Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

-To dobrze: Wy zawrócicie i kiedy wyjdziecie z zasięgu światła, przejdziecie na drugą stronę i
przeczołgacie się znów do przesieki. Anciano, widzisz tę wysoką zeszłoroczną trawę? Jest tak
sucha, że będzie się paliła jak papier. Kiedy dotrzesz dość blisko, posypiesz trawę cienką strużką
prochu. Potem weźmiesz krzesiwo, podpalisz trawę i szybko pobiegniesz do Hauki. On
tymczasem zbierze i przy-niesie cztery siodła, co nie sprawi mu trudności, bo wszystkie leżą tam
bez nadzoru. Kiedy ty rozpalisz ogiefi, musisz się odwrócić plecami do wrogów, by...
- Wiem, senior-przerwał mu stary. -Nie popełnię błędu. Kiedy mały płomyk dotrze do prochu, .ędę
już tak daleko, że mnie nie zobaczą, a więc nie będą wiedzieli, skąd ten ogiefi, który nagle
zapło-nie. Popędzą, by go ugasić. Rozumiem pafiski plan, senior.
-1b dobrze. Podczas gdy ty będziesz sypał proch, Hauka weźmie siodła, a Geronimo zajmie się
kofimi. Ja tymczasem zakradnę się do drzew. Kiedy twój proch roznieci ogiefi i sucha trawa
zacznie się palić, oni pobiegną, by gasić płomienie. Wykorzystam tę chwilę zamiesza-nia, by
odciąć obu więźniów. Przybiegniemy tu, każdy z nas weźmie siodło i konia i...
- A dwóch weźmie pakunki, które tam leżą - wpadł mu w słowo młody Inka.
- Jakie pakunki? Po co? - zapytał brat Jaguar.
- Kiedy człowiek, którego nazywacie carnicero, opowiadał o uwię-zieniu swych towarzyszy,
powiedział także, że ten uczony ma ze sobą książki i inne rzeczy. Tam leżą dwa pakunki, sądzę,
że to o nich była mowa, bo initych nie widać. Jeśli go uwolnimy, niech także zachowa 157
swoją własność.
- Jeśli wystarczy nam ezasu, nie mam nic przeciwko temu, choć uważam,, że to niemądrze ciągnąć
ze sobą do Gran Chaco książki i podobne rzeczy. No, teraz każdy wie, co do niego należy, a
więc bierzmy się do roboty!
Znów się odwrócił i poczołgał skrajem przesieki. Nie było to zadanie łatwe, ponieważ tak się
zbliżył do ogniska, że musiał :- aby nie zdradził go odblask - wcisnąć się w zarośla, które były
bardzo gęste, więc tylko powoli mógł się posuwać naprzód. Wreszcie dotarł do celu~ Leżał teraz
za drzewami, do których przywiązani byli doktor Morgenstern z Fritzem, i słyszał, o czym
mówiono przy ognisku. Dotyczyło to dzisiejszych wydarzefi:
- Właściwie to był błąd, że puściliśmy wolno carnicera - rzekł kapitan Pellejo. - On później
wszystko rozgada.
- A cóż to szkodzi? - odparł Antonio Perillo. - Po pierwsze, nie wiadomo, czy mu uwierzą, a jeśli
nawet, to nic sobie z tego nie robię, bo zyskam sławę jako ten, który unieszkodliwił coronela
Glotina.
- Owszem, jeśli nam się powiedzie, a jeśli nie, to wówczas to, co pan nazywa sławą, stanie się
naszą hafibą.
- Musi się udać, proszę wziąć pod uwagę, że nasz tu obecny czerwonoskóry przyjaciel, który zyskał
honorowe imię Odważne Ra-m~ę, przyrzekł nam tysiące Abiponów do pomocy.
- Obiecałem i przyprowadzę ich - oświadczył wbdz -jeśli i wy spełnicie warunki, jakie ja wam
postawiłem.
- Spełnimy je.
- Pokażecie mi wszystkie kryjówki z bronią jakie urządziliście i oddacie nam całą ich zawartość.
- Zgoda.
- I udzielicie mi poparcia w walce przeciwko naszemu śmiertel-nemu wrogowi, szczepowi Camba,
wycofując swoich żołnierzy znad granicy i spotkacie się z nami nad jezibrem.
- Oczywiście. Już posłałem kilku moich ludzi aż do El Bracho, by 158 zwołali wszystkie stojące do
dyspozycji siły.
- Wobec tego uderzymy. Camba są przyjaciółmi białego regenta.
Wiedzą, że jesteśmy ich wrogami i wciąż przyczyniają nam szkód.
Kiedy ich -pokonamy i wszystko im zabierzemy, będziemy bogaci. Wszystkie inne szczepy
przyłączą się do nas i wtedy będę miał tylu wojowników, że biały regent zadrży przede mną.