słońca z dwunastoma promieniami.
- Dwunastoma promieniami? - Anciano aż krzyknął, zrywając
się z miejsca. - Senior, ta spinka nie była z żelaza, lecz z czystego
złota! Właściciel pomalował ją na czarno, by nie budzić chciwości ludzkiej.
- Skąd pan wie? Czy znał pan człowieka, do którego ta ozdoba ńależała?
- Czy go znałem? To był mój pan, władca nad...
Anciano był ogromnie podniecony. Oczy mu błyszczały, wyrwał nóż
zza pasa i wymachiwał nim, jak gdyby chciał zabić stojącego przed
, sobą wroga. Niewykluczone, że zdradziłby swoją tajemnicę, ale Hau-
karopora także się zerwał, położył mu dłóń na ramieniu i przerwał
ostrzegawczo:
- Uspokój się, ojcze! Tb był po prostu Indianin, to wszystko.
Więcej i tak musimy się dowiedzieć, chociażby to, czy został zabity w
nie!
. uczciwej walce. Jeśli nie, to biada jego mordercy! Mimo swego wieku
był tak silny i sprawny, że nigdy nikt go nie pokonał. Czy mam
uwierzyć, że dał mu radę ten Antonio Perillo? Nie, i jeszcze raz
On został zamordowany.
- Na pewno - potwierdził Anciano. - Nie musimy szukać
mordercy, Perillo sam przyznał, że go zabił. Wiemy, że jedzie za nami.
Wpadnie w moje ręce, a wtedy mi odpowie!
- Ja mu pokażę tym oto!
Inka wywinął maczugą dokoła głowy. Był chyba bardziej wzburzony
niż Anciano, ale szybko się opanował, kiedy zobaczył, że obecni spoglądają na niego ze
zdziwieniem. Przybrał obojętną minę; usiadł i położył maczugę obok siebie.
i:‘;....’...