Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

przyprowadzimy je z powrotem. I mamy też juczne siodła, a więc .:‘ wszystko, czego nam
potrzeba. A znalazłby~ drogę, gdybyśmy zabłą-dzili?
- Nie zabłądzimy. ‘Idm, gdzie już raz byłem, czuję się pewnie. Jeśli ‘ się waham, to z całkiem
innego powodu.
- Z j akiego?
- Z powodu krokodyli. Jak idzie o gnaty, to one bardzo żwawo zabierają się do roboty, a jak pan
znów natrafi na taką bestię i nie będą mógł panu pomóc?
- Będę bardzo uważał. Przyrzekam ci!
- Dobrze! Więc załatwione. Niech pan tylko powie, kiedy wyru-szamy.
Podczas tej rozmowy przejechali duży kawał drogi. Łąkę 254 przerywały niekiedy małe zagajniki,
widać było, że zasadżiły je ręce ludzkie. W oddali ciągnęty się pola uprawne, a za nimi tu i ówdzie
stały chaty. Jechali teraz pomiędzy niewielkimi osiedlami Camba. Pod wieczór przejeżdżali przez
rzadki, niewielki las. Gdy go minęli, ujrzeli lśniącą lagunę, pod którą ciągnęly się szeregi chat.
Zbudowane były po obu brzegach strumienia wypływającego z lasu. ‘Il;n strumiefi to byłaArrayo
claro, Czysty Strumiefi. Znajdowali się u celu, naprzeciw głównej wioski szczepu Camba.
Po lagunie pływało kilka łodzi, ludzie siedzący w nich łowili ryby. Za chatami widać było ogrody i
pola, pracowali tam mężczyźni, kobiety i dzieci. Przed chatami siedzieli lub stali ludzie, którzy
skofi-czyli już swoją pracę. ‘I~n sielski widok wjednej chwili się zmienił, gdy ktoś spostrzegł
przybyszów. Wydał natychmiast przeraźliwy okrzyk, który przekazywano sobie z ust do ust.
Rybacy szybko przypłynęli do brzegu. Ludzie pracujący na polach i w ogródach przybiegli do wsi i
wszyscy ukryli się w chatach, po kilku minutach wyszli uzbrojeni. Wtedy wódz wydał podobny
okrzyk. Ludzie~ zaskoczeni, poznali teraz, kim jest przybysz, zanim jeszcze mogli go dokładnie
zobaczyć. Rozległy się radosne okrzyki, ludzie wymachując bronią pobiegli na spotkanie
przybyłym.
Zgodnie z tamtejszym obyczajem przybysze musieli się zatrzymać, by mogło się odbyć uroczyste
powitanie. Nie zaczęlo się ono jednak od razu, bo nie zgromadzili się jeszcze wszyscy mieszkaficy
wioski. Wielu znajdowało się w lesie, trzeba ich było zawołać. Zrobiono to za pomocą
instrumentu, kawałka bambusa, do którego w charakterze ustnika przymocowana była ciefisza
wydrążona gałąź. Instrument ten wydawał potworny głuchy dźwięk, który niósł się bardzo daleko;
gdyż krzyki, które rozlegały się w odpowiedzi, dobiegały wyraźnie z wielkiej odległości. Wkrótce
ujrzano, jak ludzie pojedynczo lub grupami wy-biegają z lasu. Biegli tak prędko, jak tylko mogli,
co dowodziło, że ten sposób nawoływania stosowano tylko wówczas, kiedy chodziło o duży
pośpiech.
255
! Po pewnym czasie około trzystu ludzi zgromadziło się przed przy-byłymi, tworząc podwójny
szereg. Z tylu ustawiły się kobiety, a dzieci pozostały w tle jako widzowie.
Najpierw mężczyźni zaczęli taniec, polegający na ruchach rąk i głów, przy czym nogi nie odrywały
się od ziemi. Druga część tafica polegała na przesuwaniu się do przodu i do tyłu; w tej części brały
udział kobiety. W trzeciej części wymachiwano oszczepami i nożami, jednocześnie kobiety
rozpoczęły nieopisany wrzask. Wreszcie taniec się skoficzył,, tak to w każdym razie wyglądało.
Wówczas wódz wskazał na Hammera i zawołał głośno:
- Ojciec Jaguar!
Przez chwilę zapanowała cisza, zapewne wszyscy byli zdumieni, że tęn słynny człowiek jest wśród
nich. Potem rozległy się głośne, ogłu-szające okrzyki radości. Mężczyźni i kobiety skakali jak
oszalali na wszystkie stXony, dzieci poszły za przykładem dorosłych. Wielu przy-biegało, by
podać bohaterowi rękę lub tylko go dotknąć. Ojciec Jaguar nie był jeszcze nad Czystym
Strumieniem, ale tutejsi ludzie dobrze wiedzieli, że przyszedł kiedyś z pomocą innym ~zczepom