Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

Doszli tam, gdy zapadła noc, a ponieważ nikogo nie zastali, poszli dalej, by wejść do jaskini.
Dotarli tam bardzo pbźno i przypadkiem stali się tam ~wiadkami zamordowania peona i obu
arriero, po czym wrócili do Salina del Condor. Ich przypuszczenia okazały się shiszne, gambusino
przybył tam z Indianami. Zachowywali się nadzwyczaj cicho i spokojnie, tak że Hauka i Anciano
nie usłyszawszy nic szcze-gólnego, wczesnym rankiem wrócili do Wąwozu Morderców. Czekał
tam już na nich brat Jaguar. Opowiedzieli mu wszystko, co zauważyli: o tym, że zastrzelono trzech
mężczyzn, a trzech pozosta-wiono przy życiu, a także, że wśród tych ostatnich znajdowali się dwaj
Niemcy, uczony ze swym służącym. Nie wiedzisli tylko, kim jest ten trzeci. Ponieważ przede
wszystkim chcieli niepostrzeżenie porozma-wiać z nadeiągającymi Indianami, musieli ukry~ się za
wzgórzem; by obserwować ich, kiedy przybędą. Hammer pojechał z powrotem, by wezwać
towarzyszy i poinformować nh, że nisznośny niemiecki uczo-ny i jego sługa znów pojechali za nim
i znów znaleźli się w rękach 383 gambusino.
Tan przybył wczesnym przedpołudniem w towarzystwie Antonia Perilla, ośmiu Indian i źe swymi
więźniami. Zatrzymał się na skraju rozpadliny, gdzie kazał rozsiodłać muły. Poganiała go
chciwość, chciał od razu rozpocząć badanie rozpadliny, więźniowie także stanowili dla niego
wartośe, a ponieważ nie chciał powierzyć ich Indianom, musiał zabrać ich ze sobą do rozpadliny.
Rozwiązano im ręce i nogi, aby mogli zejść na dół. Na dole, lecz nieco dalej, znów ich skrępowano
i przywiązano do głazów, by nie mogli ruszyć się z miejsca. Potem gambusino i Perillo odeszli, by
rozpocząć poszukiwania. ;
Przez przypadek więźniów przywiązano do jednego z czterech wspomnianych głazów przy wej~ciu
do sztolni. Doktor Morgenstern leżał na żwirze pokrywającym skórę muła. Gdy ich dręczyciele
odeszli na tyle, że nie~mogli nic usłyszeć, Fritz Kiesewetter rzekł:
- Dotarliśmy do celu, ale jako więźniowie. Kiedy zjawi się brat Jaguar, znów będziemy
wolni:
- Daj Boże! -westchnął Engelhardt. - Chodzi o nasze życie, bo jestem przekonany, że te łotry
zamordują nas, kiedy otrzymają okup.
Wściekły szarpał swoje więzy i ocierał je o głaz, do którego był przymocowany, przy tym coraz
bardziej przesuwał go z miejsca.
- Nie sądzę - rzekł doktor. - Już nas kilkakrotnie mieli w rękach, ale nas nie zamordowali.
- Bo brat Jaguar zawsze nas zdążył wyratować - oświadczył
Fritz. -Jeśli teraz się nie zjawi, to koniec z nami.
- Być tu uwięzionym, podczas gdy mój syn jest w pobliżu - bankier zazgrzytał zębami. -
Skrępowali mi nogi i jak dzikie zwierzę przywiązali do głazu!
Znów szarpnął głazem, który koficem leżał na skórze i teraz posu-~ nął się dalej; tak, że skóra
zaczęła opadać pod doktorem Morgenster-nem. Doktor rzekł:
- Chyba leżę na czym~ miękkim, chociaż podłoże jest z kamienia.
Zapadam się.
384
- Chciałbym również się zapaść głęboko w ziemię - ciągnął Engelhardt wściekły. - Gdybym
miał jedną rękę wolną, pozbyłbym się więzów, a wtedy biada tym dwom!
Szarpał się tak bardzo, że głaz odsunąl się dalej.
- Szkoda fatygi - rzekł Fritz. - Kogo gambusino zwiąże, ten się już nie uwolni. Prawda, panie
doktorze. My coś o tym wiemy.
- Niestęty tak - odparł mały uczony. - Byliśmy nawet w gorszej sytuacji niż teraz. Już wisieliśmy
na drzewie i...o Boże... Boże... co się dzieje?
Przerażony krzyknął, ponieważ głaz zsunął się całkowicie ze skóry; skóra ustąpiła i Morgenstern
wpadł po pas w jamę.