Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Senior, okazuje nam pan uprzejmość, o którą nie ważylibyśmy się prosić. Pozwoli pan, że się
przedstawię. Jestem doktor Morgen-stern, przybyłem z Niemiec do Argentyny, by podjąć
badania paleon-tologiczne. A to mój służący Fritz Kiesewetter. ,
- Panowie są Niemcami - odparł cudzoziemiec serdecznie i najczystszą niemczyzną. - Jakże mi
miło, że mogłem pomóc roda-kom.
- Więc i pan jest Niemcem?
- Tak.
- Czy jest pan tu urodeony?
. - Nie, w ojczyźnie. Nazywam się Engelhardt. Dotąd mieszkałem w Limie, ale sprzedałem swoje
przedsiębiorstwo i chcę wrócić do Niemiec. Na razie co prawda jadę przez Salta do Buenos Aires,
gdzie mam krewnych.
- My przybywamy z Buenos Aires - ódparł doktor. - Mieszkamy tam u bankiera Salida, może go
pan zna?
- Salido? Czy nie wymieniano tam mego nazwiska? - zapytał 354 z wyraźnym napięciem.
Doktor odparł, ńamyślając się:
- Kiedy pan podał swoje nazwisko, wydało mi się; że już je kiedyś słyszałem, ale gdzie... kiedy...
hm!
- Panie doktorze, panie doktorze - wtrącił się Fritz radośnie podniecony. = Pewnie, że znamy to
nazwisko! Czy pan nie rozumie, że ten pan jest męską częścią rodziców naszego Antona?
Doktor otwórzył usta, spojrzał najpierw na Fritza, potem na En-gelhardta, wreszcie odparł,
kręćąc głową:
- Mylisz się, Fritz. Po co ojciec Antona jechałby z Peru przez Andy do Argentyny, jeśli wie, że jego
syn, po łacinie filius, w tym samym czasie znajduje się w drodze do Peru?
- Owszem, panie doktorze -~ odparł Engelhardt - jestem ojcem Antona, którego pan poznał w
domu pana Salida. Ale mój syn nie jedzie do Limy, bo wysłałem do Salida depeszę, że sam
przyjadę po Antona.
- Niestety, depesza przyszła za póżno. Chłopak jest naprawdę w drodze do domu. Podróżowaliśmy
razem z nim sporó dni. Ale nie rozumiem, dlaczego nie odpowiedział panu depeszą?
- Nie rozumie pan? Chyba pan nie wie, że pomiędzy Peru a Chile wybuchła wojna?
- Nie miałem pojęcią!
- Chile odcięlo Peru od wszelkiej łączności z Argentyną. Moja depesza, jak się teraz dowiaduję,
była ostatnią, którą nadańo; lecz odpowiedź Salida już nie doszła do Limy. Tak więc dotąd
byłem przekonany, że Anton jest jeszcze u niego. Co za przykra historia!
- Powiada pan, że sprzedał swoje przedsiębiorstwo?
- Jestem bankierem. Okoliczności sprawiły, że wskutek wojny mogłem stracić majątek, a ponieważ
miałem okazję dobrze sprzedać firmę, skorzystałem z niej. Sprzedałem nie tylko firmę, lecz
wszystko, co tam posiadałem, tak, że mogłem jak najszybciej opuścić kraj, w którym napięta
śytuacja polityczna nie gwarantowała bezpiecznego
355 posiadania majątku i korzystania z niego. Zadepeszowałem do Salida, że przyjadę drogą
lądową, przez Andy, ponieważ w Salta, ‘Tiicuman i Cordobie musiałem jeszcze załatwić interesy.
Moja żona i syn udali się drogą morską, na co się zgodziłem, bo znalazłem dobry nowy statek,
którego kapitan jest moim przyjacielem. Spotkam się z nimi w Buenos Aires i tam też
spodziewałem się zastać Antona. A teraz okazało się, że go nie ma. Co za nieszczęście! Nie
znajdzie nas w Limie, zmuszą go, by wstąpił do wojska, bo jest dobrze rozwinięty jak na swój
wiek, i..:
- Niech się pan nie martwi - przerwał mu Fritz. - Pański syn nie przejdzie przez granicę. Ludzie, z
którymi podróżuje, są zbyt mądrzy, by w tych warunkach pozwolili mu tam pójśe.
- Skąd pan wie?
- Bo ich znam.