Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

138
- Często mi o tym opowiadałeś, ale ją w to nie wierzę. Wierzę we wszystko, co mówisz, ale w to
nie.
- Jak to? Nie wierzysz, że jesteś Inką, synem Słońca? - zapytał stary ze zdumieniem.
- W to wierzę, bo tego dowiodłeś, i ja sam czuję w sobie coś niewysłowionega; co mi mówi, że nie
jestem taki jak inni. Ale, że odzyskam pafistwo moich przodków, w to nie wierzę.
Wtedy starzec wyprostował się i rzekł uroczyście:
- Powinieneś w to wierzyć, musisz, bo istnieje sprawiedliwość, która karze wszelki grzech, wszelką
zbrodnię i zwraca niewinnemu to, co mu zabrano. Ty odbudujesz pafistwo twoich ojców,
powiadam ci, a słowa moje są jak przysięga. Nikt nie ma pojęcia, kim jesteś, bo trzymamy to w
tajemnicy. ‘Tylko wówczas, kiedy jesteśmy sami, posłu-gujemy się mową naszych przodków, a
ja nazywam cię panem. W obecności innych jestem ubogim Indianinem, a ty moim wnukiem.
Ale nadejdzie godzina, kiedy odsłonimy tajemnicę. .
-To nic nie da! Miałem ochotę poznać kraje i miasta Hiszpanów
,
więc wyciągnąłeś mnie z mojej samotni i poprowadziłeś za Zachód. Widziałem te miasta, te
pampasy i ich mieszkaficów, a teraz kiedy wracamy, wiem, że nasze nadzieje nigdy się nie ziszczą.
- Nigdy? Dlaczego?
- Bo oni są zbyt potężni i podstępni; a my nie posiadamy środków, by rozpocząć z nimi zwycięską
walkę.
- Potężni i podstępni - zaśmiał się starzec ochryple. - Oni zużywają siły, by się nawzajem
rozszarpywać. Ich podstęp to tylko przewrotność, która niszczy własnego pana. Czyż w tym
kraju nie wybuchają bez przerwy bunty? Poczekamy jeszcze trochę, a zatęsknią za zbawcą, i ty
nim będziesz, o panie!
- Skąd wezmę żołnierzy, by zwyciężyć?
- Wszyscy ~zerwonoskórzy będą z tobą!
- A skąd wezmę pieniądze, które musi mieć dowódca bojowni-ków? Ludy nasze są ubogie. 139
- Przecież jesteś bogaty, bogaty jak nikt inny!
- Ja? - zapytał młodzieniec zdziwiony.
-‘Idk, ogromnie bogaty- odparł starzec, uderzając płaską dłonią w swoją torbę ze srebrnego
lwa i ciągnął dalej. - Noszę tutaj testa-ment Inki, którego jedynym prawnym spadkobiercą
jesteś ty. Od śmierci twego ojca noszę go przy sobie i we właściwym czasie go otworzę. Ale
popatrz panie, jama już otwarta i widać naszą brofi.
Rozkopał ziemię i wyjął przedmioty, które leżały w jamie: dwa skórzane kołczany pełne strzał,
dwa długie oszczepy i dwa łuki, z których jeden sporządżony był z całkiem przeźroczystego rogu.
Wre-szcie wydobył maczugę o czarnej barwie. Wyglądała jak wykonana z polerowanego żelaza.
Podzielili się oszczepami, kołczanami i łukami. Młodemu Ince przypadł w udzi~le łuk z rogu
prawie dwumetrowej długości. Do tego dostał maczugę, którą zawiesił sobie z lewej strony u pasa,
tam gdzie nosi się strzelbę. Sposób, w jaki obchodził się z maćzugą, wskazywał, że jest ciężka.
Starzec wstał, skinął młodzieficowi głową i rzekł z powagą:
- ‘I~n łuk i humanczuay to jedyne przedmioty, które od synów
Słofica przeszły na ciebie. Kochaj je i szanuj, o panie! Sądziłeś przed-tem, że jesteś ubogi, dlatego
chcę ci powiedzieć coś, co dotąd prze-milczałem. W wojskach synów Słofica każdy wódz poza
inną bronią miał także ciężką kolczastą maczugę zwaną humanczuay. Zwykli wojownicy mieli
topory z brązu, maczugi wodzów były ze srebra, ale maczuga Inki była ze szczerego złota. ‘Td
maczuga, którą masz u pasa, była bronią Inki, jest więc ze szczerego złota.
- Ze złota? - zapytał młodzieniec nieufnie, biorąc do ręki ma-czugę i przyglądając się jej
uważnie. - Jest ciężka jak żelazo.