Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Bo nie rniał go przy sobie. Te kilka przedmiotów, które przy nim znalazłem, były częścią tego
skarbu.
- Czy ci powiedział, gdzie znajduje się reszta?
, - Nie.
- To nie wiesz, gdzie należy szukać owego skarbu?
- I tak i nie.
- Nie bądź taki tajemniczy.
- Znam co prawda okolicę, ale nie znam miejsca.
2~8
- Wobec tego nie masz co liczyE na ten skarb. Co ci po nim, jeśli go nie możesz znaleźć? Możh
istnieje on tylko w twojej wyobraźni?
- Istnieje naprawdę, mogę przysiąc.
- Gdzie?
-Tam, w górach, w kotlinie o nazwie Barranca del Homicidio.
- Znam to miejsce dokładnie. Krąży o nim legenda, że tam zostali wymordowani ostatni Inkowie.
- Tak jest. I przypuszczam, że Inkowie przed swą gwałtowną śmiercią tam ukryli swoje skarby.
-Hm! Często slyszałem, że Inkowie byli bardzo bogaci. Wszystko,
,
czego dotykał władca, było ze szczerego złota. Hiszpanie zawieźli podobno de swego kraju całe
ładunki złota i srebra. AIe co tu gadać po prbżnicy, opowiadaj!
- Wszystkiego się dowiesz. Przybyłem wtedy z Chile, gdzie brałem udział w licznych walkach
byków i zdobyłem kilka nagród, ale raź się wygrywa, raz przegrywa, wiesz; jak to jest...
Straciłem wszystko i kiedy miałem wracać, musiałem zatrudnić się u kupca, który jechał do
Salta. No więc powiem ci, że on tam nigdy nie dojechał, jak sobie możesz wyobraziE.
Wybuchnął złośliwym śmiechem. ~o krótkiej chwili ciągnął dalej:
-Byłem zupełnie sam, kiedy dotarłem do zbocza po tamtej stronie gór. Był wieczór, jak doszedłem
do Barranca del Homicidio. Ponieważ tam byłe~, wiesz, że jest to rozległa, nieprzyjazna
ok^Iica. Pojechał-bym najchętriiej dalej do Salina del Condor, aIe było za daleko, a droga na
dółjest tak zła, że nawet przy najjaśniejszym świetle księżyca łatwo moża zablądźić, lub spaść.
Schroniłem się pod skałą, przywią-załem muła do głazu i ułożyłem się do snu.
- I mogłeś zaśnąć? - zapytał gambusino dziwnym głosem.
- A dlaczego nie?
- Z powodu kupca, który nigdy nie dojechał do Salty.
- Nie jestem starą babą. Kto umarł, nie wraca. Mimo to nie mogłem od razu zasnąć. Ale zarniast
snu przyszedł ktoś inny.
289
- Aha, już wiem. ‘lbn Indianin!
-‘Tak. Była pełnia księżyca, na niebie riie było ani jednej chmurki.
Usłyszałem kroki, nasłuchiwałem. Nadszedł jakiś człowiek, nie za-uważył ani iltnie, ani muła,
minął skałę, za którą leżałem. Zatrzymał się i spojrzał na księżyc. Zobaczyłem wtedy jego twarz.
Był to starzec, ale dobrze zbudowany i bardzo piękny. Miał na ramieniu łuk i koł-czan, a za pasem
nóż. Innej broni nie posiadał i w ogóle wydawało się, że nic innego przy sobie nie ma. Zwracały
uwagę jego siwe, bardzo , gęste, sięgające do bioder włosy. Jak później spostrzegłem, przytrzy- .
mywane były spinką. Stał długo, nie ruszając się. Patrzył na księżyc, coś szeptał, jakby się modlił.
Wydawało mi się, że czeka, aż księżyc dotrze do najwyższego punktu swego łuku, potem ruszył
dalej.