Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

leczniczy. Dalej ciągną się cabezeras de los valles, wyższe strefy, do-
chodzące do 3300 metrów. Są one osłonięte wysokimi górami, i
występuje tutaj obfitość roślin. Do tej wysokości rośnie las, na wy-
ższym zaś poziomie spotyka się już tylko pojedyncze drzewa i tylko w
szczególnie osłoniętych miejscach. Następna strefa, puna, wznosi się
do 3900 metrów. Oprócz pojedynczych drzew rosną tu tylko zioła i
trawy, któtymi żywią się zwierzęta, panuje zaś tutaj wielka susza,
przerywana jedynie porami deszczowymi. Następna strefa, zwana
puna brava, obejmuje teren do najwyższych szczytów górskich, ten
348 powyżej 3900 metrów. Na tak znacznej wysokości znajdują się bogate pokłady kruszcu, a
pomiędzy górskimi kolosami prowadzą przełęcze. ‘Iiitaj nawet w lecie deszcz często zamienia się
w śnieg i grad, w zimie natomiast szaleją burze śnieżne, przynoszące często zgubę podróżni-kom,
którzy ważą się o tej porze roku przechodzi~ przez Andy. Tam, gdzie po drugiej stronie granicy
argentyfiskiej na terytorium boliwijskim puna graniczy z górną cabezerą, na wschodnich zboczach
ciągnie się gęsty las chifiskich drzew. Na odsłoniętych miejscach pośród lasu zńajdują się osady
Indian Mojosów. ‘I~ochę wyżej, pozą granicą puny, leży dolina Guanaco, do której Mojosowie
udali się na polowanie. Wyżej, prawie już w puna brava, na niewielkim płaskowy-żu rozlewa swoje
wody Salina del Condor, jeszcze wyżej leży Wąwóz ‘ Mordereów. W jego pobliżu od
prz~łęczy Iquique do Salina del Condor i dalej przez granicę argentyfiską do Humahuaca prowadzi
ścieżka, z którą łączy się druga, biegnąca od północy z Peru. Ścieżka nie jest tu właściwym
określeniem, ho nie odpowiada temu, co rozu-miemy na ogół pod tym słowem. Zwierzę juczne
idzie po skałach czy odłamkach kamieni, przez doliny i jary, nie pozostawiając śladów, z których
mogłaby powstać udeptana droga. Tylko doświadczony my-śliwy lub przewodnik zna tę okolicę,
zwykły podróżnik bardzo łatwo myli kierunek i może błąkać się całymi tygodniami, nie znajdując
drogi czy przełęczy. Nawet znawca, jeśli nie skupi dostatecznie uwagi, może przeoczyć ślady i
obrać zły kierunek.
1hk właśnie stało się z peonem z Humahuaca, który miał zaprowa-dzić obu Niemców do Salina del
Condor. Był on kiedyś z pewnymi ludźmi w tych górach, ale nie zwracał uwagi na szczegóły
okolicy i ~teraz zabłądził.
Było południe i peon już od wczesnego rana zachowywał się bardzo dziwnie. Często zbaczał z
obranego kierunku, zwracał, kierował się na prawo albo na lewo, by potem znów wrócić na dawny
szlak. Obrzucał okolicę niepewnyxn wzrokiem i starał się nie zdradzać wa-hania.
349
Doktor-tego nie spostrzegł, Fritz jednak był bystrzejszy i dobrze wszystko widział. Tizej jeźdźcy
znajdowali się teraz w miejscu, gdzie otwierały się przed nimi dwie wąskie doliny, jedna
prowadziła na lewo, druga prosto. Peon przystanął, by się zastanowić. Patrzył to na lewo, to przed
siebie, najwidoczniej nie wiedział, w którą stronę jechać. Wreszcie Fritz stracił cierpliwość.
- Czemu pan się zatrzymał? Zdaje się, że zgubił pan drogę?
- Co panu przyszło do głowy? - odparł przewodnik obrażonym tonem. - Sądzi pan, że nie wiem,
gdzie jestem?
- Wie pan z całą pewnością, że znajduje się w Andach, ale wjakim punkcie, tego niestety chyba pan
nie wie.
- Czy chce mnie pan obrazić? Jeśli tak, to zostawię was tutaj i zawrócę! - zagroził peon.
- Zawróci pan? Chyba by pan tego nie zrobił - uśmiechnął się Fritz.
- Dlaczego nie?
- Bo muł, którego pan dosiada, należy do nas. Musiałby pan wracać pieszo.
- A jeśli nie oddam muła?
- Niech pan nie gada głupstw. Widzi pan, że jesteśmy uzbrojeni.