Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

chem i byłby bardzo zdziwiony, bo nie ma dla takich problemów
najmniejszego zrozumienia.
‘Paki właśnie dyliżans jechał teraz za trzema jeźdźcami. Jechał
szybciej od nich i wkrótce ich dogonił. Mijając ich, peon zawołał:
- Dokąd to, seniores?
- Do Fort ‘I~o, wasza miłość - odparł chirurg.
,
- Będziemy tamtędy przejeżdżać. Czy ma y żamówić dla was , ....... .
kwaterę? ł
= Bardzo proszę, senior.
100
Szalona jazdą trwała nadal i wkrótce dyliians znikł z horyzontu.
- Coś podobnego! - rzekł Fritz kręcąc głową. - U nas w kraju takich ludzi z miejsca by ukarano. A
tutaj tytułuje się ich „wasza miłoś~”! Co pan powie na takie dręczenie zwierząt, panie doktorze?
- Tylko tyle, że należałoby tych ludzi potraktować tak, jak oni traktują te biedne konie. Może
wówczas odezwałoby się w nich to, co po łacinie nazywamy intelligentia albo perspicientia.
Właściwie Morgenstern zarządził wypoczynek raczej ze względu na siebie niż na konie, te
bowiem wcale jeszcze nie były zmęczone. Morgenstern nie’miał pogodnej miny, gdyż jazda
końna bardzo go męczyła, ale nie dał poznać tego po sobie. Po południu musieli zatrzymać się
na dłużej, tak, że zapadałjuż wieczór, kiedy ujrzeli przed sobą Fort Tio. Nietrud~o było znależć
drogę, ślad dyliżansu był ‘ niezawodnym przewodnikiem.
Fortu nad argentyńską granicą z Indianami nie należy sobie wyob-raża~ jako fortecy takiej jak w
Niernczech. Fort Tio był to teren otoczony gęstym kolczastym ogrodem kaktusów i rowem. Stało
tam kilka rancz, służbę w nich pełniło około dwudziestu żołnierzy, komen-dantem ich zaś był
porucznik. Gdy trzech mężczyzn wjechało na ten teren, porucznik wyszedł im na spotkanie.
- Witamy! - zawołał: - Cieszymy się, seniores, żeście do nas...
Urwał. Wzrok jego padł na chirurga. Wbwczas wybuchnął śmie-chem i ciągnął dalej:
-El carnicero! Ach, znowu się widzimy! Jakie operacje przepro-wadził pan od naszego ostatniego
spotkania w Rosario? Było to powiedziane ironicznym tonem. “Don” Parmesan poczuł się
obrażony i odparł ostro:
- Wolałbym, by moimi operacjami interesowali się wyłącznie ludzie, których operowałem lub będę
operował. Czy mam któremuś z pafiskich podwładnych amputować nogę albo rękę? ‘
- Nie, senior, na szczęście wszyscy jesteśmy zdrowi.
- Więc nie mówmy o tych sprawach, chociaż mógłbym pana zapyta~, co pan sądzi o usunięciu
dolnej szczęki? Czy pacjent mógłby bez niej żyć?
- ‘I~go nie umiem powiedzieć. Wiem tylko, że ja bez swojej nie chciałbym żyć. Kim są ei
seniores koło pana?
- 1ó dwaj niemieccy uczeni, jeden z nich jest sługą drugiego.
Swoje nazwiska muszą sami podać. M6j język nie zdoła ich wypowie-dzieć.
Morgenstern przedstawił siebie oraz Fritza i poprowadzono ich na ranczo, gdzie mieszkał
porucznik. Parmesan przyłączył się do żołnierzy. Oficer spodziewał się ich, ponieważ peon istotnie
uprze-dził, że nadjeżdżają.
Żołnierze posiadali konie i bydło, które w ciągu dnia pasło się na wolnej przestrzeńi, wieczorem
zaś, zaganiano je na teren twierdzy. Bydło stanowiło zaopatrzenie załogi, a więc mięsa było w
bród. Poda-no go gościom tak dużo, że nie mogli wszystkiego zjeść. Podczas rozmowy oficer
szybko spostrzegł, kogo ma przed sobą. Człowiek, który konno wybrał się na pampasy, a cóż