Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Dokładnie stąd, co i pomysł waszej miłości, kiedy kazał mi pan ~płacić za pafiską wołowinę.
Moja iguana jest o wiele smaczniejsza niż pafiska wołowina. U mnie funt iguany kosztuje dziś
wieczorem pięćdziesiąt peso.
- Ależ, senior? Czy pan stroi sobie żarty?
- Mówię całkiem poważnie. Kto bierze pieniądze od towarzyszy, nie powinien się spodziewać, że
będą oni hojniejsi od niego.
117
Odciął spory kawałek mięsa, nasadżił na zaostrzoną gałązkę i trzymał nad ogniem. Po chwili
rozszedł się delikatny, smakowity zapach pieczeni.
-Nieźle! -rzekłMorgenstern.-Jeśli tajaszczurka taksrnakuje
,
jak pachnie, to można nabrać na nią apetytu.
Fritz nie odpowiedział i piekł dalej. On już jadał mięso iguany i
wiedział, co będzie dalej. Kiedy mięso było już upieczone, dokoła
rozszedł się cudowny zapach. Toraz Fritz pokroił mięso na drobne
kawałki i zaczął jeść. Ton mały złośliwy spryciarz robił prży tytt~ takie
,
miny wyrażające zachwyt, że Parmesan nie mógł dłużej wytrzymać i zapytał:
- Senior, czy wasza miłość naprawdę nie podaruje mi ani kawał-ka? ,
- Nie.
- Nawet malutkiego? .
- Nie.
- A ile kosztuje kawałek, którym można się nasycić?
- Pan lubi dużo zjeść, a więc sto peso.
-Cuanto ca-restia! A ile zażąda pan za kawałek wielkości dziesię-ciu kęsów?
- Pana kęsy są bardzo duże. Dziesięć kęsów to będzie jakiś funt, a więc pięćdziesiąt peso.
- Cuanto costa eso - to bardzo drogo! Proszę wziąć pod uwagę, że jestem biedny i ranny.
- Biorę to pod uwag~. Ranny powinien przestrzegać diety i przez
,
kilka dni nic nie jeśE.
-1b niemożliwe, kiedy się czuje zapach pieczonej iguany. Senior, niech pan sobie
przypomni pobożnych i światłych ‘mężów! Zwrócę panu pieniądze - i wyjął sakiewkę z
kieszeni.
- Niech pan to zostawi - rzekł Fritz. - Nic od pana nie wezmę.
‘I~raz pan zrozumiał, jakie to niewłaściwe kazać płacić za kawałek
mięsa kolegom, z którymi trzeba będzie dzielić troski, wyrzeczenia,
,
niebezpieczefistwa, a może ńawet ponieść śmierć. Tb oczywiste, że nie postąpię tak jak pan.1b, co
każdy z nas posiada, jest także własnością pozostałych. Iguana to nasza wspólna własność. Niech
pan sobie , odetnie tyle, ile pan zdoła zjeść.
Don Parmesan nie kazał się długo prosić. Szybko podszedł, schował sakiewkę i uciął sobie duży
kawał mięsa. Fńtz’ także wziął jeszcze kawałek. Uczony przez chwilę im się przyglądał, potem
zapytał:
- Fritz, czy to naprawdę takie dobre?
- Jeszcze ja’k!
- Wobec tego spróbuję. Po to tylko, aby móc powiedzieć, że kiedyś jadłem iguanę.