Karol May - Skarb In.. - zayo.pl

mada, którą uważali za grupę brata Jaguara. Oni także zsiedli z koni, by wreszcie do woli się napić
i wypocząć. Po godzinie ruszyli dalej. Doktor Morgenstern miał na łańcuszku od zegarka mały
kompas. Spojrzawszy nań stwierdził, że ślad prowadzi coraz bardziej na wschód. Już nie na
północny wschód, tylko po prostu wschód. To jeszcze bardziej zaniepokoiło chirurga. Pokręcił
głową i rzekł:
-Jeśli pojedziemy w tamtą stronę, to nigdy nie dotrzemy do Gran Chaco: Jeśli się nie mylę, to
zdążamy w kierunku Rio Salado, gdzie położone jest Paso de la Canas, a może nawet Paso de
Quebracho. Czy rzeczywiście mamy przed sobą brata Jaguara? Mam wielką ocho-tę zawrócić
lub skręcić w lewo.
- Ja ~ pojadę tak,, jak prowadzi ślad - odparł Morgenstern. - Gdzie są ślady, tam też są i ludzie, a
gdzie są ludzie, tam jest co jeść. ‘Iaka konkluzja wywarła dobre wrażenie na don Parmesanie,
więc rzekł, kiwając głową:
- Tb prawda. Być może dziś będziemy musieli głodować, bo nie zauważyliśmy żadnego zwierzęcia
prócz sępów, więc jedźmy tym tro-pem.
Pojechali. Późnym popołudniem chirurg wskazał ręką przed siebie i rzekł cicho, jak gdyby się
obawiał, że zostanie usłyszany:
- Un averstruz, un ayestruz - struś, struś!
Pozostali mężczyźni spojrzeli w tamtą stronę i rzeczywiście ujrzeli strusia, ktÓry gorliwie dłubał
dziobem w ziemi i nie spostrzegł jeźdźców, gdyż odwrócony był do nich tyłem.
- Będzie mięso, będzie mięso - ciągnął dalej dón Parmesan. -
Zaspokoimy głód. ~
- Ale dopiero wówczas, jeśli ustrzelimy ptaka - rzekł Fritz. - Słysza~em, że strusia bardzo trudno
upolować.
- Powiedziano prawdę waszej miłości. On nam ucieknie.
Wówczas doktor rzekł z dumą:
- Senior, już wiem! Nauka przychodzi człowiekowi z pomocą w każdym jego kłopocie. Powiada
bowiem, że struś chowa głowę w piasek. Niech więc pan spowoduje, by schował głowę, wtedy
nas nie zobaczy; a my go dosięgniemy, jak Dawid ńlistrów!
- Senior - oburzył się Parmesan - czy chce pan sobie stroić ze . mnie żarty?
- Ani mi to w głowie! Mówię serio!
- Więc niech pan sam tam pojedzie i poprosi go; by schował głowę w piąsek.
-To prawdopodobnie odniosłoby wprost przeciwny skutek.
- I ja tak sądzę. Jak można go skłonić, by schował głowę?
-To pańskie zmartwienie, senior. Jeśli nie widzi pan możliwości zrealizowania mojego pomysłu, to
umywam ręce, choć mocno żałuję, bo będziemy głpdować.
Parmesan chciał mu udzielić jeszcze ostrzejszej odpowiedzi, ale przeszkodził temu Fritz.
- Seniores, nie kłóćcie się. Myślę, że mam dobry pomysł. Senior Parmesan, czy sądzi pan...
- Don Parmesan - przerwał mu tamten dumnie.
- Dobrze. A więc don Parmesan, czy sądzi pan, że struś ucieknie przed koniem?
- Nie, zdarza się nawet, że strusie pasą się pośród koni.
-To świetnie! Zsiądę więc z konia i położę się ze strzelbą w trawie.
Panowie pojadą wielkim łukiem na prawo i na lewo, nacierając na strusia i postaracie się z~gonić
go do mnie. Jeśli będziemy mieli szczęście, to może uda się nam go ustrzeli~.
Pomysł ten został zaakceptowany. Morgenstern pojechał na prawo, Parmesan na lewo, by spłoszyć
ptaka i zmusić go do ucieczki w stronę Fritza. .