Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

i rózpalono kilka ognisk, wystawiono wartę. Tj~m razem miała ona od czasu do czasu
podsycać ogień, ponieważ się ochłodziło i wreszcie udano się na spoczynek:
Zanim don Parmesan ułożył się do snu, owijając się w poncho, zajrzałjeszcze raz do swoich
pijawek, którym już dwukrotnie dolewał wody. ‘Ii~oskliwie ustawił butelki między sobą a
Fritzem leżącym obok, po czym odwrócił się i zasnął.
Minęła noc i nie wydarzyło się nic szczególnego, jeśli nie liczyć tego, co nad ranem zrobił
jeden z wartowników. Był nim Picaro.
Właśnie podsycił ogiefi, ale nie odszedł jak przedtem, tylko podkradł
się na palcach do miejsca, gdzie chirurg spokojnie chrapał. Nasłuchi-
, wał przez chwilę, a ponieważ nikt się nie poruszył, sięgnął po butelki
z pijawkami, odwiązał szmatki i usiłował odchylić koc, którym był
owinięty don Parmesan. Udało mu się. Jak już wspomniano, chirurg
miał na sobie długie buty, ale dziś nie podciągnął w górę cholew.
Sięgały mu tylko do kolan i tworzyły lejki, do których Picaro wlał
zawartość dwu butelek, po czym znów zakrył chirurga kocem. Z
trzecią butelką poczołgał się do Fritza Kiesewettera i także pod jego
poncho wlał jej zawartość, po czym zawiązał wszystkie trzy butelki i
położył na miejscu, a następnie podkradł się do drugiego wartow-
nika. ^
186
- No i co, udało się? - zapytał tamten.
-‘hak - zachichotał wesołek.
- Tb wspaniale! - roześmiał się ten drugi. - Ciekawe, co też on powie, kiedy spostrzeże, że ma
pijawki na ciele, a nie w butelce!
- Dopiero będzie zabawa, zwłaszcza że z powrotem zakryłem butelki. Nie będzie umiał sobie
wytłumaczyć, jak one się wydostały.
- Czy wszystkie mu wpuściłeś?
- Nie, nie wszystkie, choć opróżniłem wszystkie butelki. Tb nie takie proste wysypać całe to
czepliwe paskudztwo, kiedy odlałem wodę. Ten drugi też trochę dostał.
- Ten drugi? Kto?
- Ten Frederico z niemieckim nazwiskiem niemożliwym do wy-mówienia, służący uczonego.
- On? Nie powinieneś był tego robić, to porządny chłopak. Ą
- Właściwie nie miałem takiego zamiaru, ale on tak spokojnie leżał obok, że coś mnie podkusiło,
aby i on dostał swoją dolę.
- ~le czasu potrwa, zanim to robactwo się po nich rozejdzie?
- Któż to wie? Nie jestem lekarzem i nigdy nie obserwowałem pijawek. Może godzinę. Wtedy już
będzie ranek i dość widno, abyśmy sobie obejrzeli to przedstawienie.
Poszeptali ze sobą jeszcze chwilę, pośmiali się i odesźli. Objęli posterunek jako ostatni, a więc do
nich należało budzenie ludzi. Czas mijał i zaczęło świtać. Poszli w pobliże śpiących, by zza drzew
obser-wować ofiary swojego żartu. Pijawki poprzez odzież dostały się do skóry i tam się przyssały.
Zaatakowani przez chwilę nie czuli co prawda tego ataku skierowanego na rozmaite części ciała, bo
spali bardzo mocno. Drapali się po rękach i nogach, drapali się wszędźie i coś przy tym mamrotali,
ale nie można było rozróżnić słów. ‘I~raz dopiero Picaro i jego towarzysz zbudzili śpiących,
którzy zerwali się na równe nogi. Gdy mały uczony ujrzał swego sługę, zapytał zdziwiony:
- Fritz, co masz na twarzy? Myślałem, że jesteśmy przy Źródle Krokodyli, a nie Pijawek!
- Bo tak jest - odparł Fritz.
- Ale to nie krokodyl, tylko pijawka przyssała się do twojego policzka, po łacinie gena. A na nosie
rozgniotłeś drugą! Sięgnij do swego prawego policzka! Wisi na nim jedna, i to jaka! Nassała się
do pełna.