Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

162 paczkę z książkami. Potem popędził dalej. Gambusino potknął się o paczkę i upadł. Szybko się
poderwał i chciał ruszyć dalej. Ale wtedy usłyszał przed sobą rozkazujący głos.
- Stać! Tli jest bra~ Jaguar ze swymi ludźmi. Kto się zbliży wbrew mojej woli, tego trafi kula!
Zmusiło to gambusina do zatrzymania się. Czy chciano go zmylić, wymieniając imię tego
człowieka? Skulił się i pomknął kilka kroków naprzód. Wtedy ujrzał przed sobą’ całą gromadę
mężczyzn. Byli w skórzanej odzieży, mieli kapelusze o, szerokich rondach, co na pam-pasach i w
przygt’anicznych okolicach było rzadkością. Po tym poznał, kogo ma przed sobą.
Do licha, to nie omyłka - pomy~lał. -To naprawdę ten przeklęty brat Jaguar. Jeśli pójdę dalej, każe
strzelae, to pewne. Muszę się cofnąć, ale zapłaci mi za to!
Zawrócił, ą kiedyjego ludzie, których w swej gorliwości wyprzedził, dołączyli do niego, rozkazał:
- Zawracajcie! Nic tu po nas.
- Nic? - zapytał Pellejo, który był wśród nich. - Dlaczego?
- Już ich nie ma, są dla nas straceni, przynajmniej dziś.
- Cźemu?
- Wiecie, kim jest ten łotr, który ich uwolnił? To brat Jaguar!
- Niemożliwe! To chyba omyłka.
- Nie. Widziałem jego ludzi, słyszałem też jego głos. Wracajcie szybko. Musimy się naradzić i
przedsięwziąć coś, by nas nie zaskoczyli, bo ten człowiek gotów jest jeszcze dziś na nas napaść.
- Chyba nie!
- Nie wierzy pan? Dlaczego nie?
- On chciał tylko uwolnić więżnibw. Gdyby zamierzał na nas napaść, byłby to uczynił przedtem.
- Może i tak, ale ja mu nie ufam. Znam go’lepiej. A on... on także trochę mnie zna... z dawnych
czasbw. Jeśli poznał mnie po głosie, to na pewno mi nie popuści. Nie mamy czasu do stracenia.
163
Szybko udali się do obozu, gdzie gaynbusino wydał rozkaz, by osiodłać konie i zgasić ogniska,
ponieważ muszą wyruszyE.
- Mamy odj echać? - zapytał Antonio Perillo. - Czy to koniecz-ne?
-‘Pak, przynajmniej na taką odległość, by brat Jaguar nie mógł nas odnaleźć podczas tej nocy.
- Nie odważy się nas zaskakiwaE.
- Ależ tak! Powiadam panu, że to dla niego żadne ryzyko.
Wódz potwierdził jego słowa.
- Jeśli to brat Jaguar uw~lnił więźniów,-trzeba stąd odjechać.
Tylko on mógł tego dokonać. Miał więcej ludzi ze sobą i kazał im rozniecid ogień. Podczas gdy my
rozmawialiśmy i nie zwracaliśmy uwagi na więźniów, uprowadził ich. On wie, że poprzysiągłem
sobie, iż go zabiję. Musimy jechać, bo tutaj nie zdołamy się obronić. Zatrzy-mamy się w
dogodnym miejscu i tam się naradzimy. Wobec tego nikt się już nie sprzeciwiał. Osiodłali konie i
wtedy dopiero spostrzegli; że brak im czterech wraz z siodłami, a także nie było obu paczek
należących do więźniów. Na szczęście mieli konie zapasowe. Gdy ugasili ogniska, ruszyli i
zgodnie ze zwyczajem Indian jechali gęsiego.
Droga prowadziła coraz głębiej w przesiekę, która powoli się
rozszerżała. Gdyby tworzyła ślepy zaułek, cała grupa wpadłaby w ręce
brat Jaguara. Lecz wódz Odważne Ramię znał tę okolicę zbyt dobrze
by się pomylić. Po upływie dwÓch godzin las cofnął się po obu stro-
nach i wyjechali na rozległą łąkę. Jechali kwadrans, potem zatrzymali
się na naradę. Jeźdźcy zsiedli z koni i utworzyli krąg, w którym zajęli
miejsca biali i wódZ. ~