Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

Iberio, ponieważ sądził, że teraz będzie mógł olśnżć wszystkich swoją wiedzą i umiejętnościami
chirurgicznymi. Zwrócił się do wodzów Abiponbw, aby mu pozwolili zająć się rannymi, ale
odprawiono go z niczym, ponieważ Indianie znają się na leczeniu ran o wiele lepiej niż niejeden
biały lekarz. Zirytowany wrócił i rzekł do Morgensterna, z którym najchętniej przebywał:
- Czyż te głuptaki nie zasłużyły na chłostę, senior? Odprawili mnie, chociaż zaproponowałem im
swoją pomoc. Czy pan nie sądzi, że mógłbym uratować wielu z ich rannych?
- Jestem o tym przekonany - odparł uczony.
-Tak, wielu bym uratował! Leżą teraz wykrwawieni, z poszarpa-nymi członkami. Należy je usunąć,
bo istnieje groźba zakażenia. A kto uczyniłby to lepiej ode mnie? Chyba jest pan przekonany, że
potrafię wszystko ciachnąć?
- Wcale w to nie wątpię.
Zapadł wieczór, a wraz z nim zjawili się goście, kobiety i dzieci Camba. Wiedziały, kiedy miała się
odbyć walka i teraz przyszły, aby dowiedzieć się,’jaki jest jej wynik. Przyniosły ze sobą dużo
jedzenia i , napojów. Ponieważ zawarto pokój, pokonani mogli także wziąć udział w posiłku. Paliły
się ogniska, przy których w osobnych grupach zgromadzili się przyjaciele i wrogowie.
Choć już nie zagrażało niebezpieczfistwo, brat Jaguar wystawił przy wejściu do doliny podwójny
posterunek. Był to raczej skutek 318 przyzwyczajenia nii konieczność. ‘Idk też obaj Indianie
potraktowali to polecenie, bo po jakimś czasie znudziło im się stanie i wrócili do ogniska. Brat
Jaguar tego nie zauważył. Ton brak posłuszeństwa, pozornie tylko drobne zaniedbanie, miał potem
poważne skutki. Gambusino i Antonio Perillo mianowicie pozostali w zaroślach chyba godzinę,
zanim odważyli się wyjść.
- Nikogo nie widzę - rzekł Antonio. - Odjechali.
- Nie byłbym taki pewien. Może się schowali gdzieś w pobliżu w zaroślach, by zaczekać, aż
wyjdziemy.
- Wówczas widzielibyśmy ich konie.
,
- Nie. Las jest co prawda gęsty, ale na brzegu są rzadkie zarośla, gdzie można ukryć konie.
- Jeśli będziesz taki przesadnie ostrożny, to możemy tu tkwić do dnia sądu ostatecznego!
- Tak długo to nie. ‘I~raz jeszcze nie chcę wychodzić na otwartą przestrzefi, bo mógłbym dostać
kulę w łeb. Ale kiedy się ściemni, nie będzie żadnego ryzyka. Może nawet wrócimy do doliny.
- Oszalałeś? Żeby nas złapali?
- Skądże! Tylko przyszła mi do głowy dobra myśl.
- Jaka? ^
- Nie mamy koni i przez wiele dni ich nie zdobędziemy. A w dolinie konie są.
- I chcesz sobie wziąć?
- Nie wszystkie, tylko dwa.
-To byłoby szalefistwo!
- Skądże! Wiemy, że zwyciężyli Camba i zapewne nasi sprzymie-rzeficy zostali wybici do nogi. Po
takim sukcesie Indianie południowo-amerykafiscy są jak pijane dzieci. Będą hałasować, cieszyć
się, jeść, pi~ i myśleć tylko o tym; że nas pokonali. Wówczas mogą zapomnieć o pilnowaniu
wejścia do doliny. A jeśli nawet wystawili posterunki, to się je unieszkodliwi. Musielibyśmy
mieć wyjątkowego pecha, gdyby-śmy nie zdobyli dwóch koni.
319
- A jeśli nie są osiodłane?
- Głupiec z ciebie. Spójrz tam! Czy nie widzisz, że brat Jaguar co prawda zastrzelił nasze konie, ale
zostawił siodła i uzdy. Jeśli znaj-dziemy dwa nie osiodłane konie, wrócimy tu i zabierzemy to,
co nam potrzebne.