Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Nie tylko pan sam, lecz także wszyscy pafiscy podwładni. Proszę im to powiedzieć.
- Uczynię to, senior! - rzekł kapitan z trudem opanowując gniew.
Ruszył w głąb nocy, by uspokoić swój gniew, kiedy wrócił, ogień
zgasł. Mimo to zauważył, że gambusino i toreador nie byli na swoich
miejscach. Położył się obok swego kaprala i kiedy spostrzegł, że ten
nie śpi, zapytał cicho: ,
- Gdzie jest nowy pułkownik, a może generał?
- Poszedł w stronę bagna, układają tam z Perillem plan.
-T Co się tu działo, kiedy odszedłem?
- Nic poza tym, że mnie także pokazał swoje pelnomocnictwo.
- Czy jest prawdziwe?
- ‘Pak, podpisane przez wiceprezydenta konfed~racji i ma jego pieczęć. Musimy go słuchać.
-To j~ już nie mogę wam rozkazywać?
- Panie kapitanie, powiedziałem, że musimy być posłuszni. Jeste-śmy żołnierzami i brak
poshzszefistwa przypłacimy głową.
- To taka jest wasza wierność! Kto by przypuszczał!
Owinął się w derkę i usiłował zasnąć. Całkiem zapomniał, że sam jest rebeliantem, więc nie ma
prawa gniewać się na swych podwład-nych. Chciał tu odegrać ważną rolę, by potem szybko
awansować, a tu nagle go odstawiono. Nie dawało mu to spokoju. Myślał o gambusino i Peril.lu. Ci
dwaj mieli coś przeciwko niemu. Czy można by się dowiedzieć, co? Czemu nie? Może przypadek
będzie mu sprzyjał.
285
Podniósł głowę i zaczął nasłuchiwać. Wszyscy spali. Wygramolił się z derki i poczołgał w stronę
bagna. Długo trwało, nim ujrzał przybrzeż-ne drzewa w świetle księżyca. Po pewnym czasie
usłyszał ciche głosy. Kilka metrów dalej ujrzał tamtych dwóch. Siędzieli blisko siebie na suchej
trawie, rozmawiali po cichu, ale tak, że kapitan wytężając słuch mógł wszystko słyszeć.
- Wciąż jeszcze nie mogę uwierzyć - rzekł gambusino. - Lassa były co prawda urwane, ale taki
piętriastokrotnie spleciony rzemiefi ! jest przecież bardzo wytrzymały. Krokodyl może chwycić
i odgryźć nogę, ale wydaje mi się niemożliwe, by zerwał lasso.
- Ja tam przyjmuję to tak, jak jest, i nie zastanawiam się za wiele
- odparł Perillo. - Któż mógłby tych dwóch, uwolnić?
- Brat Jaguar!
- Przecież go tu nie ma. Mały tak powiedział.
- Nie wierzę w śmierć małego, tak samo jak nie dowierzam jego słowom. Jest pułkownikiem czy
nie? Uważamy go za Glotina. Jeśli nim jest, to ma na tyle rozumu; by nas zwodzić. Powiedział,
że brat Jaguar pojechał za nami. A jeśli pojechał przed nami?
- Tb by była paskudna sprawa. Musielibyśmy liczyć się z tym, że nie my na nich napadniemy, lecz
oni nas zaatakują. Ten brat Jaguar j uż kiedyś pomógł Camba w walce przeciwko Abiponom,
choć w innej okolicy. Draby, których ma przy sobie, nie boją się nawet diabła.
- Musimy zachować ostrożność. Jeśli tak jest, jak przypuszczasz, to z pewnością zastawi na nas
zasadzkę.
- Przecież widzielibyśmy jego ślady.
- Widzieliśmy wyludnione wsie i chaty, które napotkaliśmy po drodze.
- I to mają być ślady?
- Oczywiście! Mieszkaficy uciekli. Dlaczego? Z obawy przed nami. A więc musieli wiedzieć, że
nadciągamy. A kto ich ostrzegł? Obawiam się, że brat Jaguar.
- Naprawdę tak myślisz?