Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

może zaważyć na pafiskiej decyzji. Chodź tu, Antonio! Ten senior chce się przedostać do Peru.
Pojedziesz z nim?
- Z nikim nie pojechałbym tak chętnie jak z nim - odparł 52 radośnie.
Był to istotnie niezwykle silny i przystojny chłopiec. Jego opalona !’twarz miała charakterystyczne
rysy wskazujące na umiejętność samo-dzielnego myślenia i działania. Włosy miał ciemne, ale
błękit oczu i otwarte, szczere spojrzenie zdradzały prawego człowieka. Wydawało ~ię, że zarówno
on sam jak i jego odpowiedź spodobały się bratu Jaguarowi, gdyż podał mu rękę, przyciągnął bliżej
do siebie i piesz-czotliwie pogłaskał po głowie.
- A więc powiada pan, że chętnie by ze mną wyruszył? I nie boi się pan uciąźliwości długiej jazdy
konnej? - zapytaŁ
- Tb mnie nie zniechęca, wprost przeciwnie, bardzo lubię podró-żowaE konno.
- A droga przez groźne Gran Chaco, jaguary i Indianie?
-Nie obawiam się. Umiem posługiwać się karabinem i nożem.
~ Ach tak! A więc jesteśmy bardzo odważni. A co poza tym ;~„ . ‘ umiemy, zuchwały młody
człowieku?
To pytanie wprawiło młodziefica w lekkie zmieszanie, szybko jed-nak je pokonał i odparł:
- Wiem dobrze, senior, że chłopcy w moim wieku w Niemczech ;.f ‘ szybciej idą do przodu i
łatwiej osiągają cele niż my tutaj, bo mają ! lepsze szkoły i lepszych nauczycieli. Ale ja uczę się
w Instytucie Sztuki i Rzemiosła, ponieważ mam zostać następcą mego wuja. Poza tym ;4 . .
ojciec zatrudnia niemieckiego nauczyciela i ućzymy się obaj z bratem, a później będę studiował
na niemieckim uniwersytecie. Jeśli pan zechce mnie przeegzaminować, bardzo ćhętnie panu
odpowiem na wszystkie pytania.
- 1ó mi się podoba, wcale nie mówi pan jak uczeń z ostatniej ławki. I jest pan Niemcem? Ale chyba
tylko z pochodzenia?
- Nie, senior. Jestem Niemcem całym moim sercem. Nie urodzi-łem się tam, ale uważam Niemcy
za swoją ojczyznę. Żeby być prawdzi-wym Niemcem, nie trzeba wcale tam mieszkać, ponieważ
niemiecka ojczyzna jest wszędzie tam, gdzie słychać niemiecką mowę.
53
Mówił to szczerze, z całego serca.
Mały uczony zerwał się pełen zachwytu i rozpostarł ramiona.
- ‘Tak, tam, gdzie słychać niemiecką mowę i niemieckie pieśni.
Sam jestem członkiem Niemieckiego lbwarzystwa Śpiewaczego w J6terbogh i ~piewam
pierwszym basem.
Brat Jaguar skinął chłopcu życzliwie głową i rzekł:
- Sh~sznie! Starsi od pana ludzie odczuwają to samo, kiedy mowa jest o ojczyźnie. Widać jest pan
dzielnym chłopcem, więc zastanowię się, czy byłoby możliwe spełnienie życzenia pafiskiego
wuja.
- Bardzo o to proszę, bardzo proszę! - zawołał chłopiec. -Będę posłuszny i do wszystkiego się
zastosuję.
- Ja również bardzo o to proszę - rzekł bankier. - Wyświadczy mi pan wielką przyśługę.
- To nie ode mnie zależy, lecz od moich towarzyszy - odparł brat Jaguar. - Porozmawiamy o tym.
Nie musiałby się pan niepokoić o chłopca, bo z Santa Fó, skąd wyruszamy konno, będzie
nas~dwudziestu czterech mężczyzn, z których żaden nie odczuwa strachu nawet przed
najgorszym. Co prawda podróż przebiegałaby całkiem inaczej, niż pan sobie wyobraża.
Pomyślne przeprowadzenie pafiskiego siostrzefi-ca przez Andy byłoby sprawą uboczną,
ponieważw Gran Chaco mamy do spełnienia zadania, których nie da się odłożyć na potem.
- W Gran Chaco? - zapytał uczony. - Czy i tam tra iają się skamieliny, senior Hammer?