Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

Istotnie, kiedy się dokładnie przyjrzało powierzchni wody, zwłasz-cza w pobliżu brzegu, widać
było chyba całe setki tych gadów. Kości leżały tak, jak je zostawili. Obaj zaczęli je układać i
obwiązywać sznurami. Ale nie posuwało się to tak szybko, jak tego chciał Fritz, ponieważ jego pan
musiał mu to i owo pokazać, wytłumaczyć i setki razy prosić, by zachowywał jak największą
ostrożność, aby nic nie uszkodzić. Tizeba było tu coś zdrapać, tam obmyć jakąś część wodą. Czas
mijał i obaj nie zwracali uwagi na to, co dzieje się w pobliżu bagna. Nagle usłyszeli donośny głos.
Przykucnięci w sitowiu teraz się ‘ zerwali, by sprawdzić, kto tak niespodziewanie się tu zjawił. Byli
ukryci za krzakami, ale między gałązkami mogli coś zobaczyć. Widok ten ogromnie ich
zaniepokoił. .
Przybył tam bowiem cały oddział wojska, konnica i piechota. Lu-dzie ci najwi~ioczniej chcieli się
zatrzymać niedaleko bagna. Mieli zamiar spędzić tu noc. Kilkunastu jeźdźców zbliżyło się, bo z
daleka dojrzeli konie, przy których teraz przystanęli. Jeden z nich był India-ninem, pozostali to
biali. Zsiedli z koni i zaczęli rozglądać się na wszystkie strony, szukając w sitowiu śladów.
Znajdowali się w odle-głości najwyżej czterdziestu kroków od uczonego i Fritza, widać było ich
twarze.
- O Boże, ale pasztet! - szepnął Fritz do swego pana. - Czemu pan tak długo marudził? Wiedziałem,
że tak będzie. Zna pan tych drabów?
- Niestety tak - odparł doktor, który teraz poczuł się bardzo
266 nieswojo. - Jeśli się nie mylę, to bw Antonio Perillo, ktbry do mnie strzełał, a także kapitan
Pellejo, który zaskoczył nas przy żółwiu olbrzymie.
- A także ten osiłek, którego zwą gambusino! Panie doktorze, niech pan spojrzy dalej! Zebrało się
tam co najmniej ośmiuset uzbro-jonych ludzi. A wie pan, kim oni są? Tb Abiponi!
- Czy nie możemy stąd uciec?
- A dokąd? Tam do tych drani czy też do wody? ‘Pam złapią nas czerwonoskórzy, a tu pożrą
krokodyle.
- Więc pozostafimy tutaj za krzakami. Może nas nie znajdą. A kiedy będzie ciemno, uciekniemy.
- Też ma pan pomysły! Schwytają nas, zanim upłynie pięć minut.
-To byłoby chyba niebezpieczne, prawda?
- W każdym razie niezbyt przyjemne.
- Co powiemy, kiedy nas zapytają, co tu robimy?
- Dobrze, że wpadł pan na to pytanie. Nic pan nie odpowie. Ja będę gadał. W każdym razie nie
powinni wiedzieć, że jest tu brat Jaguar, i że Camba wiedzą o zamierzonym napadzie.
Przyjechaliśmy tu całkiem sami. I pozostaniemy przy tym, nawet gdyby nas mieli wbić na pal,
następnie powiesić, potem otruć, a na koniec zamordować. Uwaga! Toraz wpadli na nasz ślad.
Niech to diabli!
Szukający odróżnili wreszcie stare ślady od świeżych. Zbliżyli się i
szybko weszli za krzaki. Gambusino szedł przodem. Kiedy ujrzał obu
mężczyzn, zawołał zaskoczony: ,
-Ay maravilla -co za cud! Kogbż to widzimy? Nasi drodzy starzy znajomi! Witamy, seniores! Co tu
porabiacie? Czyżbyście znów znaleźli żótwia olbrzyma? Macie tu do czynienia z naprawdę
starymi gnatami. Wkrótce wasze będą też wyglądały tak jak te tutaj! - Wybuchnął szyderczym
śmiechem, inni mu zawtórowali. Schwytali obu i powlekli do koni, gdzie grunt był twardy i
suchy, a więc pewniej-szy i bezpieczniejszy niż tam nad wodą. Okrążono ich, po czym
przeszukano im torby. Odebrano im po raz drugi wszystko to, co 267 zawierały.
Gambusino stanął przed nimi, szeroko rozstawiwszy nogi i zapytał doktora Morgensterna
szyderczym tonem.
- No, drogi przyjacielu, co się dzieje z bratem Jaguarem?
- On jest na waszym tropie - odparł Fritz szybko, aby dalsze pytania kierowano do niego.