Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

215
zaprowadził go do uprowdzonych koni, które Camba z trudem mogli utrzymać w ryzach,
ponieważ czuły zbliżającą się nawałnicę. Zdobycie tylu koni jak się później okazało,
przechyliło szalę zwy-cięstwa na ich korzyść. W tej jednak chwili brat Jaguar uznał to za
wielce niedogodne.
Konie były co prawda ujarzmione, ale nie osiodłane. Nie można więc było obciążyć ich
sprzętem, toteż brat Jaguar zarządził:
- Weźmiemy je ze sobą, ale nie będziemy się nimi zajmowali. Jeśli dobrowolnie pójdą za
nami, to dobrze, jeśli nie, to niech robią, co chcą.
Sześć z nich dosiedli Camba i porucznik Verano. Wyrazili oni ponadto gotowość wzięcia
jeszcze po dwa konie na cugle. Gdy poru-cznik ujrzał strzelby, które ludzie brata Jaguara
załadowali, zapytał, skąd je mają.
- Wykopaliśmy je - odparł Geronimo.
- Gdzie?
- Po drodze, w różnych miejscach.
- Tiempo tonitroso! ‘R~ są te, których szukam! Konfiskuję je.
- Z jakiego powodu?
- Należą do nas. Zostały skradzione ż arsenału.
- DQprawdy? Brzmi to jak bajeczka dla dzieci. Niech pan ją opowie bratu Jaguarowi, on
udzieli panu właściwej odpowiedzi.
- Czyżby nie dawał pan wiary moim słowom, senior? Ale teraz mamy co innego do roboty.
Niech pan posłucha! Wskazał na jezioro. Rozlegały się tam dziwne ryki. Abiponi odkryli
trupy, a także brak koni i więźniów. Brat Jaguar nie zważał na to, bo niebezpieczefistwo było
blisko. Rozpocżęła się nocna jazda z pięcio-ma Camba na czełe.
Przywódcy trzymali się dokładnie kierunku północnego, gdzie jak
*
~ sądził brat Jaguar, ciągnęla się rozległa pustynia. Niejechali galopem,
tylko kłusem i nie musieli się zajmować pozostałymi kofimi Abipo-
nów, bo dobrowolnie podążały za nimi. Instynkt podpowiadał im, że
yEy’. :
216 nawałnica nadciąga z południa, a więc ratunku należy szuka~ na pbłnocy.
Kiedy po upływie pół godziny zwolnili trochę tempo, by nie zmę-czy~ zbytnio koni, żółtawe
pasmo na południowej stronie nieba zna-cznie się rozszerzyło tak, że nocny mrok nie był już taki
gęsty jak przedtem. Po upływie dalszej pół godziny żółte pasmo rozszerzyło się na cały
pohtdniowy horyzont i tworzyło teraz trójkąt; którego wierz-chołek znajdował się w zenicie. W
środku trójkąta ukazała się ciemna plama. Ti~ójkąt był tak jasny, że na dole powstał półmrok, przy
którym widać było na odległość kilkuset kroków.
- Tb jest ta dziura, z której nadejdzie orkan - rzekł brat Jaguar do doktora Morgensterna, wskazując
na tę plamę.
- Czy to będzie niebezpieczne?
- Nie wiem, czy dla nas, ale na pewno wyrządzi szkody. Taka nawałnica spiętrza fale na ogromną
wysokość, wyrywa drzewa z ko-rzeniami i przewraca najmocniejsze domy.
- I my mamy schronić się przed nią w jakimś osiedlu, a więc w domach? Boże, zlituj się nad nami!
Domy te zawalą się nam na głowy i pod ich gruzami znajdziemy nieuchronny koniec, po łacinie
exitium.
- Właściwie należałoby się nad tym zastanowić. Ale ja polegam na wodzu, który zna warunki w
tym osiedlu.