Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Czy musimy iść w tym właśnie kierunku?
-‘I~k, ale nie od razu. Musimy być ostrożni, najpierw sprawdzić, czy koni ktoś pilnuje. Poczekaj
tutaj, zaraz wrócę. Pocżołgał się dalej i Anton został sam chyba przez ponad kwadrans. Nie
obawiał się jednak o Inkę, bo z biegiem czasu przekonał się jaki to dzielny chłopak. Inka
wyłonił się z mroku i szepnął:
- Nie ma tam ani jednego strażnika, Konie były tak oswojone, że
;
pozwalały się głaskać. Poruszały się swobodnie po trawie i tylko madrina miała przednie nogi
lekko skrępowane, aby nie mogła sta-wiać zbyt dużych kroków.
- Ile tam jest koni?
- Bardzo,dużo... Zauważyłem, że wszystkie miały głowy zwrócone do madriny i bardzo się z tego
ucieszyłem.
- Dlaczego?
- Bo to oznacza, że wszystkie za nią pójdą, a jeśli to są wrogowie, czyli Abiponi, to zabiorę im
konie. ,
- Mówisz to poważnie? ‘Iyle zwierząt my dwaj nie zdołamy zabrać; to niemożliwe!
- Czemu nie? Jeśli zabierzemy madrinę, wszystkie inne podążą za nią.
- Ale Indianie usłyszą, że dźwięk dzwonka się oddala.
- Kiedy się śpi, nic się nie słyszy, a jestem przekonany, że oni śpią.
- No tak, ałe na pewno wystawili posterunki.
- Chyba tak, ale ponieważ czują się tu bezpieczni, jest ich zapewne
203
niewiele. Postaramy się to sprawdzić. Chodź i trzymaj się tuż za mną!
Musimy się czołgać, by nas nie zauważono.
Położyli się na ziemi i posuwali z największą ostrożnością; tak; by dotrzeć do
wspomnianych drzew. Kiedy się tam doczołgali, znaleźli się bardzo blisko skraju przesieli
leśnej, gdzie jak sądził Inka było obozowisko. Prześwit nie był szeroki, a ogniska świeciły
od jednego końca do drugiego. Widać było dokładnie całe obozowisko. Obaj młodzieńcy
leżeli tuż za drzewami i obserwowali, co się tam działo.
Obozowisko rozbiła bardzo liczna grupa Indian. Tam, gdźie prze-świt otwierał się na wolną
przestrźeń, tryskało z ziemi źródło, z którego płynęła woda do jeziora. Po obu stronach nurtu
płonęło osiem ognisk, wokół których krzątało się około osiemdziesięciu czer-wonoskórych.
Zajęci byli wyszukiwaniem sobie najdogodniejszych miejsc do spania. Pomiędzy dwoma
ogniskami, palącymi się po tej stronie wody, leżało sześciu ludzi, którzy, jak się wydawało, byli
związani. Pięciu z nich było ubranych jak Indianie, natomiast szósty, sądząc po odzieży, był
biały. Ponieważ leżeli głowami w kierunku Inki i Antona; ci nie mogli rozpoznać ich twarzy.
Grupa była uzbrojona w broń indiańską. Łuki i kołczany powiesili na wbitych w ziemię
oszczepach. Mieli rbwnież rurki do wydmuchi-wana strzał, które jeśli były zatrute, powodowały
natychmiastową śmierć. Pod jednym drzewem stał Indianin, któryjako jedyny posiadał strzelbę,
leżała obok niego na poncho. Prawdopodobnie był to wódz, ponieważ wydawał rozkazy, które
natychmiast wykonywano. Pqsługi-wał się przy tym śpievŚmą mową. Anton nie rozumiał z tego
ani słowa, zapytał więc cicho towarzysza: .
- Jakim językiem on mówi? Tb nie jest keczua ani nic innego, co
iy:.l..
4:’”’:It; rozumiem.
k.n:.,,..,..