Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

F
- Znów do Abiponów, by ich ukarać. Oczywiście będzie mi pan towarzyszył ze swoimi
ludźmi. Żaden z tych zbirów nie powinien zostać przy życiu.
- Uważa pan za oczywiste, że będę panu towarzyszył? Bo ja nie.
- Przecież to zrozumiałe, że musi mi pan pomóc.
- Zrozumiałe? Muszę? Oświadczam panu, że ja nigdy niczego nie muszę. Ale kogo tu
jeszcze mamy?
‘I~varz brata Jaguara rozchmurzyła się. Zobaczył, że nadchodzi
, . ‘Iiearda Czaszka, który zbliżając się, podał mu rękę i odparł z respe-
ktem:
- To ja, senior. Nie muszę panu mówić, jak się cieszę, widząc pana.
Ponieważ pan tu jest, nie musimy się już obawiać.
F,,’,’L’.:’
- Czego, lub kogo?
- Abiponów, którzy przygotowują się do natarcia na nas ze wszy-stkich stron. ‘I~n senior, ja
i czterech moich ludzi, którzy znajdują się teraz pod lase przy zdobycznych koniach,
wpadliśmy dziś rano w ich ręce. Zawlekli nas nad Źródło Bliźniąt, by jutro utopić w jeziorze.
Haukaropora i ten drugi chłopiec nas uratowali.
214
- Ci dwaj? Jak to...
Urwał, gdyż zobaczył, że na ciemnym niebie na południu pojawiła się jakby chmura o dziwnym
siarkowym zabarwieniu. Potem pospie-sznie ciągnął dalej:
- Ilu jest tych Abiponów?
- Siedem albo osiem razy po dziesięciu - odparł wódz. - I właśnie tyle kóni przyprowadziliśmy ze
sobą, bo zabraliśmy wszy-stkie. Pobiegły za madriną.
-To przygoda, o której najchętniej posłuchałbym dokładniej, ale nie mamy na to czasu. Wodzu, czy
widzisz tam na południu to żółte pasmo? Wiesz, co ono oznacza?
- Już od dawna je widzę, senior - odparł zapytany. - Zbliża się huragan, który łamie lasy i ciska
duże kule ognia z nieba. Także konie to czują, są niespokojne i nie chcą stać w miejscu.
- Tak, jesteśmy w niebezpieczeństwie. Jeśli tutaj zostaniemy, to mogą nas zmiażdżyć drzewa, jeśli
odejdziemy, orkan potoczy nas jak ziarenka piasku po ziemi. Nie znarn tej okolicy. Za dwie
godziny zerwie się burza. Musimy się szybko decydować.
- Ja znam tę okolicę, senior. Wyruszyxny i jeśli się pospieszymy, to przed nawałnicą znajdziemy
się w bezpiecznym miejscu.
- Gdzie możemy się schronić?
- W Asiento de la mortandad, w Osiedlu Wymordowanych.
- Co za okropna nazwa! Nigdy jej nie słyszałem, ponieważ nigdy w tej okolicy nie zapuszczałem
się dalej niż do Źródła Bliźniąt. Ale o tym później. Sądzisz więc, że zdążymy przed burzą do
tego osiedla?
-Tak.
- Ale czy znajdziesz je w tych ciemnościach?
- Nie zabłądzimy, senior. Przecież pan dobrze wie, że te ciemności nie potrwają już długo. Niebo
zapłonie ogniem.
- Tb prawda. A więc przygotujmy się szybko do wymarszu. Uwa-żajcie szczególnie na strżelby,
aby im się nic nie stało.
Po tych słowach brat Jaguar poprosił, aby ‘Iiwarda Czaszka