Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Więc zapewne prawie wszystkich zastrzeliliście! A przecież rozkazałem Geronimo, by położył
kres temu mordowaniu. Chodźmy, Anciano, zobaczymy!
Obaj wjechali do doliny. Ujrzeli przed sobą smutny widok. Camba, ktbrzy przedtem ukrywali się
pod drzewami, opuścili kryjbwki, by pokazać przeciwnikowi swoją przewagę. Teraz, siedząc pod
drzewami i trzymając wciąż jeszcze brofi w pogotowiu, zajęli całą krawędź doliny. Po prawej,
gdzie był brat Jaguar, stał teraz Geronimo ze swymi białymi towarzyszami. Byli tam także doktor
Morgenstern i Fritz. ~ Abiponi znajdowali się jeszcze nad brzegiem małego jeziora. Nie -odważyli
się atakować i zbierali swoich poległych i rannych. Widać było, że zginęlo ich więcej piż połowa.
1ó wzbudziło na nowo gniew brata Jaguara. Pogalopował do Geronima, zeskoczył z siodła i zapytał
ostro:
- Czemu widzę tu tyle trupów, nie mówiącjuż o rannych? Przecież ci powiedziałem, żeby do
mojego powrotu nie strzelano?
- Nie moja wina, że stało się inaczej - odp~rł Geronimo. - Nie słuchano mnie. Musiałem grozić, by
zaprzestano strzelania.
- Wobec tego nie będziemy tym, co przeżyli, stawiać zbyt ostrych warunków. Niestety porucznik
Verano zabił wodza Abiponów. Bę-dziemy więc prowadzi~ rokowania z wodzami niższego
szczebla. Poślij po nich gońca. Niech do mnie przyjdą. Zapewnij im bezpieczną
.
eskortę. Ale muszą stawić się bez broni.
Gdy goniec odszedł, Hammer zwrócił się do Morgensterna po niemiecku:
- Przecież poleciłem panu pozostać przy koniach. Jakim więc sposobem znalazł się pan po
przeciwnej stronie doliny i w dodatku 314 w rękach wroga? ą
- Tó sprawiła nasza odwaga, po łacinie fortitudo albo strenuitas.
- odparł uczony.
- A więc nieposłuszefistwo! Dziwna rzecz, że pafiska odwaga w zawsze przynosi szkody. Widać
cechuje was obu jakiś szczególnie niefortunny rodzaj fortitudo, czyli strenuitas. k~ Właśnie
nadszedł jeden z jego towarzyszy, by poinformować, że . umierający kapitan Pellejo pragnie z
nim rozmawiać. Brat Jaguar pospieszył wraz z Ancianem na miejsce, gdzie ułożono rannego i
jako tako opatrzono. Bandaż był przesiąknięty krwią, kapitan przyciskał ręką ranę, jakby w ten
sposób chciał powstrzymać ulatujące życie.
Brat Jaguar spojrzał na jego śmiertelnie bladą twarz i zamierający
I
wzrok i choć wiedział, że już nic nie da się zrobić, pochylił się nad
rannym, by go zbadaE. ~’
- Proszę się nie fatygować, senior - rzekł Pellejo słabym głosem.
7.;F
- Czuję, że umieram.
- Niestety, nie ma dla pana ratunku. Pozostało panu tylko parę minut życia. Czy chce pan ulży~
swemu sumieniu? Czy ma pan życze-nie, które mógłbym spełnić?
- Życzenie... ‘Tak! - odparł ranny i wzrok jego na kilka sekund nabrał życia. - Niech pan pomści
moją śmierć..
- Uczynię to. I .ja mam do załatwienia swoje porachunki ze zbiegłymi, doliczę więc do tego
popełnione na panu morderstwo. Ale proszę mi pomóc.’ Czy zna pan plany tych łotrów?
-Tak-odparł Pellejo, przyciskając rękę do rany. - Chwile mego życia są policzone, ale wystarczą, by
powiedzieć panu, co podsłucha- ~ łem. Ci dwaj pragnęli wzbogacić się na tej wyprawie
wojennej. Spo-dziewali się zagarnąć łupy. ‘I~raz muszą z tego zrezygnować, ale za to
postanowili zdobyć upragnione bogactwo w górach.
- Czy zna pan to miejsce?