Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- ‘Iak, to ja. Niech pan posłucha i szybko wychodzi, inaczej będziemy zmuszeni do
gwałtownego działania.
- Wcale to nie jest potrzebne. Mam czyste sumienie i mogę stanąć przed każdym z
odsłoniętym czołem.
Wyszedł z jamy wraz z towarzyszami. Gdy Perillo ujrzał chirurga, zawołał zdziwiony:
- Carnicero! Senior; co pan robi w tym towarzystwie?
- Prowadzę panów do Gran Chaco - odparł chirurg.
- Po co?
- By wykopywać zwierzęta.
- Zwierzęta? Wykopywać? Jakie znów zwierzęta?
- Prehistoryczne.
- I pan w to wierzy? Senior Parmesan, dotąd znałem pana jako człowieka, który ma swoje
dziwactwa, ale nie jest grożny i nie zajmuje się polityką. Dziś jednak muszę zmienić zdanie.
- Polityką? A cóż mnie ona obchodzi? Jestem chirurgiem i wy-starcza mi moja nauka.
Przecież pan wie, że żadna operacja, żadne cięcie nie jest dla mnie zbyt trudne, wszystko
ciacham.
- Tym razem mam na myśli nie skalpel, tylko prawdziwy miecz.
Przecież pan wie, że pana współtowarzysze to podejrzani politycznie i bardzo niebezpieczni ludzie.
.
- Niebeżpieczni ludzie? 1b nieprawda. Ci panowie to uczeni z
Niemiec. Chcą wykopywać zwierzęta olbrzymy i nie mają nic wspól-nego z polityką.
- Jeśli jes~ pan o tym przekonany, to znaczy, że oni pana wprowadzili w błąd. My wiemy
lepiej, jak jest naprawdę. Na szczęście
132 przestali,już grać swoją rolę, bo przyłapaliśmy ich na kradzieży.
- Na kradzieży? - oburzył się Fritz. - Nie jesteśmy złodziejami, ale my możemy was oskarżyć o
zbrodnię o wiele gorszą od kradzieży.
- Ach, tak - roześmiał się Perillo szyderczo. -Jaką zbrodnię ma pan na myśli?
- Morderstwo. Próbował pan w Buenos Aires zastrzeli~ mojego pana.
- ‘Tak? Nie może pan tego dowieść, my natomiast dowiedziemy wam, że wdaliście się w sprawy,
wskutek których wasze głowy znalazły się w największym niębezpieczefistwie. Oświadczam, że
obaj jesteście naszymi więźniami.
- Nie macie prawa. A może jest pan z policji?
-To nie pana interes! Zresztą wasza sprawa nie podlega sądowi cywilnemu tylko wojennemu.
Zgodnie z tym zostaniecie rozstrzelani. Właśnie nadjeżdża oficer, który was przesłucha.
Wskazał na pięciu jeźdźców, którzy przybyli na plac. Czterech kawalerzystów pod rozkazami
kapitana, który w Santa Fó gościł Morgensterna i Fritza, a potem kazał ich wyrzucić. ‘I~raz
zeskoczył z konia, skinął Indianom, uścisnął rękę toreadorowi jak staremu przy-jacielowi,
następnie grzecznie się kłaniając, rzekł tonem pełnym czci:
- To dla mnie wielki zaszczyt znów widzieć el gambusino maestro, najsłynniejszego poszukiwacza
złota. Jak pan widzi, dotrzymałem słowa i stawiłem się na czas. Ale kogóż u pana widzę? To ten
dziwny Niemiec, którego ze względu na wielkie podobiefistwp wziąłem za pułkownika
Glotino...
- Wziął pan? Tylko wziął? - przerwał mu tamten, który dotąd się nie odzywał. - Niech pana nie
myli przebranie! Tb naprawdę on. Gdzie pan go widział?
Kapitan Pellejo opowiedział zwięźle o spotkaniu w Santa Fó, po czym gambusino rzekł,
wzruszając ramionami:
- Oto dowód, że mamy do czynienia z prawdziwym Glotinem.