Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- Po co? Cielo! Co za pytanie! Człowiek jest zdrów i wesół. Nic mu nie dolega, absolutnie nic. W
ogóle nie mam na myśli nikogo konkretnego, tylko zastanawiam się nad takim przypadkiem, co
bym zrobił, gdybym musiał amputowaE nogę. Czy uważa pan, że miałbym po temu należytą
zręczność?
- Owszem, senior. Ale mimo wszystko jestem szczerze rad, że to tylko pana rozważania tak na
wszelki wypadek. Myślałem bowiem, że mam panu pomóc, trzymając nogę tego nieszczęś~ika.
-To wcale nie jest konieczne, bo nie potrzebuję pomocy. Jestem tak zręczny, że pacjent w ogóle nic
nie odczuwa. Dopiero gdy uzdro-wiony opuszcza łoże, stwierdza, że ma tylko jedną nogę. I tak
robię nie tylko z nogą, leez z każdą kończyną. Powiadam panu, ciacham wszystko, co trzeba.
Mężczyzna tak wymachiwał przy tym ramionami, że doktor prze-zornie zawołał:
- O Boże! Jestem całkiem zdrowy. mnie nie musi pan niczego amputować.
- Niestety! To wielka szkoda, że nie jest pan ranny ani nie ma pan próchnicy kości. Ucieszyłby się
pan ogromnie z kunsztu, z jakim uwolniłbym pana od chorej koficzyny. Narzędzia mam zawsze
przy sobie. Co pan sądzi o wypiłowaniu stawu łokciowego? Czywidział pan już kiedyś taką
operację?
- Nie. I zapewniam pana, że moje łokcie są w całkowitym porząd-ku.
- Och, a nie szkodziłoby, gdyby były roztrzaskane kulą albo niesprawne z powodu zestarzałego
zwichnięcia. Wypiłowałbym je i potem mógłby pan całkiem dobrze poruszać ramionami.
- Nie wątpię, senior. Ale mimo to wolę się nie poddawać takiej operacji.
- Tak więc jest pan człowiekiem uczonynn, ale nie ma odwagi, by złożyć ofiarę na ołtarzu’nauki.
Wielka szkoda, bo ja ciacham wszystko.
- Podziwiam pana zręczność, ate niestety nie mam czasu dłuż~j rozprawiać na ten temat. Poszukuję
koni do swojej podróży, a że tu nie znalazłem nic odpowiedniego, muszę się dalej...
- Niech się pan nie fatyguje - przerwał mu chirurg. ~ Jestem do pafiskiej dyspozycji.
- Pan? Czy pan wie może, gdzie mogę dostać mocne i wytrzymałe . zwierzęta?
- Nie tylko wiem, lecz sam zamierzam takie kupić.
~ Gdzie?
- Na małej estancji, położonej pół godziity drogi od miasta. Ale nie ma pośpiechu. Możemy to
kupno załatwić dopiero jutro. Dowie- y? działem się, że estancjero wyjechał i wraca dopiero
dziś wieczorem.
- Więc muszę się rozejrzeć gdzie indziej, bo nie mam czasu do 71 stracenia:
- Dlaczego? Przedpotopowe szkielety przecież nie uciekną.
- Nie, ale muszę dogonić grupę ludzi, którzy już wcześniej poje-chali do Laguna Porongos.
Chirurg nastawił uszu.
-Co to za ludzie? Czy ma pan może na myśli brata Jaguara i jego towarzyszy?
-Tak. Może go pan zna?
- Owszem, tak dobrze jak siebie samego. Należę do jego ludzi.
Mieliśmy się tu spotkać. Ale nagle zatrzymano mnie w Puerto Anto-nio i się spóźniłem. Oni już
odjechali. Mogłem co prawda od razu kupić konia, by podążyć za nimi, ale w tym mieście nie ma
nic przyzwoitego. Dlatego wolę poczekać do jutra rana, by kupić dobrego konia i nie ryzykować
zwierzęcia, które pode mną padnie.
Doktor Morgenstern miał lekkie uczucie grozy przed człowiekiem, który „ciachałwszystko, co
popadnie”. Ale teraz był rad, że go spotkał, toteż rzekł:
- Czy sądzi pan, że uda się dogoni~ brata Jaguara?
- Oczywiście. Znam dokładnie drogę, którą obrał.
- Ogromnie mnie to cieszy. Czy pozwoli pan, po łacinie concessio, że się do niego przyłączę?
- Bardzo chętnie, senior, gdyż obaj jesteśmy adeptami nauki, a więc kolegami. Cieszę się z
góry, że może jednak będę miał okazję pokazać panu, że nie obawiam się dokonania nawet