Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Nie, ale tu może się z nim zmierzyć tylko jeden człowiek.
- Kim jest ten człowiek? Czy może mnie masz na-myśli?
- Może!
Crusada zbliżył się do bizona z boku, powolnym, nieśmiałym kro-kiem. ‘Ii~zymał w lewej ręce kij
z jedwabną chustką, a w prawej obnażony miecz. Jego wspaniała postać, odziana w
bogato,zdobiony strój, jakby zapowiadała ponowne zwycięstwo. Podczas gdy banderil-leros
skradali się z drugiej strony, bizon, nie zważając na nich, skiero-wał wzrok x~a Crusadę, w nim
rozpoznając właściwego przeciwnika. Zwierzę było nie tylko silne i odważne, lecz także
przebiegłe.
Wydawało się, że zna zamiary p~zeciwnika i nie pochylając łba, cze-
kało na atak. Crusada podszedł na odległość pięciu kroków, a ponie-
waż mu się to udało, już poczuł się zwycięzcą. Widział tuż przed sobą
szeroką pierś byka, cel, którego nie można przeoczyć. Podniósł więc
kolorową muletę, by odwrócić od siebie wzrok bizona i skierować na
kij, po czym skoczył na zwierzę. Był to skok samobójczy. Byk nie
zważał na muletę, tylko na człowieka. Gdy uj rzał wymierzony w swoją
, pierś miecz, pochylił łeb i przyjął cios pomiędzy rogi. Krótki, ledwie
41
dostrzegalny ruch łba i jeden róg tkwił głęboko w ciele espady. Byk podrzucił Crusadę do
góry i w tył. Tizech banderilleros chciało zajść bizona od tyhi, ten jednak zawrócił, by od
nowa chwyciE Crusadę, ujrzał ich i pochylił rogi. Wówczas tych trzech uciekło z . głośnym
krzykiem. Bizon raz jeszcze wziął Crusadę na rogi i cisnął w górę.
- haya, quita, soga! Que cobardia, que bajeza, que infamia - a fe, co ża tchórzostwo, co za
podłość, co za hafiba! - wołano ze wszy-stkich stron do banderill~ros, ponieważ haniebnie
zostawili espadę bez pomocy.
Tb podziałało, wrócili i znowu zbliżyli się do bizona, ale nie mogli uratowae Crusady, był już
martwy. ‘I~raz byk zwrócił na nich większą uwagę niż przedtem. Już miał przejść do ataku,
lecz banderilleros zaczęli uciekać.
Wydawało się, że bizon dobrze wie, jak przeszkodzi~ im w ucieczce, gdyż popędził do drzwi,
jak gdyby chciał odcią~ im drogę. Mogła ich ocalić tylko bariera, pobiegli,więc do niej. Byk
to zobaczył i obrał ten sam kierunek. Pierwszy z banderilleros szczęśliwie dostał się na górę,
drugi także, lecz trzeci nie był dość szybki, skoczył, chwycił się krawę-dzi bariery, lcz zanim
mógł się podciągnąć, bizon już byłza nim i trafił go rogiem w udo. Na szczęście cofnął róg,
by zadać następny cios, dzięki temu mężczyzna się uwolnił i krwawiąc wprawdzie, zdołał
wspiąe się na górę. Drugi cios byka trafił w barierę tak, że pękła belka. Zwierzę wiedziało,
gdzie ma szukać wroga i ponownie uderzyło w barierę, na szczęście w miejscu, gdzie
żnajdował się wzmacniający filar. Filar zaczął drżeć pod nieustannymi, potężnymi ciosami.
Barie-ra trzeszezała i gdyby bizon dalej w nią uderzał, pęicłaby, a wszyscy widzowie,
znajdujący się za nią, byliby narażeni na jego rogi.
Nic więc dziwnego, że po tej stronie cy~ku wybuchła panika, któ~‘a
bardzo szybko zaczęła się rozszerzać. Ludzie krzyczeli. Każdy, kto
ii.: „:’:’ czuł się zagrożony, pragnął się iatować. Wskakiwano na siedzenia i
oparcia, by uciekać do tyłu, a tam nie było miejsca. Jeden człowiek
przeskakiwał przez drugiego, wrzeszcząc i przeklinając popychano się
42
~
i tłoczono. Mogło dojś~ do strasznego nieszczęścia. Wówczas rozległ się donośny głos, który
zagh~szył dzikie wrzaski: