Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

szerokie pasma drzew i krzewów, w których listowiu trzepotał rześko‘ptasi ludek. I jak daleko
sięgała wilgoć, tam wyrastała trawa, która im dalej od źródła, tym stawała się’rzadsza, ale w
pobliżu drzew tworzyła soczystą zieleń, stanowiącą obfite pożywienie dla koni.
Tiitaj jeźdźcy się zatrzymali. Najpierw sami napili się do syta, potem zaprowadzili konie do źródła,
by ugasiły pragnienie. Don Parmesan, podobnie jak inni, mocno odczuwał brak wody, ale bar-dziej
niż upragnioną wodą był zachwycony pijawkami, które zobaczył w rowie.
- Co za znalezisko! -zawołał, zwracając się do doktora Morgen-sterna. - T’u można by wyciągnąć
krew tysiącu chorym w ciągu pdł godziny. Czy nie cieszy pana widok tych wspaniałych
stworzonek?
179
- Gdyby to były mamuty albo mastodonty, to istotnie bym się cieszył - odparł uczony - ale pijawki,
po łacinie hirudo, nie wpra-wiają mnie w zachwyt.
- Bo pan żyje bardziej przed niż po potopie.. Niech pan sobie wyobrazi jakikolwiek stan zapalny.
Jakie to szczęście, kiedy się ma pod ręką pijawki! Każdy wrzód lub opuchliznę można
zlikwidować, przykładając kilka tuzinów tych pożytecznych istot. Gdyby panu na przykład
spuchł język albo dziąsła, z przyjemnością wsadziłbym panu zę trzydzieści pijawek do ust.
- Dziękuję bardzo, senior...
- Don, don Parmesan, nie senior - przerwał mu chirurg karcą-cym tonem.
- Dobrze, don Parmesan, nie senior! Dziękuję za gotowość wsa-dzenia ~xni trzydziestu pijawek do
ust. Ale nigdy bym się na to nie zgodził. Nigdy!
- Nie? No to życzę panu z całego serca, aby spuchł panu j ęzyk tak, że będzie gruby jak ropucha.
Wtedy na pewno weźmie pan do ust pijawki.
- Muszę stwierdzić, że nie jest to zbyt przyjazne życzenie, don Parmesan. Nie życzy się
przyjacielowi ropuchy w ustach. Zresztą wcale nie jest powiedziane, że to są naprawdę lecznicze
pijawki.
- Owszem, są. Zaraz to panu udowodnię:
Don Parmesan ułamał gałązkę, uderzył nią w wodę i wyłowił kape-luszem kilka podpływających
pijawek. Gdy wziąłjedną do ręki, ta od razu zwinęła się w kłębek.
- Widzi pan, że jest prawdżiwa! - zawołał. -Jeśli pijawka zwija się w kłębek, to znaczy, że jest
użyteczna. Udowodnię to panu. Proszę, niech pan wysunie język. Przystawię panu pijawkę. i
zobaczy pan, że zaraz ukłuje.
- Dlaczego akurat język, don Parmesan?
- Bo jest najbardziej ukrwioną częścią pafiskiego ciała.
- Wobec tego niech pan zademonstruje ten eksperyment na własnym języku, po łacinie lingua:
Odsunął się od chirurga. 1~n rzekł potrząsając głową:
- Nie mogę pojąć, jak zoolog może czuć odrazę do tych czystych zwierzątek. Wykorzystam tę
świetną sposobnoś~ i złowię kilka, aby je przechować na wszelki wypadek. Zauważyłem, że
jeden z naszych ludzi ma kilka pustych butelek po winie. Chciał je napełnić wodą, ale mam
nadzieję, że odstąpi od tego zamiaru dla dobra sprawy:
Porozmawiał chwilę z tym człowiekiem i ten spełnił jego prośbę. Potem don Parmesan zdjął buty i
wsadził bose nogi do wody. Od razu pokryły się pijawkami, które odrywał i wkładał do butelek.
Podczas kiedy się tym zajmował, brat Jaguar przeszedł całą oazę, by dokładnie zbadać jej grunt.
Inni pomagali mu przy tym. ‘I~m, gdzie krzewy się koficzyły, zwróciło jego uwagę jedno miejsce,
skąpo poroś-nięte trawą. Kiedy mocno tupnąi nogą, rozległ się głuchy dźwięk.
- Jestem przel~onany, że to kryjówka, której szukam! - rzekł.
- Też tak uważam - odparł Fritz stojący obok - bo to miejsce wygląda dokładnie tak jak tamto,
gdzie chcieliśmy wykopać Giganto-chelonię. ~’am również trawa była skąpa.