Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

j;,,: . .
wdrapał się na drabinę, którą drugi przytrzymywał. Ten na górze zajrzał do środka, zszedł
kilka szczebli niżej i szepnął coś kamratowi. Kelnerowi wydawało się, że trzyma on w rąku
metalowy przedmiot. Usłyszał dwukrotny krótki szczęk, jakby odbezpieczano pistolet. ‘I~raz
się przeraził i szybko podszedł bliżej. lamci dwaj jeszcze szeptali między sobą. Nie
mogli go widzieć, bo poruszał się tuż przy ziemi.
Usłyszał słowa:
‘ - Siedzi i czyta.
- W jakiej poz5’cji?
- Lewym bokiem do okna.
- Czy widać twarz?
i,,;.
, 26
- ~’ak. Drugą stronę głowy oparł na ręce.
- Wobec tego strzelę mu w skroń. 1ó nieżawodne miejsce.
A więc chodziło o morderstwo! Kelner tak się przeraził, że przez chwilę nie mógł się ruszyć. Łotr
znów wspiął się wyżej, skierował pistolet w stronę pokoju. 1b kelnera z miejsca otrzeźwiło.
Krzyknął głośno, skoczył ku drabinie, powalił na ziemię stojącego na dole draba, przewrócił
drabinę, tak, że ten na górze, który właśnie naciskał kurek, spadł na dół w chwili, kiedy rozległ się
strzał. Kelner rzucił się na niego, by go przytrzymać.
- Puść, ty draniu, bo cię zastrzelę - warknął morderca.
Padł strzał. Kelner poczuł przejmujący b61 w lewym ramieniu. Tiafiło go i nie mógł dłużej
trzymać złoczyficy, który zerwał się i szybko znikł w ciemnościach. Drugi łotr uciekł już
wcześniej. Oba strzały zbudziły mieszkańców domu. Od razu zrobił się ruch. Jednocześnie w
oświetlonym pokoju otworzyło się okno. Doktor wysunął głowę i zawołał:
- Co ża łotr strzelał do mnie? Czemu nie dają mi spokojnie czytać? .
Wtedy kelner znów się przestraszył i odpowiedział:
- Ojej! Tb pana, doktorze, chcieli zamordować?
- Kto jest tam na dole? Jakiś znajomy głos.
- Tb ja, Fritz Kiesewetter, panie doktorze.
- Fritz Kiesewetter. Nie znam osobnika o tym nazwisku.
- Ależ tak! Dziś poznał mnie pan w „Cafe de Paris”. Obiecał mnie pan wziąć na służbę z powodu
tych przedpotopowych gnatów.
- Ach, kelner! Ale, człowieku, co panu przyszło do głowy, żeby do mnie strzelać?
- Co; niby ja? A to ci dopiero! To ja miałbym strzelać?
- A kto? A może nie jest pan sam?
- Jestem całkiem sam w ogrodżie.
- A czego pan tu chce?
- Uratować pana. A teraz, mimo, że mnie pan zawdzięcza życie,
27 to uważa mnie za skrytobójcę. Zabolało mnie to do głębi. Nie tylko doktor, ale także inni wzięli
go za zbrodniarza. Nie pomógły żadne tłumaczenia i przekonywania. Uj ęto Fritza i wciągnię-to do
domu, przy czym nie obeszło się bez silnych poszturchiwafi. Chciano wezwać policję, by go
zabrała, ale poprosił, by go wpierw spokojnie wysłuchano. Doktor poparł jego prośbę,
oswiadczając:
- Nie zrobiłem nic złego temu młodemu człowiekowi, przeciwnie, chciałem go wziąć na służbę.
Czy to powód, by mnie zastrżelić? Ma on szczerą twarz, a gdyby nawet był mordercą, to i tak
ma prawo się broni~. Proszę więc, abyście mu udzielili zezwolenia na wygłoszenie mowy
obroficzej, po łacinie defensio.