Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Tylko pół nocy, potem pojedziemy dalej. Chyba znajdziecie dla nas dwa dobre muły?
- Oczywiście. Dla seniores zawsze mam wszystko, czego potrzeba.
- Ile kosztuje jeden?
- Zapłacicie tylko dwadzieścia peso.
Była to bardzo niska cena.
- A jeśli nie mamy pieniędzy? - zaśmiał się gambusino bezczel-nie.
- Tb i tak będzie, jakbyście mi zapłacili. Nigdy nie byliście mi nic _ dłużni.
- W porządku! Zapłacimy po powrocie. Przygotujcie nam wygod-ne spanie, bo w dyliżansie
wytrzęsło nas okropnie, a przede wszystkim powiedzcie, gdzie można napotkać Indian
Mojosów.
- Chcecie iść do nich? Tb ludzie odważni, przedsiębiorczy.. Ale ja bym się z nimi nie zadawał.
- Bo was nie znają, ale ja jestem z nimi zaprzyjaźniony. .
340
- Spotkacie ich w okolicy doliny Guanaco, tam teraz polują.
-To niedobrze, bo muszę tracić czas, a chciałem jechać w innym kierunku.
- Dokąd?
-, W góry. Niech tó wam wystarczy. Pieniądze wasze otrzymacie, nawet nie wiedząc, dokąd
jedziemy.
- Wiem o ty~n. Przepraszam, senior, nie chciałem być wścibski.
Na tym skoficzyła się rozmowa. Goście zjedli i położli się w kącie, gdzie gospodarz urządził im
posłanie ze skór i koców. Skoficzył liczyć swoje pieniądze, wsypałje z brzękiem do głębokiej
kieszerii i znikł, by także się położyć. W pokoju. zrobiło się ciemno. Śpiący chrapali, mijała
godzina za godziną, nadeszła północ i wówczas gospodarz wszedł ze świecą, zbliżył się do obu
śpiących i obudził ich.
- Seniores, zbudźcie się! Czas wyruszać!
Wstali, każdy otrzymał do picia małe naczynie z mate i ciepły placek. Potem poszli z gospodarzem
na dwór, gdzie stały dwa muły. Miały dobrą uprząż, a w torbach przy siodłach zapas żywności na
drogę. Gospodarz oświetlił oba muły ze wszystkich stron i zapytał:
- Jesteście zadowoleni, seniores? Uprząż wam pożyczam, zwró-cicie mi, kiedy będziecie mogli.
- Muły są dobre, senior Rodrigo - odparł gambusino. - Uprząż zwrócimy za tydziefi. Do widzenia.
- Do widzenia. Szczę~liwej drogi.
Odjechali. Sereno patrzył za nimi z taką miną, jak gdyby zrobił dobry interes. Juź nieraz poźyczał
gambusino konie lub muły oraz i zawsze otrzyrnywał zwrot z dobrymi procentami. Gdy stukot
kopyt przebrzmiał w ciszy nocnej, wrócił do domu.
Nazajutrz powtórzyło się prawie to samo co poprzedniego dnia, tyle tylko, że nadeszło więcej niż
dwóch gości. Sereno właśnie przeli-czył pieniądze i schował je, kiedy usłyszał pod drzwiami tupot
nóg. Drzwi się otworzyły i weszło dwudziestu sześciu dobrze uzbrojonych męźczyzn, wszyscy,
wbrew tutejszym obyczajom, odziani od stóp do 341 głów w skórę i w kapeluszach z szerokim
rondem. Tylko dwóch nie miało kapeluszy, a ich długie włosy opadały na plecy. Rysy twarzy
zdradzały, że to Indianie. Jeden był młody, drugi bardzo stary. Gospodarz znał niektórych z tych
ludzi i przywitał serd~cznie, zwłaszcza brata Jaguara. T~n zamówił wino i zapytał, czy on i jego
towarzysze mogliby w ciągu godziny otrzymać pieczone asado con cuero, czyli mięso pieczone we
własnej krwi wraz ze skórą.
- Ile tylko pan zechce, senior.
- Potrzebuję tyle, ile zdoła zjeść dwudziestu sześciu głodnych mężczyzn. A potem niech pan
wyprowadzi swoje muły na dwór, obejrzymy je i kupimy dwadzieścia sześć sztuk.