Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Nigdy jeszcze nie miałem do czynienia z taką bandą. I to mają być żołnierze? Piękne
bohaterstwo! ‘T~zydziestu na jednego, który na dobitkę jest obładowany bagażem.
. monarchy do pańskiego prezydenta - odparł Morgenstern spokoj-~e, - Wówczas pan również
zostanie aresztowany i dowie się, do ~=.‘: czego prowadzi odmowa niemieckiemu poddanemu
należnych mu ~ wzgiędów.
- Przemawia przez pana pycha. Sytuacja, w której się pari obecnie znajduje, wcale nie jest
honorowa.
- A pafiska jeszcze mniej. ‘I~n, kto chce aresztować człowieka, którego przedtem nazywał
pułkownikiem, powinien obawiać się komproitacji. Sądzę, że skoficzyliśmy. Po leżące tu
książki przy~lę umyślnego. Do widzenia, senior.
Zwrócił się w stronę drzwi i poszedł, kapitan zaś ani myślał go zatrzymywad. Kiedy Morgenstern
schodził ze schodów, usłyszał na dziedzificu hałas, a kiedy tam dotarł, ujrzał gęsty kłąb żołnierzy, a
w środku Fritza. Unieśli pięści i chcieli go bić; ale nie mieli odwagi, ponieważ Fritz wyciągnął
rewolwer. ‘Tak więc tylko mu wymyślali, popychali go, doprowadzając w ten sposób do bramy,
gdzie się po-tknął i upadł ze swym tobołkiem. Wtedy go chwycili, wyrwali tobołek z ręki i zaczęli
okładać pięściami. Fritz bronił się rękami i nogami, dzielnie rozdawał razy na lewo i prawo, aż
Morgenstern nadszedł i kilku ź nich odepchnął kolbą swej strzelby.
- Precz, łotry! - rozkazał. - Zapomnieliście, że jestem o~cerem!
Wasz kapitan zwariował, skoro odważył się napuścić was na towarzy- . sza koronela. Biegnijcie
szybko do medico militar! Rozkazuję wam, abyście natychmiast zbadali kapitana i wzięli go na
lecżenie. Ton wybieg poskutkował. Zaskoczeni żołnierze cofnęli się i kilku istotnie pobiegło po
lekarza. Fritz zerwał się, wymierzył jeszcze kilka . mocnych kuksańców, podniósł tobołek, zarzucił
na plecy i poszedł za doktorem, który szybkim krokiem oddalał się w stronę miasta. Gdy Fritz go
dopędził, zaczął wymyślać.
- Nigdy jeszcze nie miałem do czynienia z taką bandą. I to mają być żołnierze? Piękne
bohaterstwo! ‘Ii’zydziestu na jednego, który na dobitkę jest obładowairy bagażem.
67
- Czy bardzo cię poturbowali? - zapytał jego pan zatroskany.
-Nie wiem, muszę sprawdzić, ale mam nadzieję, że nic mi nie jest.
- Bogu dzięki, że nie było aż tak źle. To doprawdy lekkomyślność narażać się na takie
niebezpieczeństwo, po łacinie periculum. Poszu-kajmy teraz hotelu.
Szli szukając po mieście, aż doszli do domu, gdzie na drzwiach był szyld; „Posada por
pasageros”. ‘Pa posada wyglądała niezbyt zachęca-jąco i była nędzną, parterową lepianką.
Wchodziło się do niej przez szerokie drzwi, a okna stanowiły dwa otwory, w których nie było
szyb. Z dziedzifica obók dochodziło rżenie koni. Fritz skierował się do tej chałupy.
- Czy mamy tam wejśĆ? - zapytał doktor z niepewną miną.
-Takf odparł Fritz.
- Wygląda jak spelunka.
- Nie szkodzi, oby nas tylko nie wyrzucili, tu są same spelunki. A więc jazda do tego pałacu!
Kiedy weszli; ujrzeli, że wnętrze gospody składa się z jednej izby. Nie było tu krzeseł ani
stółów, tylko liczne hamaki i niskie zydle. Na jednym siedział oberżysta chudy, niechlujny
człowiek, który wstał i z głębokim ukłonem zapytał, czego seniores sobie życzą. Fritz rzucił
tobołek na podłogę i ódparł zamiast swego pana:
- Czy możecie nam załatwić cztery konie, dwa pod wierzch i dwa do bagażu?
- Wynająć?
- Nie, kupić.
- Dokąd chcecie jechać?