Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

Fritz miał właśnie usłucha~ i podniósł rękę. Popatrzył na nią przez chwilą osłupiały, wreszcie
żawołał:
- A to co? Na mojej ręce wisi coś óbcego, co wcale do mnie nie należy! Czy to polip, czy pieczona
gruszka?
Spoglądał na pijawkę, która zwisała z jego dłoni podobna do gruszki. Potrząsnął ręką, ale pijawka
się nie óderwała.
-To pijawka - oświadczył Morgenstern. - A ta na twojej twarzy jest jeszeze większa i grubsza.
Fritz sięgnął do twarzy i poczuł pijawkę, chwycił ją, oderwał i odrzucił. Óczywiście miejsce to
zaczęło od razu krwawić.
- Pijawki, to naprawdę pijawki? Dó licha, co za ohyda! -zawołał.
- Chyba zagarnąłem je przy ostatnim źródle.
Argentyńczycy wybuchnęli śmiechem; chociaż nie rozumieli jego słów. Miał na szyi jeszcze jedną
pijawkę i drugą za uchem. Z boku za nim stał don Parmesan. Jemu dwie pijawki zwisały z
podbródka. Nie ~ czuł ich. Zobaczył, o co chodzi, szybko wysunął się do przodu i rzekł do Fritza
po hiszpańsku:
- Ma pan pijawki ńa twarzy, na szyi i przy uełiu. Zaraz je panu zdejmę. Znam się na tym. Niech pan
stoi spokojnie, nic nie będzie bolało.
Sięgnął pó pijawkę na szyi Fritza, ten jednak odparł ze śmiechem:
- Niech pan najpierw sam siebie zoperuje, don Parmesan! Dwie sztuki zwisają panu z podbródka.
- Co? - zapytał chirurg zdziwiony. Sięgnął we wskazane miejsce i poczuł „wisiorki”. Zadowolóny
ciągnął dalej: - To nic. Oblazły mnie, kiedy siedziałem z nogami w wodzie. Zdejmę je, nie
robiąc im
188 krzywdy i włożę do innych, które są w butelkach. Niech pan poczeka. Potem uwolnię pana.
Ostrożnie usiłował usunąć pijawki, ~ ponieważ były już pełne i napiły się do syta, udało mu się to
bez trudu. Pochylił się do swoich butelek, podniósł jedną, zrobił zdziwioną minę, wziął drugą
butelkę, a także trzecią, po czym zawołał zdumiony:
- Puste! Wszystkie trzy są puste! Gdzie są moje pijawki?
Odpowiedzią był ogólny śmiech. Picaro zdążył już dać potajemnie znak swym kolegom, wiedzieli
więc, o co chodzi. Toteż Geronimo odpowiedział zc~~iwionemu chirurgowi:
- Gdzie one są? Musi pan je czuć, don Parmesan. Myślę, że ma je pan na swoim ciele. A nasz drogi
senior Frederico powinien także sprawdzić, czy te pijawki, które widać, są jedynymi. Podszedł
do Fritza, zdjął z niego pas, rozchylił koszulę i ciągnął dalej ze śmiechem.
- ‘Pak też myślałem. Cała kolonia pijawek, jedna przy drugiej.
Senior, te małe stworzonka czują najwidoczniej ogromną sympatię do pana.
- Dziękuję za taką sympatię - odparł Fritz gniewnie, sięgając do piersi, by oderwać pijawki.
Ale Parmesan powstrzymał go, chwytając za ramiona i wołając z przerażeniem: ,
- Niech pan poczeka! Moje butelki są puste, a więc to moje pijawki, nie wolno panu robić im
krzywdy! One mi się wymknęły, muszę je znów złapać, pojedynczo i ostrożnie; żeby żadnej
nie uszko-dzić.
- Co mnie obchodzi, czyje są te bestie! - odparł Kiesewetter wściekły. - Nie pozwolę, by mnie
obsiadły i pożarły. Precz z nimi!
Chciał wykonać swój zamiar, lecz chirurg wciąż jeszcze trzymał go mocno i błagał:
- Nie, nie, senior! Niech pan mnie wysłucha! Uwolnię pana od . nich, choćby wszystkie
na panu wisiały!
- Wszystkie? Togo tylko brakowało! Mam dość tych, które widzę, 189 a jeśli...