Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

148
- A kim był ? Oficerem, estancjerem, gauczem? ‘I~go nie mógł pan zgadnąć?
-Nie. Wyglądałjakktoś,ktostalejestpozadomem,jakyerbartero, cascerillęro czy gambus...
Urwał i zastanawiał się, jakby przypomniał sobie coś ważnego.
- Dlaczego pan urwał? Chciał pan powiedzieć gambusino?
- ‘Pak, tak, gambusino. Teraz sobie przypominam, że kapitan nazwał go największym gambusino.
-Największygambusino! -wpadł mu wsłowo Geronimo. -Czy nie był to Benito Pajaro, którego
nazywają el gambusino maestro?
- Możliwe - odparł brat Jaguar. - Nigdy jeszcze nie zetknąłem się z tym człowiekiem, ale
słyszałem, że jest wysoki i silny. Tok czy owak dowiemy się, z kim mamy do czynienia, bo
postanowiłem po-mieszać szyki tym seniores. Chcą zbuntować się przeciwko generało-wi Mitre,
którego szanuję i cenię. Już z tego powodu pragnę z niińi pogadać. W dodatku napadli na moich
rodaków. Mam nadzieję, że nie opuścicie mnie.
- Nie, nie! - zawołali wszyscy zgodnym chórem.
- Więc powiem wam, jak to sobie wyobrażam. Obie gromady stanowią jedno. Indianie, ktt5rzy
uwięzili Niemców, dołączą do dru-giej grupy i to najprawdopodobniej jeszcze dziś. Wszyscy
będą obo-zować w rtiiejscu, gdzie nasz senior Anciano obserwował czerwono-skórych.
Więźniowie oczywiście będą z nimi. Ruszymy teraz i przybę-dziemy tam wieczorem. Mimo
ciemności znajdziemy przejście w lesie; ich ogniska wskażą nam drogę. Jeszc2e nie wiem, co
zrobimy, by uwolnić więźniów. Ale kiedy się do nich doczołgam i popatrzę, będę wiedział, jak
mamy działać. A więc dalej, na konie!
Uwolnienie pośród nocy
Słońce dotykało już horyzontu, kiedy mężczyźni siodłali konie. Anciano i Hauka przybyli
pieszo,.musieli więc usiąść z tyłu za dwoma jeźdźcami. Anton, siostrzeniec bankiera, z miejsca
poczuł sympatię do młodego Inki, podszedł do niego i powiedział:
‘ - Senior, będzi.~ pan musiał jechać z ktbrymś z nas. Czy mogę panu zaproponować miejsce na
moim koniu?
Przez poważną twarz Inki; na której zazwyczaj malował się właści-wy Indianom z półudnia dziwny
smutek, teraz pojawił się uśmiech życzliwy i pełen wdzięczności.
- Będę dla pana ciężarem, senior, lecz przyjmuję propozycję.
Może okażę śię w jakiś sposób przydatny. Nazywarn się Hauka, a jak ja mogę się do pana
zwracać?
- Ja jest~m Antonio. Nie będzie pan dla mnie eiężarem, przeciw-nie, cieszę się, że mogę jechaE z
panem. Na pewno jeździ pan lepiej na koniu ode mnie, dlatego też proszę pozostawić mi siodło.
Wsiadł na konia, . Hauka zaś wskoczył żwawo za nim, Anciano towarzyszył drugiemu jeźdźcy.
Jechali skrajem lasu, dokładnie tą samą drogą, którą przyszli obaj Indianie. Słońce zaszło za
horyzontem i po krótkim zmierzchu zapadł wieczór.
150
Stary Anciano jechał źe swym towarzyszem przed bratem Jagu-arem. Za nim jechał Anton
Engelhardt z młodyxn Inką i Geronimo; ulubieficem brata Jaguara. Starano się jechać jak
nayciszej, a ponie-waź ziemia była miękka i porośnięta trawą, stukot kopyt kofi~skich nie niósł się
daleko. Słychać było tylko od czasu do czasu parskanie konia. Jechali tak jakiś czas, wreszcie
Anciano zatrzymał się i rzekł stłumio-nym głosem do Inki, po hiszpafisku, tak, żeby wszyscy mogli
go zrozumieć.