Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

swego towarzy-sza, który przez cały czas nie uczynił najmniejszego ruchu. = Sądzę, że oni mocno
śpią i nie powinniśmy dłużej czekać. Pomyśl, jak nasi będą się niepokoiE, kiedy spostrzegą, że nas
nie ma.
-‘Tylko na początku - odparł Inka - potem rnój Anciano, który wie,jakijestem ostrożny, uspokoi
ich. Ale zgadzam się z tobą, musimy 206 działać. ‘I~raz zwabię tutaj strażnika.
- Jak to zrobisz?
- Zaraz usłyszysz. Uważaj, czy któryś ze śpiących się nie poruszy, kiedy dam znać o sobie! Jeśli to,
co planuję, ma się udać, nikt nie powinien się obudzić.
Prźyłożył obie ręce do ust, wydał cichy skrzek, podobny chyba do skrzeku papugi, której
zakłócono sen.
Nikt ze śpiącyCh się nie poruszyłł ale strażnik przystanął, nasłuchu-jąc, skąd pochodzi ten dźwięk.
- Popatrz, nasłuchuje! - szepnął Inka. - Prawdopodobnie tu przyjdzie. Nie zauważyłeś, czy któryś
ze śpiących się obudził?
- Nie.
- Ja także nie. Poczołgaj się jeszcze kawałek i połóż płasko na ziemi, bo inaczej zobaczy cię
strażnik kiedy tu podejdzie. Anton usłuchał, Inka zaś po raz drugi zaskrzeczał. Strażnik się
zbliżył. Za trzecim razem wszedł pod drzewa, a kiedy skrzeczenie się powtórzyło; pochylił się i
zaczął się skradać ostrożnie z oczami utk-wionymi w punkt, skąd dobiegały dźwięki. Inka ujął
swoją ciężką maczugę i zaskrzeczał raz jeszcze, a kiedy strażnik prawie doszedł do pnia, za
którym się znajdował, błyskawicznie wyskoczył..., jedno ude-rzenie i Indianin padł, by więcej
się nie podnieść.
- O Boże, zabiłeś go! - szepnął Anton,,przybiegając.
- Prawdopodobnie nie żyje, ale bardzo możliwe, że jest inaczej.
Pozostań przy nim. Jeśli się ocknie, zanim wrócę, pchnij go nożem w serce. Chyba masz odwagę to
zrobić?
- W walce tak. Ale bezbronnego...
- Prowadzimy walkę, a kiedy on się ocknie, nie będzie bezbronny.
Jego głos stanie się dla nas najniebezpieczniejszą bronią. 7~ądam, abyś mnie słuchał!
Na ogół milczący Inka był podczas tej wyprawy niezwykle rozmow-ny, wciąż pouczał swego
młodego towarzysza. ‘I~raz pokazał się z jeszcze innej strony. Wystąpił jako dowódca i chociaż
mówił cicho, to 207 jednak głosem nie znoszącym sprzeciwu.
Szybko wziął oba poncha, które wartownik miał na sobie i owinął się nimi w taki sam sposób jak
tamten. Potem powoli wyszedł spod drzew i tak jak przedtem strażnik, zaczął chodzić po
obozowisku. Kto~, kto nie wiedział, co zaszło, musiał brać go za wartownika.
Anton pozostał z wyciągniętym nożem przy Indianinie i obserwo-wał to jegp, to swego odważnego
przyjaciela, którego zachowanie nie od razu pojął.
Haukaropora przez jakiś czas naśladował wartownika, potem ostrożnie zadkradał się od jednego
ogniska do drugiego nie po to, by je podsycać, lecz by obserwować śpiących. Nikt się nie obudził.
Wtedy Inka udał się do więźniów i przykucnął przy nich. Nie spali, bo w tej pozycji nie mogli
zasnąć.
Oczwiście sądzili, że to Indianin, który ich pilnował, ponieważ miał poncho owinięte dokoła
głowy, tak że widać było tylko oczy. Ze względu na białego Hauka musiał mówić po hiszpafisku.
Uchylił nieco ~ poncho, ale tak, by nie było widać twarzy, i odezwał się półgłosem:
- El Craneo duro jest smutny. Ale wkrótce będżie wesoły. Jeśli mi teraz będzie odpowiadał,
niech mówi po cichu.