Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

122
Fritz i don Parmesan wyrzucali piasek na prawo i lewo i sięgali coraz głębiej. Nagle piasek się
obsunął, Fritz wydał okrzyk i znikł w dole. Jego towarzysz szybko odskoczył, bo inaczej też by się
zapadł.
- Na litość boską, co się stało? - zawołał Morgenstern. - Chyba nic groźnego?
- On znikł - odparł Parmesan. - Ziemia osunęla się pod nim i przepadł.
Doktor ostrożnie podszedł do jamy i zawołał:
- Fritz, drogi Fritz, czy jeszcze żyjesz?
- Żyję i bardzo mi radośnie na duszy - rozległo się z dołu.
-Jak to się stało? Gdzie jesteś?
- Straciłem balast dziewiętnastu stuleci i wpadłem w dyluwium.
- Czy jesteś ranny?
- Nie. 1b pancerne zwierzę zachowuje się inteligentnie. Jest całkiem spokojne i wcale mnie nie
uszkodziło.
- Więc wyłaź na górę. Mogą tam być niebezpieczne gazy.
- Wprost przeciwnie. ‘Iii jest całkiem przytulnie. Niech pan tu zejdzie. Właśnie inam dwa wygodne
miejsca do wynajęcia, dwa miej-sca w przedpotopowym świecie. Proszę na dół, moi panowie.
Jego wesołe zachowanie rozwiało wszelkie niepokoje dóktora, a ponieważ pragnienie wiedzy
było nie do poskromienia, ostrożnie zszedł do jamy. Droga prowadziła około trzech stóp
pionowo w dół, a potem pod kątem rozwartym dalej do wttętrza. Fritz więc nie spadł pionowo,
tylko pochyło. ‘I~raz wołał ze ~rodka:
- No, jest pan. Widzę pańskie nogi. Znajduje się pan właśnie przed brzuchem tego olbrzyma. Niech
pan siada, to wciągnę pana za nogi do siebie.
Morgenstern poczuł, że pochwycóno go za nogi i pociągnięto, ku swemu zdziwieniu znalazł się
obok Fritza w małej niskiej jaskini. Otwór, przez ktbry wpadł, przepuszczał dość światła; tak że
mógł się rozejrzeE. Jaskinia była jasna, owalna, mniej więcej wysokości dwóch łokci i tak duża, że
trzy osoby mogły obok siebie wygodnie siedzieć.
123
Sufit wyglądał jak wnętrze talerza, ziemia w jaskini była gładka i częściowo pokryta piaskiem: W
miejscu, gdzie piasek nie dotarł, widać było ubitą glinę.
Gdy Fritz miał już swego pana obok siebie, zaśmiał się i rzekł wesoło:
-Tak to człowiek może skoczyć ze świata ziemskiego w podziemny i z czasów wspólczesnych do
przeszłych. Co pan powie na tę jaskinię mamutów?
-‘Iii nie ma mowy o żadnych mamutach. Znajdujemy się najprą-wdopodobniej we wnętrzu
glyptodonta, a więc zwierzęcia, którego przedtem nazwałem armadillem olbrzymim.
- Czy te zwierzęta miały ciała z gliny?
- Oczywiście, że nie. Chyba zdajesz sobie sprawę, że ciało wraz z kośćmi z biegiem czasu
zbutwiało, i że pozostał tylko niezniszczalny pancerz. I teraz właśnie w nim siedzimy.
- A więc w środku maszynerii?
-‘I~k. Dawniej sądzono mylnie, że te pancerze pokrywały megat-heriurn, bo na jego kości
natrafiono w pobliżu takich znalezisk. Ale znawca nie pomyli gtyptodonta z megatherium, choć
i ten ma spłasz-czoną czaszkę, a przy kości jarzmowej opuszczony wyrostek. Pancerz, który
otaczał zwierzę’ od szyi do ogona, tak, że tylko brzuch był odsłonięty, składał się z
ośmiokątnych części kostnych tworzących jedną całą, mocno zespoloną pokrywę. Ogon tkwił w
oddżielnej pancernej rurce, którą na pewno jeszcze znajdziemy. Musimy przede wszystkim
odsłonić pancerz. Kiedy potem okaże się, gdzie jest częśE przednia, a gdzie tylna, wówczas bez
trudu stwierdzimy, gdzie jest ogon.