Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

ozległ się drugi huk, potem trzeci; czwarty, piąty i szósty, każdy silniejszy od poprzedniego.
Rozpadlina j akby się zakołysała, jak gdyby ściany skalne miały się zawalić. Z szybu buchnął gęsty
ciemny dym, jakby ze stu lokomotyw, po czym nastąpił huk. Wreszcie zapadła cisza, lecz dym
pokrył całą okolicę smrodliwymi obłokami, tak że nic nie było widać. Tym wyraźniej rozlegały się
teraz okrzyki bólu obu tarzających się po ziemi mężczyzn.
A brat Jaguar i jego ludzie?
Dotarł z nimi do miejsca oddalonego tylko o dziesięć minut drogi od szybu, kiedy Anciano i Inka
pobiegli mu na spotkanie. Anciano rzekł:
- Senior, to Ostry N6ż, wódz Mojosów, z siedmioma ludźmi. Mój dobry przyjaciel. Czy mam z nim
porozmawiać?
-Tak. Czy sądzisz, że zechce?
- Jestem przekonany, że kiedy mnie zobaczy i w dodatku się dowie, że pan jest ze mną, od razu
przejdzie na naszą stronę.
- Więc idź do niego.
Anciano pobiegł, reszta za nim, w przekonaniu, że dziś na pewno dotrą do celu. Zanim doszli do
szybu, starzec j uż wracał. Prowadził za rękę wodza Mojosów i zawołał do brata Jaguara:
- Oto on, senior. Cieszy się, że może poznać słynnego Ojca Jaguara, i chętnie się do nas przyłączy.
- Czy masz tylko siedmiu mężczyzn ze sobą? - zapytał brat Jaguar. 387
-‘I~k, senior.
- Tych dwu więźniów znamy. Kim jest ten trzeci?
- Bogaty senior z Limy, nazywa się Engelhardt, jest bankierem.
- Tb mój ojciec! - zawołał Anton zeskakując z muła. - Ale to niemożliwe! Po co by tu przyjeżdżał?
- Chce odwiedzić swego syna w Buenos Aires.
- A więc to jednak on: Biegnijmy, by go uratować.
‘ Wymachując strzelbą, pospieszył do rozpadliny i zaraz znikł w jej wnętrzu. Reszta chciała biec za
nim, lecz brat Jaguar ich powstrzy-mał.
- Czekajcie! Nie wszyscy naraz. Sześciu ludzi niech okrąży roz-padlinę i ustawi się tak, by nikt
stamtąd nie mógł się wymknąć. Jeźdźcy ruszyli, reszta nie mogąc długo wytrzymać, zeskoczyła
z siodeł i zbiegła do rozpadliny. Jeszcze nie dotarli na dół, kiedy ujrzeli dwie płonące postacie
wydostające się z szybu. Usłyszeli ich krzyki i poczuli ogromne wstrząsy.
- Te łotry odkryły sztolnię i zapaliły ogień! - zawołał brat Jaguar.
-‘I~raz skarb przepadł.
Wszyscy pobiegli do tylnej części rozpadliny wypełnionej dymem. ‘ Na przedzie biegł Anton,
za’nim Inka. Obaj chłopcy ujrzeli więżniów i skoczyli do nich.
- Ojcze, mój ojcze! - zawołał Anton rzucając się w stronę bankiera, by gó uściskać i przeciąć
więzy.
Nikt nie zwracał uwagi na tę scenę powitania, wszyscy spoglądali na dwie postacie, które z trudem,
w bolesnych drgawkach, wdrapywały ~się na górę. Gambusino i Perillo dostrzegli zbliżających się
ludzi i mimo oparzeń zamierzali uciekać w jedynym możliwym kierunku, a więc na górę. Ale tam
ukazało się sześciu jeźdźców i brat Jaguar krzyknął zadowolony:
- Zatrzymajcie się! Niech te łajdaki wejdą na górę! ‘Iam zostaną godnie powitani!
Zwrócił się do więźniów. Najpierw powitai Engelhardta, a potem 388 gniewnie zapytał
pozostałych.
- Ki diabeł znów was do mnie przygnał? Źle wam było przy
,
waszym leniwcu?
- Nie - odparł bystry Fritz. - Ten łajdak, którego chcieliśmy pochwycić, był o wiele większy.