Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

- No pewnie, że wiem. Jeśli się nie mylę to jest kość.
245
- Głupiec z ciebie! ‘Tak, to jest kość, ale jaka kość? Pomyśl tylko, Fritz, mamy tutaj os femori
glyptodonta! Co za odkrycie! 1~ kość jest o wiele cenniejsza niż wszystkie zgromadzone tutaj.
‘-Tak? No to winszuję panu, bo tam jest dużo więcej takich kości.
- Doprawdy? Gdzie?
-Tdm, gdzie przed chwilą byłem.
Fr~tz wskazał ręką kierunek, a jego pan od razu tam popędził.
- Niech pan poczeka! - zawołał za nim Fritz. - Nie prosto przed siebie. Musi pan skręcić w lewo!
Ale mały rozentuzjazmowany człowiek chciałjak najprędzej dostać się na tamto miejsce,
wszedłwięc prosto w gęste sitowie. W kilka chwil pógniej dał się słyszeć szmer nie budzący
żadnych wątpliwości, a potem rozległo się wołanie doktora o pomoc. Fritz zawrócił, i ujrzał
uczonego gorączkowo wymachującego rękami i wzywającego pomo-cy. Wierny sługa, nie bacząc
na niebezpieczefistwo, skoczył szybko w sitowie. Kiedy zrobił pięć czy sześć kroków, ujrzał
prżerażający widok. Woda wdarła się tu w ląd, tworząc wąską zatoczkę, której Morgen-stern nie
zauważył, bo była porośnięta sitowiem. Wpadł tam i pogrążył się po szyję w szlamie. Ale nie to
było najgorsze, o wiele niebezpiecz-niejsze było coś innego. Przywołany odgłosem upadku
przedzierał się do zatoli krokodyl. Na szczęście zatoka była wąska jak rów, tak że zwierzę mogło
tylko bardzo powoli podchodzić do swej ofiary, ale z C chciwą gorliwością przysuwał się coraz
bliżej i kiedy Fritz nadbiegł jli;.’Cu..”’4. , był koficem sweT paszczy oddalony od Morgensterna
zaledwie o trzy , stopy. ‘Iirn co prawda również poruszał rękami i nogami, aby uj~ć
niebezpieczeństwu, ale pogrążał się przy tym coraz bardziej w bagnie, które go więziło. Fritz ani na
chwilę nie stracił przytomności umysłu. Na szczęście miał na ramieniu strzelbę. Zerwał ją i
utorował sobie drogę do fatalnego miejsca, skierował lufę prosto w ślepia zwierzęcia i strzelił.
Rozległ się huk, krokodyl skoczył do góry. potem znierucho-miał. Fritz wpakował w niego jeszcze
cały ładunek drugiej lufy, po czym zawołał:
246
- Udało się! 1ó był ostatni moment! Wieloryb padł, a teraz wydobędziemy Jonasza. Niech się pan
chwyci mojej strzelby. Wyciąg-nę pana z tej miłej kąpieli.
Morgenstern chwycił podaną mu strzelbę i Fritz ciągnął z całych sił, ale podstępne bagno nie
zamierzało tak szybko wypuściE swojej ofiary. Pomógł im Indianin. Wspólnymi siłami uwolnili
uczonego. Ale jak on wyglądał, kiedy ociekając błotem i niezbyt pięknie pachnąc stanął przed
Fritzem! ‘I~n szybkim ruchem ściągnął z niego tak piękne przedtem poncho, by je wyżąć, zrzędząc
przy tym z troską w głosie.
- Co też panu przyszło do głowy, żeby tam skakać! Przecież czasu było dość. Nie należy od razu
korzystać z każdej okazji. Przecież wołałem za panem, aby nie szedł pan prosto, tylko skręcił w
lewo.
- Ale Indianin do mnie machał - usprawiedliwiał się uczony, rozkładając ręce.
- On machał na „nie”, a nie na „tak”. Pan inyślał, że na migi można przejechać cały świat, i dokąd
to pana zaprowadziło? ‘I~raz muszę pana wyprać, opłukać, wyżąć, powiesić na słoficu i
popryskać koloń-ską wodą, by przywrócić panu dawny wygląd i ludzki zapach! Wie pan, co
panu zaproponuję?
- Co, mój drogi? - zapytał doktor zgnębiony.
- Mamy jednakową odzież i jesteśmy tego samego wzrostu. Pan mnie zaszczyci swoją szatą, a ja
dam panu moją.
- Nie, Fritz, nie zgadzam się. Moja jest mokra i brudna, po łacińie udus i limosus.
- No tak! A skoro pan jest mokry, to czy sługa może być suchy?